Με την άδεια των οινολόγων, μπορεί να πει κανείς ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρασί νέου κόσμου, τότε το ΚΚΕ είναι παλιό κρασί σε μπουκάλι με την ίδια ετικέτα. Αυτήν ακριβώς τη γεύση δίνει ο Δημήτρης Κουτσούμπας που διαδέχτηκε την Αλέκα Παπαρήγα. Ο νέος γενικός γραμματέας εκφράζει την ίδια πολιτική κουλτούρα με την προκάτοχό του –η οποία είχε, πάντως, μια ιδιαιτερότητα φωνής και μια διακριτή παρουσία. Αντίστοιχες διαπιστώσεις ισχύουν και σε θέματα στρατηγικής. Απλώς ο Κουτσούμπας, επειδή είναι νέος στη θέση, έχει μεγαλύτερη φόρα –όπως φάνηκε από την ομιλία του στο Πάρκο Ελευθερίας.

Πίσω στα οινολογικά, δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι Περισσός και Κουμουνδούρου έχουν εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις σε σχέση με το αμπέλι που μπορεί να καλλιεργηθεί από την Αριστερά. Προσέξτε: παρά τις αστοχίες λόγου –όπως έγινε με τα περί «αναστολής» του Μνημονίου -, ο Αλέξης Τσίπρας είναι φορέας μιας πολύ συγκεκριμένης στρατηγικής. Οτι ο ωφέλιμος χώρος της Αριστεράς μεγάλωσε ήδη δύο φορές και μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο. Πράγματι: ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε από το 4-5% στο 16% και τελικά στο 27-28%. Γνωρίζει δηλαδή ανάπτυξη. Οι δημοσκοπήσεις, έπειτα από ένα πλαφονάρισμα, τον δείχνουν να αντέχει και να είναι σε ισορροπία τρόμου με τη ΝΔ. Αποβλέποντας στην εξουσία, ο Τσίπρας αναζητά τρόπους –όχι πάντοτε με επιτυχία –για να επεκταθεί σε ψηφοφόρους έξω από τον χώρο που έχει ήδη περιχαρακώσει.

Το ΚΚΕ είναι σε αντίθετη τροχιά –δηλαδή σε συρρίκνωση. Ο Περισσός δεν έχει καμία αναπτυξιακή αντίληψη. Αυτό που επιχειρεί να κάνει είναι να αποσπάσει μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της Αριστεράς που μεγάλωσε χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθεί λοιπόν να επαναπατρίσει ή να αποσπάσει ψηφοφόρους που στράφηκαν στην Κουμουνδούρου με μια επιχειρηματολογία που διακρίνει μεταξύ ορίτζιναλ και μη Αριστεράς. Το ΚΚΕ είναι το γνήσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ το ιμιτασιόν. Σε αυτήν ακριβώς τη λογική, ο Κουτσούμπας επιτέθηκε στην Κουμουνδούρου αλλά και στον Αλέκο Αλαβάνο που δημιούργησε πρόσφατα το «Σχέδιο Β’». Δεν πρόκειται για εμφύλιο πόλεμο, αλλά για μια προσπάθεια αναδιανομής ποσοστών. Δεν θα πετύχει εύκολα όταν ο Περισσός έχει να αντιπαρατάξει έναν στυφό διοπτροφόρο «απαράτσικ» όπως ο Κουτσούμπας απέναντι στον υπερεπικοινωνιακό και μοντέρνο Τσίπρα. Ακόμη περισσότερο: ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίνεται συχνά από έναν μετακομμουνιστικό πολιτικό λόγο. Αντιθέτως, το ΚΚΕ επιμένει σε έναν κομμουνιστικό κλασικισμό αρκετά γκρίζο. Η συλλογιστική είναι, πάντως, φανερή. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βγει προς τον μεσαίο χώρο, το ΚΚΕ τον πλαγιοκοπεί για να του πάρει ψηφοφόρους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν την κίνησή αυτή στην ολότητά της. Δηλαδή, μια πολύ πιο σκληρή εκδοχή της κριτικής που κάνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Το ΚΚΕ παραμένει επίσης προσκολλημένο σε μια λογική μοναχικής μειοψηφίας. Η επιθετικότητα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αναιρεί τη μελλοντική προοπτική ενός αριστερού μετώπου –πόσω μάλλον μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Υπενθυμίζεται ότι το ΚΚΕ την αρνήθηκε –όπως αρνήθηκε και την κοινή αριστερή κάθοδο στις μονοεδρικές στις εκλογές του περασμένου Μαΐου. Ο αρνητισμός αυτός είχε κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά το πάθημα δεν έγινε μάθημα –ελλείψει φρέσκων ιδεών.

Τελευταία Νέα