To όνομά της δεν λέει σχεδόν τίποτα σε φιλότεχνους και συλλέκτες. Οι πίνακες και τα γλυπτά της έμεναν για δεκαετίες στοιβαγμένα στο ατελιέ της, καθώς δεν της χτυπούσε κανείς την πόρτα για να τα αγοράσει. Εκείνη όμως είχε πίστη στον εαυτό της. Ηξερε ότι αυτό που κάνει το κάνει καλά. Και πολλές φορές αναρωτιόταν: «Πότε θα έρθουν;», χωρίς να γνωρίζει κανείς αν περίμενε τους κριτικούς, τους συλλέκτες ή απλώς εκείνους που θα καταλάβαιναν τη δουλειά της.

Και ήρθαν. Αργησαν, διότι πλέον η λιβανέζα εικαστικός Σαλούα Ραούντα Σουκάρ είναι 97 ετών, αλλά ήρθαν. Και όχι απλώς αναγνωρίζουν τη δουλειά της ως μια από τις πιο πρωτοποριακές τής αφηρημένης τέχνης στον αραβικό κόσμο, αλλά της διοργανώνουν και μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Τέιτ Μόντερν του Λονδίνου.

Εκείνη πλέον, λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να ταξιδέψει και να απολαύσει την αναγνώριση. Οι ιστορίες όμως της ζωής της είναι αρκετές για να μιλήσουν για εκείνη, να τη συστήσουν στο ευρύ κοινό και να φωτίσουν τη διαδρομή της.

Η ηλικιωμένη κυρία που πέρασε δεκαετίες ολόκληρες μόνη στο ατελιέ της στη Βηρυτό δεν ήταν πάντα έτσι. Αρχισε την καριέρα της στην πατρίδα της ενώ σπούδαζε και Φιλοσοφία. Στα 32 της έφυγε από το Παρίσι της Ανατολής, όπως αποκαλούνταν τότε η πρωτεύουσα του Λιβάνου, για να συναντήσει το αυθεντικό, αυτό της Γαλλίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Πέρασε από το ατελιέ του Φερνάν Λεζέ και συναναστράφηκε μεγάλα ονόματα της τέχνης.

Στο Παρίσι την αντιμετώπιζαν ως εξωτικό είδος. Και δεν ήταν; Μια γυναίκα από τον αραβικό κόσμο που ζούσε ανεξάρτητη και δημιουργούσε έργα αλλόκοτα επηρεασμένα από την ισλαμική φιλοσοφία. Εργα που διαλύονταν, το κάθε κομμάτι μπορούσε να σταθεί αυτόνομα και μπορούσε να ξανασυντεθεί με διαφορετικό τρόπο. Οπως ακριβώς οι στίχοι των μυστικιστών σούφι. Γρήγορα όμως καταξιώθηκε ως εκπρόσωπος της αβαντγκάρντ.

Οταν τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε στην πατρίδα της, η υποδοχή της στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν μάλλον ψυχρή. Παντρεύτηκε και απομονώθηκε στο ατελιέ της, καθώς δεν υπήρχε θέση για εκείνη σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο που δεν καταλάβαινε τη δουλειά της.

Από το 1952 μέχρι το 1962 η Σαλούα Ραούντα Σουκάρ δεν πούλησε ούτε ένα έργο. Συνέχιζε όμως να δημιουργεί σχέδια για μεγάλης κλίμακας γλυπτά που δεν θα υλοποιούνταν ποτέ. Πειραματιζόταν με κάθε είδους τεχνική και υλικό: από πέτρα και ξύλο έως νάιλον και μεταλλικές ίνες. Κοιμόταν έχοντας στο προσκέφαλό της μια μεγάλη σακούλα με αποκόμματα αρνητικών κριτικών, στις οποίες είχε σημειώσει χειρόγραφα τις λέξεις «λάθος» και «παρερμηνεία».