Εχοντας συνεργασίες με μερικούς από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες, μουσικούς ή τραγουδιστές, είναι δύσκολο να μη ζητήσεις από τον Μισέλ Λεγκράν να θυμηθεί την πιο αξέχαστη ιστορία από αυτές. Εκείνος, βέβαια, μπορεί να διατηρήσει την ουδετερότητά του και να πει κάτι του στυλ «τι να σας πω, όλοι τους ήταν ξεχωριστοί και αξέχαστοι. Πράγματι, οι περισσότεροι ήταν μεγάλοι σε αυτό που έκαναν και γι’ αυτό μάλλον και για μένα η απόλαυση να δουλεύω μαζί τους ήταν τεράστια». Κάπου μέσα στις λέξεις, όμως, θα του έχουν ξεφύγει μερικά ονόματα. Οπως εκείνο του Μάιλς Ντέιβις. Ισως γιατί η πρώτη τους συνάντηση, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, για την ηχογράφηση του «I love Paris» δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Την έχει διηγηθεί ο Λεγκράν σε παλιότερη συνέντευξή του: «Με είχαν πληροφορήσει ότι ο Μάιλς, κάθε φορά που προσλαμβάνεται για μια μουσική συνεργασία, φτάνει σκόπιμα 15 λεπτά καθυστερημένος. Ανοίγει την πόρτα του στούντιο και προτού μπει ακούει την πρόβα της ορχήστρας. Αν του αρέσει αυτό που ακούει, μπαίνει και παίζει. Αν όχι, κλείνει την πόρτα και δεν τον βλέπεις ποτέ. Το ήξερα και ήμουν πολύ αγχωμένος. Και έκανε ακριβώς αυτό! Ηρθε 15 λεπτά αργότερα. Ανοιξε την πόρτα, άκουσε την πρόβα για λίγο, έπειτα μπήκε, έκατσε και μετά το τέλος της πρώτης δοκιμής έρχεται και μου λέει: «Μισέλ, σου αρέσει ο τρόπος που παίζω;». Απαντάω εγώ: «Μάιλς, δεν είναι δουλειά μου να σου πω πώς να παίξεις». «Και όμως, είναι», λέει εκείνος, «γιατί είναι η δική σου μουσική». Δεν είναι πολύ ωραίο αυτό;», κατέληγε ο Λεγκράν. «Νομίζω ότι είναι υπέροχο».