ΗΤΑΝ όλα έτοιμα για να γίνει η συγχώνευση Εθνικής – Eurobank; Απέμενε απλώς να πατηθεί το κουμπί και το εμπόδισαν οι τροϊκανοί; Οχι ακριβώς. Η επόμενη ημέρα της ματαίωσης του γάμου είναι πλούσια σε σχολιασμό. Το ντιλ είχε τέσσερις αδυναμίες.

Αδυναμία πρώτη:

Η καθυστέρηση. Πρόσωπο που συνδέεται με άλλη τράπεζα –η οποία θα παραμείνει ιδιωτική –λέει: «Ντιλ όπως αυτό της Εθνικής με τη Eurobank δεν τα συζητάς, τα κάνεις. Και τα κάνεις παρά πολύ γρήγορα. Διαφορετικά, οι κίνδυνοι είναι πολλοί». Η κριτική είναι ότι χάθηκε χρόνος και αυτό αποδίδεται στην αυτοπεποίθηση. Η Κύπρος και η αλλαγή ευρωπαϊκού κλίματος στα τραπεζικά βρήκε τη συγχώνευση ανολοκλήρωτη.

Αδυναμία δεύτερη:

Το κόστος. Θεσμικός παράγων εξηγεί ότι «έτσι όπως σχεδιάστηκε το ντιλ Εθνικής – Εurobank χρειάζονταν κοντά 5 δισ. παραπάνω. Ωστόσο, οι τροϊκανοί που θέλουν οπωσδήποτε να παρουσιάσουν την Ελλάδα ως επιτυχημένο στόρι δεν επιθυμούσαν να δαπανηθεί ούτε ένα σεντ παραπάνω από τα 50 δισ. ευρώ που είχαν προϋπολογιστεί για την ανακεφαλαιοποίηση. Για την ακρίβεια, η τρόικα θα ήθελε να περισσέψουν και λεφτά για να φανεί τι καλά που τα έχει κάνει». Η υπέρβαση αυτή έδωσε πάτημα για να αμφισβητηθούν η συγχώνευση και οι συνέργειές της. Και να λένε οι τροϊκανοί σε Εθνική και Eurobank ότι «δεν χρειάζεται να είστε μαζί αφού αυτά που λέτε ότι θα κάνετε τα κάνετε και μόνοι σας». Κοινώς, η συγχώνευση δεν είχε οικονομίες κλίμακας και σκληρές περικοπές –αλλά φαινόταν να συνιστά συνένωση.

Αδυναμία τρίτη:

Η απουσία «λευκού ιππότη». Η συγχώνευση Εθνικής – Eurobank δεν τράβηξε το ενδιαφέρον κάποιας ξένης τράπεζας ή κάποιου ξένου οίκου να μπει στο ντιλ και να λειτουργήσει ως καταλύτης. Προς στιγμήν, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι αυτός θα είναι ο Πρεμ Γουάτσα, ο «καναδός Μπάφετ» της Φέρφαξ. Ωστόσο, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό και τις αρχικές επαφές με την κυβέρνηση, κατέστη σαφές ότι ο Γουάτσα είχε απαιτήσεις που έφθαναν ώς την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Οπως λέει κυβερνητική πηγή, «ο Γουάτσα ήθελε περίπου να του δώσουμε την Ακρόπολη για να πάρει την Εθνική».

Αδυναμία τέταρτη:

Η διχόνοια κορυφής. Η τραπεζική αγορά –και δεν μιλάμε μόνο για τους καλά ενημερωμένους παίκτες –είχε όλες τις ενδείξεις ότι η συγχώνευση, έτσι όπως εξελισσόταν, δεν ήταν κοινή επιθυμία αμφότερων των διοικήσεων των νυμφευόμενων τραπεζών, καθώς οι μεν δεν πήραν με το μέρος τους τους δε. Για την ακρίβεια, υπήρχε η βεβαιότητα ότι υπήρχαν κορυφαία στελέχη της Eurobank που δεν πίστευαν στη συγχώνευση. Η ίδια εντύπωση υπήρχε και στην κυβέρνηση παραμονές της έλευσης των τροϊκανών την περασμένη εβδομάδα. Μάλιστα, υπήρξε και θεωρία συνωμοσίας που μιλούσε για αμφισβήτηση της σκοπιμότητας της συγχώνευσης και σχετικό λόμπιινγκ προς τους τροϊκανούς. Ολα αυτά δηλητηριάζουν την επόμενη ημέρα.