Εκανε κρύο και ψιλόβρεχε όταν ακόμη μία άστεγη οικογένεια έφτασε στο Μπαμπ αλ Σαλάμ, στη Βόρεια Συρία, ελπίζοντας να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Η Χαντίγια αλ Αλι προσπαθούσε να μην κλάψει, καθώς εξηγούσε πως μέσα σε μία εβδομάδα από νοικοκυρά της μεσαίας τάξης είχε καταλήξει να είναι μια άστεγη μητέρα δίχως άντρα. Η Χαντίγια αλ Αλι ζούσε μια σχετικά άνετη ζωή στο Χαλέπι μαζί με τον ράφτη σύζυγό της και τα τρία παιδιά τους. Ομως πριν από μία εβδομάδα ένα μαχητικό αεροπλάνο της συριακής κυβέρνησης βομβάρδισε και κατέστρεψε την κατοικία τους. Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν ήταν στο σπίτι εκείνη στιγμή και τώρα ευχαριστούν τον Θεό γι’ αυτό.

Δύο ημέρες αργότερα, ο άντρας της Χαντίγια αλ Αλι εξαφανίστηκε. Ενδέχεται να τον συνέλαβαν, να τραυματίστηκε ή να σκοτώθηκε. «Απλά δεν γνωρίζω τι του έχει συμβεί» δήλωσε απαρηγόρητη η σύζυγός του. Κάποια στιγμή, ένας άντρας της συριακής Ερυθράς Ημισελήνου έφτασε στο κατάλυμα της οικογένειας και πρόσφερε στα παιδιά καρβέλια ψωμί. Ομως δυσεύρετη στη Συρία δεν είναι μόνον η τροφή αλλά και η ζέστη. Πιο εύκολα βρίσκει κάποιος φαγητό παρά κουβέρτες και η Χαντίγια αλ Αλι φοβάται πως τα παιδιά της θα πεθάνουν απ’ το κρύο. Η περίπτωση της συγκεκριμένης οικογένειας αποτελεί μία από τις εκατομμύρια ανάλογες περιπτώσεις οι οποίες στο σύνολό τους συνθέτουν την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη Συρία –περισσότεροι από 40 χιλιάδες νεκροί και τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια εκτοπισμένοι.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα και οι υπόλοιποι παγκόσμιοι ηγέτες απέφυγαν να επέμβουν στη Συρία φοβούμενοι ότι μια τέτοια ενέργεια θα επιφέρει αποσταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή και θα ενδυναμώσει τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Ανησυχία στη Δύση προκαλεί και ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, στις τάξεις του οποίου συμπεριλαμβάνονται (και) εξτρεμιστικά στοιχεία. Οι ανησυχίες της Δύσης είναι θεμιτές και πολλοί Σύροι τρέφουν ανάμεικτα συναισθήματα για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Ενας φιλοδυτικός επιχειρηματίας δήλωσε πως παρότι δεν συμφωνεί με τους αντάρτες, εξακολουθεί να τους αποδέχεται καθώς «έχουν την απαραίτητη ανθρωπιά για να βοηθήσουν», αντιπαραβάλλοντας τη δική τους συμβολή στην αδιαφορία της Δύσης.

Ενας ιμάμης έθεσε το ζήτημα ως εξής: «Οι Αμερικανοί είναι με τους Σύρους αλλά το μόνο που επιθυμούν είναι να συνομιλήσουν». Η παθητικότητα των Δυτικών πυροδότησε και επιτάχυνε όλα όσα η Ουάσιγκτον φοβόταν –χάος, αποσταθεροποίηση στην περιοχή, σεχταρισμό και αύξηση της επιρροής που ασκούν ισλαμιστές μαχητές. Να πατήσουν το πόδι τους σε συριακό έδαφος αμερικανοί στρατιώτες είναι κάτι που πρέπει να αποφθεχθεί. Αλλά υπάρχουν μέτρα τα οποία αν ληφθούν θα σώσουν ζωές, θα συμβάλουν στον τερματισμό του πολέμου, θα σταθεροποιήσουν την κατάσταση στην περιοχή και θα προστατέψουν και τα αμερικανικά συμφέροντα. Μια λογική σειρά μέτρων θα συμπεριελάμβανε τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Βόρεια Συρία την οποία θα περιφρουρεί το ΝΑΤΟ, παροχή όπλων και πυρομαχικών στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και συνεργασία μαζί του για τη διασφάλιση των χημικών όπλων.