Το κέντρο Τύπου σείστηκε από το χειροκρότημα. Οι φωνές «έλα», «πάμε», «μπορείς», ήταν συνεχείς κατά την προσπάθεια της Ελίζαμπεθ Αρμιστιντ να αγγίξει την πρώτη θέση στο επίπονο αγώνισμα της ποδηλασίας δρόμου.

Τελικά, η βρετανίδα αθλήτρια πήρε το αργυρό μετάλλιο και τα έδωσε όλα στις τελευταίες της πεταλιές. Ηταν ωστόσο το πρώτο για τη Μεγάλη Βρετανία σε αυτούς του Ολυμπιακούς Αγώνες. «Επιτέλους», αναφώνησαν αρκετοί στο Λονδίνο. Αλλά η προσμονή όλων παραμένει: πόσα μετάλλια θα κατακτήσει η Μεγάλη Βρετανία στους Αγώνες;

Ηδη, από χθες το μεσημέρι οι φωνές έμοιαζαν με κραυγές διαμαρτυρίας. Ακόμη και από τον υπουργό Αθλητισμού, Τζέρεμι Χαντ, ζητήθηκε να πάρει θέση και γι’ αυτό το θέμα. Στην ουσία, κάποιοι ήθελαν δημόσιες απολογίες, καθόσον στο Λονδίνο ανέμεναν «βροχή μεταλλίων και το μόνο που βλέπουμε είναι η βροχή στην πόλη», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. Στο Λονδίνο είναι φανερό πως ο εκνευρισμός ξεχειλίζει. Από τη μια οι πενιχρές επιδόσεις σε επίπεδο διακρίσεων, σε αυτά τα πρώτα 24ωρα των Ολυμπιακών Αγώνων, μολονότι οι «γηπεδούχοι» αγωνίζονται με στρατιά αθλητών και έχουν υψηλές βλέψεις. Και στον αντίποδα τα άδεια γήπεδα, που προκάλεσαν γκρίνιες και απορίες. Γιατί αν στα πρώτα ραντεβού των αστέρων ο κόσμος δεν γεμίζει τις κερκίδες, όταν η δίψα για τους αγώνες δεν οδηγεί τους πάντες στις εγκαταστάσεις, τι θα έχουμε σε λιγότερο «εμπορικά ραντεβού»;

Είναι σαφές ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναζητούν τον βηματισμό τους. Η διοργάνωση δεν μοιάζει να είναι η καλύτερη δυνατή και κάποιες παραφωνίες ήδη έχουν εντοπιστεί. Ασφαλή συμπεράσματα σίγουρα θα εξαχθούν στην πορεία. Αλλά επί του παρόντος όσοι περίμεναν «πολλά» πρέπει να συμβιβαστούν με λιγότερα, ενώ και οι έλληνες τηλεθεατές δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από το επίπεδο των μεταδόσεων, με δεδομένο ότι τα κενά είναι αρκετά και ο προγραμματισμός δεν δείχνει και ο καλύτερος δυνατός.