Τα τελευταία δύο χρόνια οι αναβρασμοί στην παιδεία, καθώς και οι συνεχείς προσπάθειες για ριζικές αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, δημιούργησαν ένα κλίμα αβεβαιότητας στις ελληνικές οικογένειες. Το αποτέλεσμα είναι από τη μία να περιορίζονται οι επιλογές των αποφοίτων Λυκείου σε σχολές των αστικών κέντρων και από την άλλη να φεύγουν όλο και περισσότεροι νέοι επιστήμονες για το εξωτερικό. Αυτό το γεγονός πρέπει να προβληματίζει κάθε υπουργό και υφυπουργό σχετικό με θέματα παιδείας! Η ανάκαμψη ενός κράτους κρύβεται στη νέα γενιά. Αυτή η νέα γενιά είναι που χρειάζεται σταθερό έδαφος για να κάνει τα πρώτα της βήματα. Και σταθερό έδαφος δεν βρίσκει…

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτεί ο υπουργός είναι να αφουγκραστείτε τη φωνή του φοιτητικού συνόλου. Να έρθετε σε επαφή μαζί τους. Καμία αλλαγή δεν πρόκειται να περάσει αν δεν βρεθεί μια χρυσή τομή με το φοιτητικό κίνημα. Πολλοί βιάστηκαν να κρίνουν αυστηρά τον κ. Μπαμπινιώτη που ανακάλεσε τον νόμο της κ. Διαμαντοπούλου με το επιχείρημα ότι «δεν μπορεί να ανακαλεί ένας υπηρεσιακός υπουργός νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από την πλειοψηφία της Βουλής». Κι όμως, η πραγματικότητα ξεπερνά τους μικροπολιτικούς φραγμούς. Η πλειοψηφία που το ψήφισε ήταν η ίδια πλειοψηφία που ψήφισε και τα Μνημόνια: τουτέστιν πολιτικοί που ούτε καν θα διάβασαν το νομοσχέδιο, απλά θα το ψήφισαν λόγω κομματικής γραμμής.