Πιαστήκαμε προσεκτικά από τη χειρολαβή μιας φωτογραφίας και ανεβήκαμε σκαλί σκαλί την κλίμακα των χρόνων από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 έως το 2008 στο Πεκίνο. Το άλμπουμ πλούσιο και γοητευτικό. Κάποιες φωτογραφίες, ξεθωριασμένες από τον καιρό και την υγρασία της λησμονιάς, κάτι μας θύμιζαν και η βοήθεια στην επανεκκίνηση του εγκεφάλου ήρθε από τις πηγές. Κάποιες άλλες εικόνες ανέσυραν από τη μνήμη, σαν παλιό ναυάγιο, ιστορίες ακουσμένες από παλιά που μας έκαναν να δακρύσουμε. Και τώρα την ίδια συγκίνηση μας πρόσφεραν. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σαν παραμύθι με τις κακές και τις καλές στιγμές τους, με τους μεγάλους και μικρούς ήρωές τους. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι αυτό που τους έντυσε η ΔΟΕ: μια χρυσοστόλιστη αιωνόβια κυρία ετών 126, χωρίς ψυχή, χωρίς συναίσθημα, φορτωμένη χρυσάφια και μαλάματα, που όμως δεν εξωραΐζουν τη ρυτιδωμένη όψη που οδεύει προς την αντίπερα όχθη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι νιάτα, είναι ζωντάνια, είναι άμιλλα, είναι έρωτας με το αδύνατο, δίχως το διχαστικό σπέρμα του κέρδους στην ολοκλήρωση. Ολυμπιακοί Αγώνες είναι καλοκαίρια στη βεράντα, με τη φωνή του Διακογιάννη να ακούγεται ακόμη στο αντηχείο της ψυχής μας, είναι η κραυγή η αναπάντεχη του Νίκου Αντωνιάδη: «Η Πατουλίδου είναι πρώτη!», είναι το «αχ» των χρόνων μας που έγινε βαρύ σαν την μπάρα του Πύρρου και ο λυγμός της νιότης μας που χάθηκε στους μαραθώνιους των προβλημάτων για να μην τερματίσει ξανά ποτέ παρά μόνο στα όνειρά μας. Αυτό είναι Ολυμπιακοί Αγώνες και αυτούς τους Αγώνες θέλουμε να δούμε, με ή χωρίς ψιλόβροχο, στο νεφελώδες Λονδίνο της απαντοχής μας. Καλό καλοκαίρι!

Τελευταία Νέα