Τελικά όλα τα πηγάδια βιώνουν με βραδύτητα τις εμπειρίες τους: χρειάζεται να περιμένουν πολύ μέχρι να μάθουν τι ήταν αυτό που έπεσε στο βάθος τους… Στο τεράστιο πηγάδι της ΔΟΕ έπεσε πολύ χρήμα το 1996, όμως πολύ αργότερα καταλάβαμε, κυρίως οι θεατές και οι ιδεαλιστές των Ολυμπιακών Αγώνων, τι ήταν αυτό που είχε ρίξει μέσα η Ατλάντα. Ηταν ο καταλύτης που άλλαξε τα πάντα στην υπόθεση που είχε εμπνευστεί ο Κουμπερτέν τον περασμένο αιώνα και εκεί, στο κατώφλι του επόμενου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες φορούν τα ρούχα που τους έραψε η Coca-Cola, όπως είχε κάνει πολλά χρόνια πριν ο ταλαίπωρος ο Αϊ-Βασίλης! Τα πάντα έχουν τον χορηγό τους, τα πάντα έχουν την τιμή τους και έχουν αγοραστεί, από τη δάδα μέχρι τη φλόγα της. Από τα κορδόνια του πιο φτωχού αθλητή ίσαμε τον «κότινο» του θριαμβευτή. Από την άλλη, η διοργάνωση φτωχή, πρόχειρη, με πινελιές ερασιτεχνισμού, με ελλείψεις, με ταλαιπωρίες για όσους εργάστηκαν, αλλά και όσους την παρακολούθησαν. Ο μύθος της αμερικανικής ασφάλειας καταρρίπτεται κι αυτός αφού ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπου το θέλει. Στον βωμό του συμφέροντος καίγεται η ιδεολογία. Τα αθλητικά επιτεύγματα πολλά, όπως σχεδόν σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως από την πηχτή πράσινη ομίχλη των δολαρίων μια μορφή τρεμάμενη ξεχωρίζει, είναι ο Μοχάμεντ Αλι, ο γίγαντας των παιδικών μας χρόνων, που μεγάλωσε πια, άφησε στην άκρη τις επαναστατικές ιδέες του: «Εγώ, εμείς», περιορίστηκε στα φάρμακά του για το Πάρκινσον και τώρα σαν φύλλο στον Βοριά προσπαθεί να ανάψει τη φλόγα στον βωμό. Τι συμβολικό, ο άλλοτε ανίκητος Αλι, νικημένος πια από τον χρόνο και τις ασθένειες, ζητάει τη συγγνώμη των ΗΠΑ μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών για τις ιδέες που είχε όταν ήταν νέος! Και η τρυφερή μητέρα πατρίδα τον συγχωρεί δίνοντάς του μια πλαστική δάδα με ένα ισχνό φως για να μεταλαμπαδεύσει στους νέους που περιμένουν να διαγωνιστούν με κορυφαίο μήνυμα: μπρος στην ανάγκη κάθε ιδεαλισμός είναι απάτη! Καλή ψυχή.