Εχει φάση

ΣΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ των 17, 18 ή 19 ετών ποτέ δεν μας έλειψαν τα ταλέντα. Γι’ αυτό και οι μικρές εθνικές μας ομάδες έχουν να επιδείξουν μπόλικες επιτυχίες, αντιστρόφως ανάλογες με το ποδοσφαιρικό μας μέγεθος. Με κορυφαίες τις δύο προκρίσεις στους τελικούς του νεανικού Euro, το 2007 και προχθές. Τα προβλήματα άρχιζαν αργότερα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ομάδα του 2007, για παράδειγμα, ανάμεσα σε δύο ντουζίνες διεθνών της Νέων κατάφεραν να βρουν τον δρόμο τους τρία παιδιά: ο Παπασταθόπουλος, ο Νίνης και ο Μήτρογλου. Αλλα δύο το παλεύουν (ο στόπερ Παπάζογλου και ο Σιόβας), ενώ τα υπόλοιπα τα έφαγε η μαρμάγκα.

ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ περιπτώσεις φταίνε οι ίδιοι. Με τα πρώτα «μπράβο παικταρά μου» νόμισαν ότι έφτασαν, και το ‘ριξαν στο σορολόπ. Αλλά στις περισσότερες τους χαντάκωσαν οι ομάδες τους, οι οποίες τους άφηναν στον πάγκο ή τους έστελναν δανεικούς για να… ψηθούν, στα χέρια κάποιων που ούτε νοιάζονταν ούτε ήξεραν να τους αναστήσουν.

ΤΟΤΕ ΛΕΦΤΑ υπήρχαν, και κάθε ΠΑΕ που σεβόταν τον εαυτό της προτιμούσε να πληρώσει τον Φούφουτιτς ή τον Αραξεν, παρά να επενδύσει στους μικρούς της. Αλλά τώρα οι ομάδες ξέρουν πως αν δεν βγάλουν δικούς τους παίκτες, θα φαλιρίσουν. Αυτή η φουρνιά θα είναι πιο τυχερή. Ιδίως όσοι φύγουν εγκαίρως στο εξωτερικό, σε ένα-δύο χρόνια θα βγάλουν μάτια!