Ενας πανηγυρισμός, ένα χαμόγελο και άμα τους ανασηκώσεις από κάτω κρύβεται ένα δάκρυ. Κάθε νίκη από χιλιάδες μικρές ήττες καμωμένη, λέει ο ποιητής – και συνήθως οι ποιητές είναι σοφοί και ό,τι λένε βγαίνει απ’ τη ζωή.

Ο Αλβιν Κρένζλιν ήταν ο πρώτος υπεραθλητής των αθλητών. Ηταν ο πρώτος που γέμισε μια σακούλα με μετάλλια, τα κρέμασε στον τοίχο του δωματίου του και μετά μετρώντας τα άρχιζε τις ιστορήσεις. Ο Κρένζλιν ήταν ο Τζέσε Οουενς πριν από τον Τζέσε Οουενς, ήταν ο Καρλ Λιούις πριν από τον Καρλ Λιούις. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, ήταν και ένα σκαλί πάνω από αυτούς: γιατί ο Αλβιν Κρένζλιν είναι ακόμη ο μοναδικός αθλητής που έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά μετάλλια στον στίβο, σε ατομικά αγωνίσματα (60 μ., 110 μ. εμπόδια, 200 μ. εμπόδια και στο άλμα εις μήκος). Οι Οουενς και Λιούις έχουν από ένα στις σκυταλοδρομίες.

Ο Κρένζλιν γεννήθηκε στο Μιλγουόκι το 1876 και σπούδασε οδοντίατρος, όμως το πάθος του, ο αθλητισμός, τον έφερε έως την Πόλη του Φωτός όπου έγραψε ιστορία με ρεκόρ που ακόμη είναι ακατάρριπτο. Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά στην επιτυχία του αμερικανού αθλητή, όπως σε κάθε επιτυχία άλλωστε. Ο Κρένζλιν νίκησε στο μήκος με διαφορά μόλις ενός εκατοστού τον αντίπαλό του Πρίνσταϊν. Ο Πρίνσταϊν, ο φουκαράς, είχε πετύχει την επίδοση στα προκριματικά, η οποία μετρούσε και στον τελικό. Ο τελικός είχε οριστεί για την Κυριακή. Οι Κρένζλιν και Πρίνσταϊν κάθησαν κάτω και είπαν: Πού να τρέχουμε κυριακάτικα; Δεν προφασιζόμαστε τα χριστιανικά μας ήθη, να πάμε καμιά βόλτα στο Παρίσι; Ετσι κι αλλιώς τα μετάλλια τα έχουμε δεμένα. Τα είπαν και τα συμφώνησαν, έδωσαν τα χέρια και τράβηξαν τους δρόμους τους σαν τον Γύλο με τον αστυφύλακα στην ταινία «Η σοφερίνα»: ένας από ‘δώ, άλλος από ‘κεί. Ο Κρένζλιν το ξανασκέφτηκε: Πού πάω, ρε; Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να γράψω ιστορία κι εγώ θέλω να γράψω… θρησκευτικά, είπε και το είχε ήδη αποφασίσει. Την Κυριακή ήταν παρών στον τελικό, χωρίς καμία τύψη που δεν παρακολούθησε τη Λειτουργία. Αντε τώρα πρωινιάτικα να ακούς τις Δέκα Εντολές, όταν έχεις παραβεί κάμποσες από δαύτες. Πήδηξε καλά, προσπέρασε τον ευσεβή Πρίνσταϊν και πήρε το μετάλλιο με καμάρι. Κοίτα τώρα να δεις που κάποιος καλοθελητής την ώρα που γινόταν το αγώνισμα του μήκους έτρεξε και βρήκε τον Πρίνσταϊν να προσεύχεται και του τα πρόλαβε: Τι κάνεις, ρε… (ποιος ξέρει τι του είπε), εσύ λιβανίζεσαι και ο άλλος αποθεώνεται.

– Μίλα, ρε, τι τρέχει;

– Ο Κρένζλιν τρέχει και πηδάει και σε προσπερνάει.

Ο Πρίνσταϊν έγινε θηρίο. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Μπήκε στον στίβο μαινόμενος, πρόλαβε τον Κρένζλιν και τον πλάκωσε στις μπουνιές. Οσες και να του έριξε, όμως, το μετάλλιο ο πονηρός Αμερικανός το είχε πάρει και άντε βρες τον Θεό να του πεις ότι για χάρη σου έχασα το χρυσό. Δεν ξέρουμε αν ο Πρίνσταϊν ξαναπήγε στην εκκλησία, ο Κρένζλιν όμως πήγε περίπατο με την ιστορία στους δρόμους του Παρισιού και ακόμα να γυρίσουν.

Ο Κρένζλιν αποσύρθηκε στα τέλη του 1900 έχοντας στα διαπιστευτήριά του έξι παγκόσμια ρεκόρ συν τα μετάλλια. Πήρε το πτυχίο του στην Οδοντιατρική, αλλά δεν μάθαμε ποτέ αν έτριξε τα δόντια του Πρίνσταϊν που τον είχε γρονθοκοπήσει. Φαίνεται τελικά ότι ο αθλητισμός είχε σφραγίσει τη ζωή του πιο δυνατά από τα σφραγίσματα που έβαζε στα δόντια των ασθενών του. Ασχολήθηκε με την προπονητική και, αν ο πόλεμος δεν είχε ματαιώσει τους Αγώνες του 1916, θα τον συναντούσαμε ως προπονητή της ολυμπιακής ομάδας της Γερμανίας. Είχε σπουδαία όνειρα και πετυχημένο παρελθόν, όμως το μέλλον τού επιφύλασσε μια γερή πλευρίτιδα που τον έστειλε στον κόσμο των νεκρών Αθανάτων το 1928.

Τελευταία Νέα