Οσο απέχει το Σαν Χοσέ από την Αθήνα, τόσο φαίνεται να απέχουν και οι υποχρεώσεις του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από τα καθήκοντα του πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στη μακρινή Κεντρική Αμερική ακριβώς την ώρα που η παρουσία του στην Ελλάδα και στο κόμμα του ήταν απαραίτητη για προφανείς λόγους. Και άλλοτε είχε αντιμετωπίσει την ίδια αντινομία. Π.χ. τον Νοέμβριο του 2009, όταν στην Αθήνα φούντωναν οι εσωκομματικές διαφορές για το περιερχόμενο του πρώτου προϋπολογισμού που θα κατέθετε η κυβέρνησή του, μια 14ωρη πτήση του Gulfstream, τον είχε μεταφέρει στον Αγιο Δομίνικο, ανάμεσα σε λατινοαμερικανούς, αφρικανούς και λοιπούς Σοσιαλιστές – οι οποίοι τον έβαλαν ακόμη και να χορέψει τοπικούς χορούς. Ο Φίλιππος Πετσάλνικος τον δικαιολόγησε: «Ηταν η πρώτη φορά που θα προήδρευε ως πρωθυπουργός και τους το είχε υποσχεθεί πολύ πιο πριν από τις εκλογές», είπε στο «Βήμα». Τώρα η Διεθνής φιλοξενήθηκε από το τοπικό Εθνικό Απελευθερωτικό Κόμμα της Κόστα Ρίκα και συζήτησε για την οικονομική κρίση και την κλιματική αλλαγή. Αλλά κανείς δεν έδειξε να συμμερίζεται τους λόγους που απομάκρυναν από την Αθήνα τον πρόεδρό της.

Στα πέντε και κάτι χρόνια που ηγείται της Διεθνούς, ο πρώην πρωθυπουργός έχει γράψει αμέτρητες ώρες πτήσης για να προλάβει τις υποχρεώσεις της. Τουλάχιστον δεν κινδύνεψε. Οπως είχε συμβεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Μεξικό το 1986, όπου είχε κινδυνεύσει να τον παρασύρουν τα αφρισμένα κύματα. Είχε βρεθεί εκεί για τις ανάγκες μιας δραστηριότητας στην οποία έδινε σημασία ανάλογη με αυτή που δίνει στη Σοσιαλιστική Διεθνή ο επόμενος Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός: την πρωτοβουλία των έξι.

για την ειρηνη. To 1984 έξι ηγέτες από χώρες τεσσάρων ηπείρων ανέλαβαν πρωτοβουλία για την εδραίωση της διεθνούς ειρήνης. Ηταν οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, της Σουηδίας Ούλοφ Πάλμε, της Ινδίας Iντιρα Γκάντι και οι πρόεδροι της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν, του Μεξικού Μιγκέλ ντε λα Μαντρίτ και της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε. Είναι η εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ενωση έχουν μεταφέρει τον ανταγωνισμό του Ψυχρού Πολέμου στους πυρηνικούς εξοπλισμούς.

Στην Ελλάδα και διεθνώς προβλήθηκε ως σημαντικό γεγονός και από μια άποψη ήταν. Στην πορεία όμως η δολοφονία της Γκάντι την ίδια χρονιά και του Πάλμε το 1986 στέρησαν από την κίνηση τα πιο ισχυρά μέλη της. Αλλωστε η μεγάλη πολιτική οργάνωση στον πλανήτη εκείνη την περίοδο ήταν η Σοσιαλιστική Διεθνής υπό τον Βίλι Μπραντ.

ο βιλι μπραντ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εκτιμούσε τον γερμανό βετεράνο εισηγητή της οστπολιτίκ, αλλά οι σχέσεις του με τη Διεθνή ήταν ψυχρές. Από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ την κατήγγειλε ως «δούρειο ίππο του καπιταλισμού» . «Εχει σχέση με τον σοσιαλισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο», έλεγε. Μετά το 1981, ως πρωθυπουργός χώρας-μέλους της ΕΟΚ , μετρίασε τους τόνους. Αλλά αρνήθηκε την ένταξη στη Διεθνή παρότι άρχισε να στέλνει παρατηρητές στις εκδηλώσεις της. Το ΠΑΣΟΚ θα προσχωρήσει στη Διεθνή το 1992, λίγο πριν από τον θάνατο του Βίλι Μπραντ και την ανάδειξη του γάλλου πρωθυπουργού Πιερ Μορουά στη θέση του.

Την ένταξη ζήτησε ο Κώστας Λαλιώτης με το επιχείρημα της «αναβάθμισης των διεθνώς σχέσεων του Κινήματος». Ωστόσο η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ ήταν τυπική. Αλλωστε από το 1999 , όταν στην ηγεσία της Διεθνούς αναδείχθηκε ο πορτογάλος πρωθυπουργός Αντόνιο Γκουτιέρες και στις νέες συνθήκες που δημιούργησε η πτώση του Τείχους, η Διεθνής άρχισε να αποδυναμώνεται. Μετά τη λήξη της θητείας του Γκουτιέρες το 2003 διευθύνεται από προεδρείο. Αυτοπροβαλλόταν ως «η μεγαλύτερη μη κυβερνητική οργάνωση στον πλανήτη», αλλά έπνεε τα λοίσθια.

Στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα δεν είναι παρά ένα γραφείο με έξι άτομα προσωπικό στο Λονδίνο. Συγκαλεί συνέδρια και συσκέψεις κατά καιρούς, αλλά δεν πείθει κανέναν να ασχοληθεί με τη δράση της. Ενας από τους λόγους είναι ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία εκφράζεται πλέον με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ισχυρή δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο.

Τον Ιανουάριο του 2006 αντιπρόσωποι από 160 σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήλθαν στην Αθήνα και εξέλεξαν πρόεδρο της Διεθνούς τον Γιώργο Παπανδρέου, όπως έκαναν και το 2009. Τον πρότειναν ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο πρωθυπουργός της Ισπανίας από το 2004, και ο Ζοζέ Σόκρατες, πρωθυπουργός της Πορτογαλίας από το 2005. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχοντας πάντα έφεση στις διεθνείς σχέσεις είχε δουλέψει μεθοδικά γι’ αυτή τη θέση. Ουσιαστικά ανέλαβε να αναστήσει τη Διεθνή με δικά του μέσα. Δημιούργησε ειδικό γραφείο στο ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής την Πωλίνα Λάμψα και πύκνωσε τις συνεδριάσεις σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Στο Παρίσι, στη Βιέννη, στο Λονδίνο, στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και κατά διαστήματα στην Ελλάδα. Η Βουλιαγμένη, ο Πόρος, η Σάμος, ο Αγιος Νικόλαος φιλοξένησαν στις πολυτελείς ξενοδοχειακές υποδομές τους συναντήσεις της Διεθνούς. Το 2008 δημιουργήθηκε θέμα όταν για την κάλυψη του κόστους του συνεδρίου της στη Βουλιαγμένη – το οποίο κάποιοι υπολογισμοί ανέβαζαν στα τρία εκατομμύρια ευρώ – συνέβαλε η Βουλή των Ελλήνων με 500.000 ευρώ και με άλλα τόσα η Νομαρχία Αθηνών.

Το περασμένο καλοκαίρι τα μέλη της Διεθνούς ήλθαν πάλι στον Αστέρα της Βουλιαγμένης συνδυάζοντας διακοπές με πολιτικό προβληματισμό. Ηδη έχει συσταθεί Επιτροπή για την Οικονομική Κρίση, με επικεφαλής της Επιτροπής τον νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς. Αλλά οι ευρωπαίοι πολιτικοί – Σόκρατες, Θαπατέρο, Μίλιμπαντ, Μαρτίν Ομπρί – έλειπαν. Οπότε πρωταγωνιστές ήταν ο πρόεδρος του Ιράκ Τζαμάλ Ταλαμπανί και ο πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς.