«Sherlock Holmes 2:

Το παιχνίδι των σκιών»

(Sherlock Holmes: A Game of Shadows) Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία η καλύτερη – άνευ αντιπάλου – διασκεδαστική «στιγμή» του επταημέρου. Καλοκουρδισμένη η σκηνοθεσία του (Βρετανού) Γκάι Ρίτσι. Με φουριόζο έναν εξαιρετικό Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ στον ρόλο του Σέρλοκ. Που μιμούμενος τον Μάρλον Μπράντο στο γουέστερν του Αρθουρ Πεν «Οι φυγάδες του Μιζούρι» (The Missouri breaks) του 1976, σε μια σκηνή εμφανίζεται μεταμφιεσμένος σε μισοπόρνη νοικοκυρούλα χαρωπή. Ακολουθούμενος από το έτερον ήμισυ, τον δόκτωρ Τζον Χέιμις Γουάτσον, δηλαδή τον Τζουντ Λο. Που τη μια μέρα παντρεύεται και την επομένη καταφθάνει στο Παρίσι ξοπίσω από τον Χολμς. Με τρίτο τον σατανικό, άθλιο, ραδιούργο και υποψήφιο δολοφόνο ανυποψίαστων μαζών, τον καθηγητή Μοριάρτι (Τζάρεντ Χάρις). Με τη Νούμι Ράπας από τη Σουηδία, δηλαδή το «Κορίτσι με το τατουάζ», που υποδύεται την Τσιγγάνα μαντάμ Σίμζι, αδελφή ενός αναρχικού και φανατικού οπαδού του Μπακούνιν. Και τελευταίο, πλην όμως πιο χαριτωμένο, τον ευτραφή γίγαντα Στίβεν Φράι, πασίγνωστο ως Οσκαρ Ουάιλντ, στον ρόλο του Μάικροφτ Χολμς. Που τον αδελφό του Σέρλοκ χαϊδευτικά τον φωνάζει «Σέρλι», πράγμα που σημαίνει ότι είτε εκείνος είτε και τα δύο αδέλφια είναι γκέι. Μπας και πρόκειται για δόλιους υπανιγμούς του Γκάι Ρίτσι; Πλάνη. Διότι οι ίδιοι πλάγιοι υπαινιγμοί εμπεριέχονται πίσω από τις γραμμές των περισσότερων περιπετειών του Σέρλοκ που έχει υπογράψει ο σερ Αρθουρ Ιγνάτιος Κόναν Ντόιλ (1869-1930).

Επειδή – ισχυρίζονται μερικοί μελετητές του – δι’ αυτού του δόλιου τρόπου ο Κόναν Ντόιλ ως καταπιεσμένος Σκοτσέζος σχολίαζε πικρόχολα τις επιδόσεις ενός (επινοημένου) θρύλου της βρετανικής αυτοκρατορίας. Ομως ένα πράγμα έχει σημασία.

Το ιδιοφυές πνεύμα και οι αριστοτεχνικές επιδόσεις σε όλους τους τομείς της επιστήμης και των πολεμικών τεχνών του Σέρλοκ Χολμς συμπυκνώνουν και συμβολίζουν τον θρίαμβο του ορθολογισμού, του εμπειρισμού και του Διαφωτισμού. Ολα εξηγούνται επιστημονικά. Τίποτα από το υπερπέραν. Ουδέν κρυπτόν υπό… το χειρουργικό τραπέζι και το νυστέρι του Χολμς. Ολα. Ακόμα και οι μπουνιές που πέφτουν σε συγκεκριμένα σημεία του εχθρού. Ωστε με κάθε χτύπημα να προκληθεί ανεπανόρθωτη βλάβη στο κορμί κάθε επίγειου Σατανά. Μπροστά σ’ αυτή την υποδειγματική διαφάνεια αυτής της υπέρτατης Λογικής, επινοημένης τον 19ο αιώνα, ακριβώς πάνω στην απογείωση της Βιομηχανικής Επανάστασης, ακόμα και το σημερινό αμερικανικό «Καταφύγιο» φαντάζει σαν κλούβιο αυγό μιας μεταφυσικής εντελώς μεσαιωνικής!

Ναι, λοιπόν, ο Σέρλοκ είναι εδώ. Σαρωτικός και χορταστικός. But. Επειδή η δεύτερη συνέχεια μοιάζει σαν φωτοκόπια από το πρώτο επεισόδιο του 2009. Επειδή είναι φορτωμένο με πλήθος περιστατικών. Επειδή μιμείται τον Τζέιμς Μποντ. Και επειδή είναι σχηματικός. Ναι μεν καλός, αλλά θα τον προτιμούσα απέριττο, λιτό και λιγότερο επεισοδιακό. Το ευχαριστήθηκα, αλλά κατώτερος των προσδοκιών! Βαθμοί=6

Τελευταία Νέα