«Το λιμάνι της Χάβρης» («Le Havre»). Μαζί με το «Drive» και το «Παιδί με το ποδήλατο» οι τρεις μεγάλες στιγμές του περσινού Φεστιβάλ των Καννών. Η πληρέστερη ταινία του (Φινλανδού) Ακι Καουρισμάκι. Ρομάντζο και φιλμ νουάρ σε στυλ αυτοσχέδιου ποιήματος πλασμάτων ενός κατώτερου θεού. Σαν το αρχέτυπο του αμερικανού ιδιωτικού ντετέκτιβ να έχει μετασχηματιστεί σε λούστρο με προδιαγραφές λόρδου και αριστοκράτη. Σαν η ίντριγκα από το αριστοτεχνικό «Farewell my darling» («Δέκα δολοφόνοι για τον ντετέκτιβ Μάρλοου») να έχει μεταφερθεί στο λιμάνι της Χάβρης. Και σαν ο Φίλιπ Μάρλοου με το συμβολικό όνομα Μαρσέλ Μαρξ (μεταξύ Καρλ Μαρξ και Γκράουτσο Μαρξ) να έχει αναλάβει αποκλειστικά την προστασία και τη φυγάδευση ενός μικρού αφρικανού λαθρομετανάστη.

Ταυτόχρονα, σκουριασμένο, χειροποίητο, αγαπησιάρικο και ρομαντικό. Συνδυασμός αισθημάτων και μιας άλλης, λυτρωτικής ματιάς. Από τη μια η αλληλεγγύη όλων των πλασμάτων της γειτονιάς. Από την άλλη ο έρωτας ενός λούστρου, του Μαρσέλ, για την άρρωστη Ζανίν Μαρξ. Και κοντά σ’ αυτά μια μεγιστοτεράστια, διακριτική και δεδομένη ανθρωπιά. Φτωχοί όλου του κόσμου ενωθείτε. Σκηνές βγαλμένες από την καρδιά. Με «πρωτόγονη» ακατέργαστη πνοή και αισθητική. Οι χαμένες αξίες της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης διαφεύγουν απ’ όλους τους μηχανισμούς της απληστίας, της καταστολής και της καθημερινής, αόρατης, σκλαβιάς. Ο πλήρης ορισμός μιας αθάνατης ρήσης: οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Ετσι ακριβώς. Με δάκρυα αληθινά. Βαθμοί= 8

Τελευταία Νέα