Βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε το τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πόλο στη Σαγκάη, δεν αρκέστηκε στο χρυσό μετάλλιο. Και επί προσωπικού, η Αλεξάνδρα Ασημάκη αναδείχτηκε δις κορυφαία πολίστρια, τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως, για το 2011. Προφανώς και… πληρώνει όσο όσο για ανάλογο αθλητικό repeat και στη νέα χρονιά.

«Από έξι ετών κοριτσάκι είμαι στις πισίνες, την τελευταία δεκαετία στο πόλο. Ολα αυτά τα χρόνια δουλεύω σκληρά, δίνω το καλύτερό μου σε κάθε προπόνηση. Σε κάθε αγώνα επιμένω: έπειτα από κάθε δυσκολία ή απογοήτευση στέκομαι ξανά στα πόδια μου πιο δυνατή, γιατί είχα ένα όνειρο να φτάσω μια μέρα στην κορυφή…

Σήμερα, είμαι μέλος της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης. Με τις συμπαίκτριές μου είχαμε τον ίδιο στόχο και παλέψαμε όλες μαζί γι’ αυτόν σαν ένα. Αγωνιστήκαμε με όλες τις δυνάμεις μας και η ομάδα αυτή έγραψε ιστορία. Για πρώτη φορά η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου σε ομαδικό άθλημα. Αυτή η χρονιά όμως σημάδεψε τη ζωή μου και για έναν άλλον λόγο, καθώς ήρθαν και οι προσωπικές διακρίσεις: ανακηρύχθηκα καλύτερη ευρωπαία πολίστρια από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Υδατοσφαίρισης. Λίγο καιρό αργότερα, ψηφίστηκα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία και κορυφαία φέτος στον κόσμο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ηταν μια χρονιά όνειρο για μένα, για τον ελληνικό αθλητισμό. Εζησα τόσες στιγμές ανεπανάληπτες, που θα τις κουβαλάω πάντα μαζί μου, γιατί θα μείνουν μονίμως χαραγμένες στο μυαλό μου. Νιώθω τυχερή και ευλογημένη για όλα αυτά που μου έφερε το 2011. Είναι τιμή μου να είμαι μέλος αυτής της ομάδας, να εκπροσωπώ με τις συναθλήτριές μου τη χώρα μου στα πέρατα του κόσμου, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι υπάρχει ακόμα και η άλλη Ελλάδα, της περηφάνιας και των επιτυχιών. Πέρα από μια χώρα που διαπομπεύεται διεθνώς, υπάρχει και η Ελλάδα που μέσα από σκληρή δουλειά, θέληση και μόχθο πάει μπροστά, πρωτεύει…

Από μικρό κοριτσάκι, που παρακολουθούσα Ολυμπιακούς Αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα, έβλεπα τους πρώτους και πάντα σκεφτόμουν το ίδιο πράγμα. Πώς να νιώθουν άραγε αυτοί που είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, που ακούνε τον εθνικό ύμνο της χώρας τους ανεβασμένοι στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου; Την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην πισίνα δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα ερχόταν εκείνη η μέρα, που θα ήμουν και εγώ στη θέση τους. Κι όμως, το 2011, να που ήρθε. Εγώ κυνήγησα το όνειρό μου και τα κατάφερα. Και θα συνεχίσω να το κάνω, γιατί ποτέ δεν θα πάψω να ονειρεύομαι… Εσείς;»

Τελευταία Νέα