Υπό κανονικές συνθήκες η χθεσινή ημέρα θα ήταν ημέρα ικανοποίησης για το ΠΑΣOΚ.

Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την εντυπωσιακή εκλογική νίκη του 2009.

Η οποία εξόπλισε την κυβέρνησή του με ισχυρή κοινοβουλευτική στήριξη.

Κατά παράδοση η δεύτερη επέτειος δίνει την ευκαιρία για απολογισμό.

Καθώς τέμνει ακριβώς στο μέσο την τετραετία, παρουσιάζονται τα επιτεύγματα και αναγγέλλεται η συνέχεια.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια για τέτοια πράγματα.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.

Η χώρα με την πλάτη τον τοίχο.

Και η κοινωνία στα πρόθυρα της απόγνωσης.

Οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους.

Η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε από τους προκατόχους της τον βαρύ σταυρό τής δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Στην αρχή έδειξε ότι είχε τον ενθουσιασμό και τη βούληση να αλλάξει τα πράγματα.

Ωστόσο στον δρόμο έχασε εν μέρει τον βηματισμό της.

Σπατάλησε χρόνο, αναλώθηκε σε ομφαλοσκοπήσεις, δοκίμασε ατελή συστήματα και ανεπαρκή πρόσωπα.

Το αποτέλεσμα περιγράφηκε για πολλοστή φορά χθες τόσο από τον Πρωθυπουργό όσο και από τον υπουργό Οικονομικών:

n Εάν δεν προχωρήσουν ταχύτατα και στο ακέραιο τα προγράμματα εξυγίανσης, η χώρα θα μπει σε περιπέτειες.

Αυτό ήταν το στίγμα της επετείου.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η κυβέρνηση δεν προσπάθησε.

Τουλάχιστον ο Πρωθυπουργός κινήθηκε σε κάθε κατεύθυνση.

Και κάποιοι – δυστυχώς λίγοι – υπουργοί δεν δίστασαν να βάλουν το χέρι στη φωτιά.

Οτι το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση. Βαρύνει π.χ. τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης που καλλιέργησαν κλίμα άρνησης.

Οπως και τις ομάδες που καταστρέφουν και καταστροφολογούν.

Κυρίως όμως βαρύνει την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αρνήθηκε να βάλει πλάτη.

Με όλα τα λάθη και τις ελλείψεις της ωστόσο, η κυβέρνηση παραμένει ο μόνος αξιόπιστος συνομιλητής μας έναντι εταίρων και δανειστών.

Και αυτό την επιφορτίζει με την ευθύνη να δώσει στη δεύτερη διετία της τετραετίας της άλλα χαρακτηριστικά.