Αναζήτηση
Δεν είναι λίγες οι φορές που προκύπτουν ερωτηµατικά για τον δείκτη ετοιµότητας των ποδοσφαιριστών. Τον τελευταίο καιρό µάλιστα, ο γυµναστής έχει γίνει ο επόµενος αδύναµος κρίκος µετά τον προπονητή σε µία οµάδα που δεν έχει αποτελέσµατα.
Ποιοι είναι όµως οι παράγοντες που παίζουν σηµαντικό ρόλο για την αντοχή των παικτών και πώς µπορεί κανείς να ξεχωρίσει την πραγµατικότητα από τον µύθο;
Οι αρκετοί τραυµατισµοί αποτελούν το πιο αξιόπιστο δείγµα για να αρχίσει η… ΕΔΕ σε έναν σύλλογο, αν και οι ίδιοι γυµναστές αρνούνται την κατηγορία και τονίζουν µε νόηµα ότι υπεύθυνος για την προετοιµασία της οµάδας είναι πάντα ο προπονητής, ο οποίος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, αφού µε βάση τις δικές του οδηγίες καθορίζεται το πρόγραµµα. Για να ξετυλίξουµε από την αρχή το κουβάρι της ιστορίας θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι οι εποχές που οι παίκτες έπαιρναν κάθε καλοκαίρι τα… βουνά και τα λαγκάδια προκειµένου να τρέχουν σε περιοχή µε οξυγόνο, ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Εχει αλλάξει το ποδόσφαιρο και µαζί του έχει αλλάξει και ο τρόπος της προετοιµασίας. Με δεδοµένο ότι κάθε δύο χρόνια οι ποδοσφαιριστές λαµβάνουν µέρος µε τις εθνικές οµάδες σε διοργανώσεις όπως το παγκόσµιο κύπελλο ή το ευρωπαϊκό πρωτάθληµα γίνεται σαφές ότι δεν είναι πλέον δυνατόν να ακολουθούν έντονο πρόγραµµα προετοιµασίας. Οι προπονητές όσο και οι γυµναστές γνωρίζουν άλλωστε ότι η αγωνιστική χρονιά σε επίπεδο συλλόγων περιλαµβάνει από 40 έως 60 παιχνίδια και αν προσθέσουµε και τις ώρες πτήσης για τις µετακινήσεις, τότε είναι φανερό ότι οι «πολεµιστές» τους έχουν περισσότερο ανάγκη από ξεκούραση παρά από ασκήσεις ετοιµότητας. Γι αυτό και τα τελευταία χρόνια, η καθηµερινότητα της οµάδας είναι η τακτική στις προπονήσεις και τίποτα παραπάνω αφού, σύµφωνα µε τις καινούργιες θεωρίες, οι καλύτερες προπονήσεις είναι οι επίσηµοι αγώνες και όλοι προσέχουν µόνο την αποθεραπεία µετά τα µατς.
Εδώ θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι οι οµάδες που δουλεύουν σε πιο υψηλό επίπεδο διαθέτουν πλέον δύο γυµναστές, έναν για την αποκατάσταση των παικτών από τραυµατισµό και έναν για την τακτική της οµάδας. Η περίοδος που ο φυσικοθεραπευτής είχε αυξηµένες αρµοδιότητες έχει παρέλθει προ πολλού.
Πριν από µερικά χρόνια, ο Τροντ Σόλιντ στην καλοκαιρινή προετοιµασία του Ολυµπιακού είχε δώσει στους παίκτες µπάλα από την πρώτη κιόλας προπόνηση, γεγονός που τους παραξένεψε τότε γιατί είχαν συνηθίσει το τρέξιµο στο ξεκίνηµα της προσπάθειας.
Ο Νορβηγός τούς είχε λύσει την απορία, υποστηρίζοντας ότι «αυτό είναι το αντικείµενό σας και µε αυτό θα ασχοληθείτε. Αν ήσασταν πιανίστες θα χρησιµοποιούσατε το πιάνο». Ο ρόλος του γυµναστή λοιπόν αφορά κυρίως την παρακολούθηση των µετρήσεων που προκύπτουν από τις αιµατολογικές εξετάσεις και την ενηµέρωση που θα πρέπει να κάνει στον προπονητή για τις δυνάµεις κάθε παίκτη ξεχωριστά. Προφανώς και όλοι οι παίκτες δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ούτε και χρειάζονται τον ίδιο ρυθµό προπόνησης, αλλά στη χώρα µας είναι µάλλον… πρόωρο να µιλάµε για τέτοιου τύπου καταστάσεις, αν και στο εξωτερικό έχουν φτάσει στο επίπεδο ώστε αρκετοί παίκτες να διαθέτουν τον δικό τους προσωπικό γυµναστή. Τι άλλο επικαλούνται οι γυµναστές; Οτι η φόρµα µίας οµάδας εξαρτάται κυρίως από την ψυχολογία, την οποία φυσικά διαµορφώνουν τα καλά αποτελέσµατα. Τα αποδεικτικά στοιχεία που µπορούν να επικαλεστούν, δεν είναι και λίγα.
ΔΟΓΜΑ ΣΟΛΙΝΤ
Πριν από µερικά χρόνια, ο Νορβηγός στην καλοκαιρινή προετοιµασία του Ολυµπιακού είχε δώσει στους παίκτες µπάλα από την πρώτη προπόνηση.
«Αυτό είναι το αντικείµενό σας και µε αυτό θα ασχοληθείτε», τους είχε πει.
Το σηµείο τριβής και οι «πονηρές» σκέψεις
Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, αν και δεν προχώρησαν σε σοβαρές αλλαγές στο ρόστερ τους από πλευράς προσθήκης παικτών, εντούτοις στο ξεκίνηµα της περιόδου και χωρίς δυνάµεις παρουσιάστηκαν και προβλήµατα τραυµατισµών αντιµετώπισαν και αντιµετωπίζουν όπως ο ΠΑΟΚ και ο Αρης που παίζουν και αυτοί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά δυσκολεύονται να το διαχειριστούν.
Δεν αποκλείεται αυτή η εικόνα να έχει ως αφετηρία τις καλές εµφανίσεις της ΑΕΚ στην Αυστραλία ή του Παναθηναϊκού στην Αµερική, όταν τότε ήταν ποδοσφαιρικά παράλογο να βρίσκονται σε τέτοιον βαθµό ετοιµότητας. Οι περισσότεροι από τους τραυµατίες του Παναθηναϊκού είχαν συµµετοχή στο Παγκόσµιο Κύπελλο, ενώ ένα ακόµη σηµείο τριβής αποτελεί ο χρόνος της επιστροφής του παίκτη στις επίσηµες αγωνιστικές υποχρεώσεις της οµάδας.
Ο προπονητής θέλει τον ποδοσφαιριστή όσο γίνεται νωρίτερα αφού από τις προσπάθειές του εξαρτάται και το δικό του µεροκάµατο, ενώ η «συµµαχία» των γυµναστών µε το ιατρικό τιµ επιδιώκει την πλήρη αποκατάσταση χωρίς να πετυχαίνει τις περισσότερες φορές τον σκοπό της.
Η προπόνηση της συντήρησης ίσως να αποτελεί και την απάντηση για το γεγονός ότι οι παίκτες αγωνίζονται πλέον και µετά τα 35 τους χρόνια, ενώ κάποιοι πλησιάζουν και τα 40 χωρίς να είναι τερµατοφύλακες…
Για όσους «πονηρεύονται» και βάζουν στο µυαλό τους άλλες µεθόδους θα πρέπει να επισηµάνουµε ότι στο ποδόσφαιρο ως οµαδικό άθληµα είναι δύσκολο να παίξουν ρόλο τα όποια βοηθήµατα. Δεν είναι µία κούρσα 100 µέτρων ή ένα άλµα που δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος για την προσπάθεια. Τέτοιου τύπου σκέψεις τις έχουν απαρνηθεί ακόµη και οι σύλλογοι του εξωτερικού που παρακολουθούν την τεχνολογία νωρίτερα από εµάς, αφού µπορεί να βοηθήσει µία οµάδα να παίξει καλά για συγκεκριµένο χρονικό διάστηµα αλλά στη συνέχεια θα της κάνει µεγαλύτερη ζηµιά αφήνοντας τους παίκτες της σε µακρά απραξία. Δυσκολία στην εφαρµογή.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ
Για όσους «πονηρεύονται» και βάζουν στο µυαλό τους άλλες µεθόδους προπόνησης και επιδόσεων, πρέπει να επισηµάνουµε ότι στο ποδόσφαιρο ως οµαδικό άθληµα είναι δύσκολο να παίξουν ρόλο τα όποια βοηθήµατα
