Η ΑΚΜΗ των Ίνκας πιστώνεται συνήθως στην ανώτερη στρατιωτική οργάνωσή τους και στην έφεσή τους στις γεωργικές εφευρέσεις. Όμως η επιτυχία τους μπορεί να οφείλεται περισσότερο σε μια περίοδο καλοκαιρίας που διήρκεσε περισσότερα από 400 χρόνια.

Σύμφωνα με νέα έρευνα, μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά αρκετούς βαθμούς ανάμεσα στο 1100 και το 1533 μ.Χ. επέτρεψε να χρησιμοποιηθούν για πρώτη φορά για καλλιέργειες μεγάλες εκτάσεις ορεινών εδαφών. Αυτό «τροφοδότησε» την εδαφική επέκταση των Ίνκας, των οποίων η επικράτεια κατά την περίοδο ακμής τους εκτεινόταν από τα σημερινά σύνορα της Κολομβίας ώς το μέσον περίπου της Χιλής.

«Ναι, ήταν πολύ καλά οργανωμένοι και είχαν ένα σύνθετο ιεραρχικό σύστημα, όμως τίποτε απ΄ αυτά δεν θα είχε σημασία αν δεν ευνοούνταν από την αύξηση της θερμοκρασίας», λέει ο δρ Άλεξ Τσέπστοου-Λάστι, παλαιοοικολόγος του Γαλλικού Ινστιτούτου Σπουδών για τις Άνδεις, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.

Καθώς τα δάση άρχισαν να υποχωρούν, οι Ίνκας προσπάθησαν να μεγιστοποιήσουν τη γεωργική απόδοση των εδαφών τους. Διαμόρφωσαν επίπεδα για καλλιέργειες στις βουνοπλαγιές και ανέπτυξαν ένα περίπλοκο σύστημα αρδευτικών καναλιών. Μολονότι το κλίμα παρέμενε ξηρό, η σταδιακή τήξη των πάγων από τους παγετώνες σήμαινε ότι είχαν διαρκώς νερό για να αρδεύουν τα χωράφια τους. Έτσι με το μεγάλο απόθεμα καλαμποκιού και πατάτας που συγκεντρώθηκε με τον τρόπο αυτόν δόθηκε η δυνατότητα να στραφεί ένα μεγάλο μέρος του αυξανόμενου πληθυσμού σε δραστηριότητες διαφορετικές από την παραγωγή τροφίμων, όπως η κατασκευή δρόμων και κτιρίων και η επάνδρωση ενός ολοένα και πιο φιλόδοξου στρατού.

Την εποχή που έφτασαν οι Ισπανοί άποικοι, το 1533, οι Ίνκας είχαν αποθέματα τροφίμων που μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες του πληθυσμού τους για περισσότερα από δέκα χρόνια.