Αναζήτηση
Έμαθε ότι ήταν φορέας του ΑΙDS το φθινόπωρο του 1987. Τότε, «ολόκληρος ο κόσμος γκρεμίστηκε μπροστά μου σε λίγα δευτερόλεπτα και πίστεψα πως η ζωή μου είχε τελειώσει». Είκοσι χρόνια μετά, η 46χρονη πια Μαρίνα δίνει την ίδια μάχη, όπως όλα αυτά τα χρόνια, να κερδίσει «ακόμα μία ημέρα ζωής». Και το καταφέρνει με έναν θαυμαστό τρόπο.
Το όνομα της Μαρίνας είναι γραμμένο στη λίστα των πρώτων δέκα γυναικών θυμάτων του ιού που καταγράφηκαν επίσημα στη χώρα μας την τριετία 1985-87. Από αυτές τις γυναίκες είναι η μόνη που κατάφερε να επιβιώσει και να προλάβει τα νέα κοκτέιλ φαρμάκων που έδωσαν ελπίδα και ζωή σε εκατομμύρια φορείς και ασθενείς με ΑΙDS.
«Δεν υπάρχει αύριο για μένα. Μονάχα το σήμερα. Το κάθε σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω σχέδια, να ονειρευτώ την αγορά ενός σπιτιού με δάνειο ή τις επόμενες καλοκαιρινές μου διακοπές. Ζω κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία…». Είκοσι ολόκληρα χρόνια η Μαρίνα κουβαλά επτασφράγιστο το μυστικό της. Οι λιγοστοί φίλοι που το έμαθαν ή το υποψιάστηκαν έφυγαν μακριά. Η ίδια αναγκάστηκε να αλλάξει γειτονιά και περιοχή«κάπου που να μη με ξέρει κανείς και να μπορώ να γνωρίσω νέους ανθρώπους και να επιβιώσω». Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησε να ξεχάσει κάποιες στιγμές το βαρύ της φορτίο: «Ήθελα να ξεγελάσω για λίγο τον εαυτό μου, να πεισθώ ότι είμαι καλά, ότι είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που κάνει απλά καθημερινά πράγματα. Δεν υπάρχουν όμως τέτοιες στιγμές, δεν πρέπει να ξεχάσω. Πρωί και βράδυ υπάρχει η υπενθύμιση των φαρμάκων. Τρία χάπια το πρωί, σε συγκεκριμένη ώρα. Έξι το βράδυ, την ακριβή πάλι ώρα. Μια φορά να ξεχάσω τα φάρμακά μου είναι σαν να δίνω ραντεβού με τον θάνατο. Έμαθα να ζω με αυτό, δεν έχω πλέον ψευδαισθήσεις…». Έχει πάντα την ίδια αγωνία όταν πηγαίνει μια φορά τον μήνα στη Β΄ Παθολογική Κλινική του Α΄ Θεραπευτηρίου του ΙΚΑ στην Πεντέλη για την επανάληψη των εξετάσεών της, αν και εδώ και πέντε χρόνια το ιικό της φορτίο δεν ανιχνεύεται στο αίμα της: «Έχω ένα καμπανάκι που χτυπά μέσα μου και με προειδοποιεί ότι αν δεν φανώ συνεπής με τη θεραπεία μου θα έχω σοβαρές επιπτώσεις. Φοβάμαι όμως κιόλας μήπως τα φάρμακα πάψουν να κάνουν το θαύμα τους. Περιμένω, όπως και όλοι οι άλλοι, εκείνο το φάρμακο που θα με απαλλάξει από την αρρώστια και όχι απλά θα την ελέγχει. Θέλω να ελπίζω ότι θα προλάβω…».
Ο γάμος με τον Αλέξη και ο θάνατος…
Είχε δίπλα της έναν άνθρωπο που πάλεψε με τον ιό του ΑΙDS όσο κανείς άλλος αλλά κάποια στιγμή νικήθηκε. Ο Αλέξης πέθανε την άνοιξη του ΄93, στο 1ο Θεραπευτήριο του ΙΚΑ στην Πεντέλη: «Είχε μείνει η σκιά του εαυτού του. Ο θάνατός του ήταν μεγάλο πλήγμα για μένα. Ήταν σαν να έβλεπα και τον δικό μου θάνατο. Απέμεινα μόνη, τραγικά μόνη, αφού μόνο μια αδελφή μου γνώριζε την αλήθεια και μου συμπαραστάθηκε…».
Η ζωή μού έδωσε ως δώρο έναν άνθρωπο με το ίδιο πρόβλημα
ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ είναι η ασφαλιστική της δικλίδα. Αλλά το μεγαλύτερο φάρμακο στη ζωή της είναι ο σύντροφός της, ο Γιώργος, ένας 48χρονος φορέας του ΑΙDS: «Γνωριστήκαμε πριν από δέκα χρόνια στο Κέντρο Ζωής και Έμπνευσης. Είχα πάψει πλέον να ελπίζω ότι θα μοιραστώ ξανά τη ζωή μου με έναν άνθρωπο. Αλλά η ζωή μού έδωσε αυτό το δώρο: έναν άνθρωπο που έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα, που νιώθει και καταλαβαίνει το δικό μου, που με φροντίζει όταν αρρωσταίνω και τον φροντίζω όταν εκείνος δεν είναι καλά. Πέρασα πολλά χρόνια σιωπής, ενοχής και φόβου, για να εκτιμώ όσο δεν γίνεται αυτό το μοίρασμα ζωής. Δεν είμαι πια μόνη και δεν τρέμω ότι θα πεθάνω μόνη…». Δικαιολογεί ακόμα και τους συγγενείς που χάθηκαν, τους φίλους που αποσύρθηκαν: «Τους καταλαβαίνω, ο φόβος είναι ό,τι χειρότερο. Αλλά πάλι… Συνάντησα πριν από λίγες ημέρες έναν φίλο που είχα χρόνια να δω, στον δρόμο. ΄΄Ζεις;΄΄, με ρώτησε. Έτσι, στην ψύχρα. Μετά αναρωτιόμουν: “Μήπως έπρεπε να έχω πεθάνει;΄΄. Οι άνθρωποι μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις καλά, αλλά και απαίσια…».
Δεν εργάζονται. Ούτε εκείνη ούτε ο Γιώργος. Η Μαρίνα παίρνει τη σύνταξη του άνδρα της που πέθανε από ΑΙDS το 1993 και το ειδικό βοήθημα για το ΑΙDS- 1.050 ευρώ. Το αντίστοιχο βοήθημα παίρνει και ο Γιώργος. Ζουν σε ένα ζεστό μικρό σπίτι στη Νίκαια, «με όλα όσα χρειαζόμαστε και τίποτα περιττό. Τα καταφέρνουμε χωρίς προβλήματα…». Αποφεύγουν τους κλειστούς χώρους με πολλούς ανθρώπους, αλλά κάνουν τις καθημερινές τους βόλτες και απολαμβάνουν μικρές χαρές: «Οι μικροχαρές είναι, τελικά, μεγάλες όταν μπορείς να τις εκτιμήσεις. Και εμείς εκτιμάμε το ξημέρωμα της κάθε ημέρας. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που ένας από τους δυο μας πέφτει ψυχολογικά. Και τότε ο άλλος κρατάει τα ΄΄μπόσικα΄΄, να μην ανατραπεί η τραμπάλα…».
Υπάρχουν και στιγμές που βρίσκεται με φίλους που δεν ξέρουν την αλήθεια και νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για το πρόβλημά της: «Κάποιες φορές μου έρχεται να ξεφωνίσω “έχω 20 χρόνια ΑΙDS”. Αλλά μετά δαγκώνω τα χείλη μου και μαζεύομαι, τρέμω ότι θα κάνουν πέρα και θα μείνω ξανά δίχως φίλους!».
«Κάποιες φορές μου έρχεται να
ξεφωνίσω “έχω 20 χρόνια ΑΙDS”.
Αλλά μετά δαγκώνω τα χείλη μου,
τρέμω ότι θα κάνουν πέρα»
