«Με ορατότητα μόλις ενός μέτρου στον βραχώδη βυθό του Ατλαντικού, δεν έβλεπα ούτε την κεφαλή του ψαροντούφεκου. Παρά τα 5-6 Μπωφόρ και τα μεγάλα κύματα, με πάρα πολύ κόπο, τα ψάρια, είκοσι κιλά, τα ξετρύπωσα. Σαν εμπειρία ήταν κάτι το εκπληκτικό!».
Πρώτη φορά έπιασε ψαροντούφεκο στα 12. Έναν χρόνο αργότερα, ο Γιάννης Δεγαΐτας έβγαλε μ΄ αυτό έναν ροφό τριάμισι κιλά! Αυτό ήταν, τρελάθηκε από τη χαρά του, η τρίαινα τού έγινε συνήθεια. Ένας άλλος ροφός-γίγας, 27 κιλών, που ψάρεψε σε βάθος 4 μέτρων στη Λήμνο, του άνοιξε την όρεξη. Στα 28 του χρόνια σήμερα είναι από πέρσι πρωταθλητής Ελλάδας στο υποβρύχιο ψάρεμα. Το περασμένο Σαβββατοκύριακο στη Ρόντα της Ισπανίας κατέλαβε την τρίτη θέση, την υψηλότερη που έχει κερδίσει ποτέ Έλληνας αθλητής στο εξωτερικό, απέναντι σε 47 συμμετέχοντες, τους καλύτερους ψαροντουφεκάδες από 17 χώρες, που πήραν μέρος στο Ευρωαφρικανικό Πρωτάθλημα Υποβρύχιας Αλιείας. Με έξτρα όπλο του μόνο την ανάσα του, χωρίς αναπνευστική ή άλλη τεχνητή συσκευή (GΡS ή βυθόμετρο), ο Γιάννης Δεγαΐτας έβγαλε στην επιφάνεια, από βάθη 6-15 μέτρων, τα περισσότερα ψάρια από κάθε άλλον αθλητή. Τον ξεπέρασαν στο βάρος της ψαριάς τους, άρα και στο βάθρο, μόνο ο Κροάτης Ντανιέλ Γκόσπικ και ο Ισπανός Αλμπέρτο Μαρκ, πρώτος και δεύτερος, αντίστοιχα, στην τελική κατάταξη. «Κανείς δεν έπιασε τόσα
[ ΙΝFΟ]
Πανελλήνιος Σύλλογος Αθλητών Υποβρυχίου Κυνηγίου (ΠΣΑΥΚ), Ομήρου 50, Αθήνα, τηλ. 210-2591.619, 3637.305 & 7514.138.
Φαξ 210-2591.640 & 3603.113,
http://www.spearfishing.gr, e-mails:
info@spear-fishing.gr & npk@titan.gr
ψάρια, συνολικά 21, κάπου 20 κιλά, ανάμεσά τους κι ένας σαργός 1.600 γραμμαρίων. Οι συνθήκες, όπως πάντα στα νερά του Ατλαντικού, απέναντι απ΄ το Γιβραλτάρ, ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Είχα, όμως, προετοιμαστεί εκεί, επιτόπου, για 25 μέρες, έπρεπε να μάθω έγκαιρα τα κατατόπια. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, οι σαργοί, τα μπορεκέτε και τα ούρτα (τοπικά ψάρια), οι κέφαλοι και οι κορβίνες- που κατέληξαν σε ιδρύματα- έδωσαν στους νικητές και σε μένα τις πρώτες θέσεις», περιγράφει στα «ΝΕΑ», κατάκοπος, άρτι αφιχθείς απ΄ την Ισπανία.
Εκτός απ΄ την ικανότητα στον εντοπισμό των ψαριών και στο σημάδι, τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι στον διήμερο αγώνα τους, 10 ώρες συνολικά, όφειλαν να έχουν και μάτιζυγαριά, να τηρήσουν πιστά τους διεθνείς κανονισμούς του αγωνίσματος, για να μην ακυρωθούν. «Για παράδειγμα, στις κορβίνες, ψάρια που φτάνουν έως και τα 12-15 κιλά το ένα, κάθε αθλητής είχε το δικαίωμα να βγάλει μόνο μέχρι τρεις, αλλά υποχρεωτικά μεγαλύτερες των 3 κιλών η καθεμία. Στα υπόλοιπα είδη ψαριών το κατώτερο όριο βάρους τους ήταν πάνω απ΄ τα 500 γραμμάρια, σ΄ αυτά μπορούσες να πιάσεις μέχρι 15. Σε διαφορετική περίπτωση, οι κριτές επέβαλλαν βαθμούς ποινής», εξηγεί ο «χάλκινος» ψαροντουφεκάς.
«Είναι η ζωή μου!»
ΤΟ ΜΟΝΟ σίγουρο για τον Γιάννη Δεγαΐτα από εδώ και πέρα είναι πως έχει ανάγκη από λίγη, προσωρινή… αποτοξίνωση απ΄ την τρίαινα, ακόμα και στις διακοπές του. «Βρίσκομαι στη θάλασσα 4-5 φορές την εβδομάδα, από 8 ώρες την ημέρα, χειμώνα- καλοκαίρι. Το ψαροντούφεκο είναι η ζωή μου, το χόμπι μου έγινε τρόπος ζωής».
Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ πέτυχε στην ίδια διοργάνωση και η Εθνική ομάδα στο ψαροντούφεκο. Τη συγκρότησαν οι αθλητές που πήραν τις τρεις πρώτες θέσεις στο τελευταίο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Εκτός από τον Γιάννη Δεγαΐτα που κατετάγη τρίτος (καλύτερη μέχρι πρότινος θέση η ένατη του Δημήτρη Τσέντα, το 2001, στο Ευρωαφρικανικό της Σαρδηνίας και η δωδέκατη του Ρομπέρτο Κάλιτς, στο Παγκόσμιο του 1992, στη Μαγιόρκα), ο Ηλίας Καραμπογιάς κατέλαβε την 25η θέση και ο Κώστας Γιαννούλης την 30ή.
Οι Έλληνες ψαροντουφεκάδες – μέτρησε το άθροισμα των ψαριών τους- ανέβασαν τη χώρα μας στην τέταρτη θέση της ομαδικής κατάταξης, μεταξύ 17 χωρών που πήραν μέρος στους αγώνες. Την ίδια θέση είχε καταλάβει η χώρα μας και το 2001 στη Σαρδηνία, με τους Δημήτρη Τσέντα, Δημήτρη Σμυρνιώτη και Γιώργο Κουτσούγερα. Παγκοσμίως, κορυφαία δύναμη του αθλήματος αναγνωρίζεται η Ισπανία και ακολουθούν η Ιταλία και η Γαλλία.
