δίκτυο

Δύσκολες ώρες

Είναι κρίσιμη η κατάσταση της υγείας του Νίκου Κούρκουλου, ο οποίος νοσηλεύεται από την περασμένη Τετάρτη στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Η επιδείνωση εκδηλώθηκε αρχικά με υψηλό πυρετό.

Βέβαιο είναι ότι ο ίδιος είχε εξαντλήσει τα αποθέματα του κουράγιου του, δουλεύοντας καθημερινά και εντατικά στο Εθνικό Θέατρο. Έως πριν από δέκα ημέρες, το ενδιαφέρον του ήταν στραμμένο στα οργανωτικά των καλοκαιρινών φεστιβαλικών παραγωγών του θεάτρου- «Οιδίπους τύραννος» και «Ηλέκτρα».

Στο πλευρό του βρίσκεται η οικογένειά του, ενώ η άλλη οικογένειά του, η θεατρική, του στέλνει μηνύματα αγάπης και ευχές για ανάρρωση.

Τα εισιτήρια των Όσκαρ

Έτσι προς πληροφόρηση των αναγνωστών, ειδικά των τρελαμένων με Όσκαρ, αριθμούς και στοιχεία. Έχουμε και λέμε. Οι τέσσερις από τις πέντε υποψήφιες για καλύτερη ταινία (τα «Γράμματα από την Ιβοζίμα» θα προβάλλονται από τις 15 Φεβρουαρίου)

έχουν κόψει πανελλαδικάσυνολικά- 430.000 εισιτήρια. Πρώτος ο Σκορσέζε με «Πληροφοριοδότη» και 278.000 λόγω Ντι Κάπριο και Μαφίας. Δεύτερος ο Μεξικάνος Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με «Βαβέλ» και 1 1 0.000. Τρίτος ο Άγγλος Στίβεν Φρίαρς «Βασίλισσα», με Έλεν Μίρεν και 28.000. Και τελευταία η χυμώδης κομεντί, αδικημένη στα ελληνικά ταμεία, «Little miss sunshine» με 14.000. Ποια είναι καλύτερη ταινία απ΄ όλες; Κατά τη γνώμη μου και με κριτήρια την πυκνότητα, την αισθητική ομοιογένεια, τις ερμηνείες και την οικονομία στην αφήγηση, το «Little miss sunshine». Δηλαδή τα λιγότερα εισιτήρια. Διότι ουκ εν τω πολλώ το ευ!

Το δικαιούται!

Επέστη ο χρόνος. Τριάντα πέντε στρογγυλά χρόνια στο σανίδι- από το 1972 -, έχοντας δώσει εδώ και είκοσι πέντε χρόνια το πρώτο σκηνοθετικό δείγμα όταν συνυπέγραψε με τον Βασίλη Παπαβασιλείου την παράσταση-σταθμό «Η σπασμένη στάμνα» με την οποία έκανε την είσοδό της στον θεατρικό στίβο η «Σκηνή» για να σημαδέψει τα θεατρικά πράγματα του τόπου μας, με έκτοτε στο ενεργητικό του τη δημιουργία του διάδοχου σχήματος της «νέας Σκηνής» και άλλες δεκαοκτώ σκηνοθεσίες που άλλαξαν το τοπίο του ελληνικού θεάτρου και δημιούργησαν πρόκριμα, ο Λευτέρης Βογιατζής, στριμωγμένος και ταλαιπωρούμενος στο θεατράκι της οδού Κυκλάδων, το δικαιούται από την Πολιτεία: ένα καινούργιο θέατρο, δικό του. Θέατρο- θέατρο όμως, ανθρώπινο, άνετο, όπου να μπορεί να αναπτύξει τα οράματά του χωρίς να ασφυκτιά πίσω από κολόνες, σε σκηνή 2 Χ 3. Τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο σαν να μεταβάλλονται τον τελευταίο καιρό, ανακατατάξεις εν όψει, ο Γ ιώργος Βουλγαράκης στο υπουργείο Πολιτισμού ολοένα και δίνει ειλικρινή δείγματα ενδιαφέροντος για τα θεατρικά- και όχι μόνο- πράγματα του τόπου, ακούγοντας προσεκτικά όσους ξέρουν χωρίς να παριστάνει ότι τα ξέρει όλα αλλά αφοπλιστικά ομολογώντας την άγνοιά του, το Εθνικό (ή, μήπως καλύτερα, Ελληνικό;) Κέντρο Θεάτρου και Χορού επί θύραις, φαίνεται ότι έφτασε ο καιρός η ελληνική Πολιτεία να δείξει έμπρακτα σε τουλάχιστον έναν άνθρωπο του θεάτρου την ευγνωμοσύνη της για ό,τι έχει πράξει για τον ελληνικό πολιτισμό. Οι υπόλοιποι ας μη γίνουμε μίζεροι. Και η μισαλλοδοξία ας μην πάρει και πάλι το πάνω χέρι.