Ο ΤΟΠΟΣ σε πληγώνει! Καθηγητές, που υποτίθεται πως αγωνίζονται για μια

καλύτερη Παιδεία, «βιάζουν» ένα ξένο κορίτσι, τιμωρώντας το! Κανένα κόμμα δεν

βγαίνει δημόσια να τους καταγγείλει. Αρκούνται στο να καλέσουν τους

εκπαιδευτικούς να σκεφθούν… καλύτερα! Η υπουργός Παιδείας με καθυστέρηση

ζητεί απλά έρευνα. Και ο Αρχιεπίσκοπος καλεί και τις δύο… πλευρές – όπως

στην ουσία το έκαναν οι περισσότεροι – εξισώνοντας στα «μάτια» της κοινωνίας

θύτες και θύμα.

Την ίδια ώρα η κρατική τηλεόραση ηθικολογεί απέναντι στα ιδιωτικά κανάλια, που

ασφαλώς το παράκαναν και με τον Άλεξ και με τη μαθήτρια της Αμαρύνθου.

Αποκρύπτει την αλήθεια. Και παρουσιάζει για να δείξει δήθεν την… ευαισθησία

της «κολλητά» κι ένα άλλο θέμα «ρατσισμού», τον πολυβραβευμένο των

Παραολυμπιακών Αγώνων Σπύρο Καλογερά, τον οποίο διώχνει κέντρο της παραλίας

γιατί… τόλμησε να πάει εκεί με το αναπηρικό καροτσάκι του! Οι ηθικολόγοι της

ΝΕΤ που δείχνουν, φωτογραφίζουν και κατονομάζουν ένα ακόμη θύμα του ρατσισμού,

δεν λένε στον λαό ποιος ήταν ο θύτης και «φυσικά» δεν στέλνουν κάμερα και

δημοσιογράφο για να ρωτήσουν τον «επιχειρηματία της νύχτας» γιατί άφησε απ’

έξω τον αγωνιστή – άτομο με ειδικές ανάγκες – Ολυμπιονίκη.

Στο μεταξύ, η χώρα πιέζεται από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να στείλει κι

άλλο στρατό στο τραγικό Αφγανιστάν. Κάποιοι μιλούν για αποστρατικοποίηση της

Κύπρου, λες και το πρόβλημα είναι η ΕΛΔΥΚ, ενώ υπάρχει – και μάλιστα

ενισχυμένος – τουρκικός στρατός κατοχής. Κάποιοι άλλοι «εντός των τειχών»

παραδίδουν και τα τελευταία τμήματα του ΕΣΥ σε μιαν… άγρια ιδιωτικοποίηση

που ελέγχουν οι μεγάλες ξένες φαρμακευτικές εταιρείες. Τα φτωχά παιδιά των

δημόσιων σχολείων και οι γονείς τους σχεδιάζουν πλέον – ξεπουλώντας τα πάντα –

να βρουν λύσεις σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι

χαμηλόμισθοι περιθωριοποιούνται πολιτικά, έχοντας όλο και πιο αδύναμη «φωνή».

Και ο πολιτισμός μας «βομβαρδίζεται» από τις «τηλεοπτικές ακαδημίες» που

βγάζουν τα «νέα ταλέντα».

Ποιος ορθώνει ανάστημα και φωνή απέναντι σ’ αυτήν τη λαίλαπα, ώστε να ξεφύγει

ο τόπος από το αδιέξοδο; Και, κυρίως, ποιος αποφασίζει να ανοίξει ένα μεγάλο

μέτωπο αγώνα – αν όχι για τον σοσιαλισμό – τουλάχιστον για περισσότερη

ανθρωπιά και πρωτίστως αισθητική;