«Nα πάει ο Mπερλουσκόνι στις Mπαχάμες και να μείνει εκεί!»

Ογδόντα χρόνια «στρογγυλά» κλείνει σήμερα ο Ντάριο Φο. Και έχει κάθε λόγο για

να τα γιορτάζει. «Να χτυπήσω ξύλο, είμαι μια χαρά στην υγεία μου», λέει στην

εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα». «Δεν το περίμενα πως τα γεράματα θα ήταν

έτσι». Ογδόντα χρόνια είναι υπεραρκετά για να κάνει ένας σαν τον Ντάριο Φο

έναν συνολικό απολογισμό της ζωής του. «H ζωή δεν θα μπορούσε να μου είχε

σταθεί πιο γενναιόδωρη. Κατόρθωσα να κάνω τα πράγματα που μου αρέσανε, έγραψα

70 κωμωδίες, στο θέατρο πειραματίστηκα με όλα, έκανα σινεμά και τηλεόραση.

Παντρεύτηκα μια γυναίκα που αγαπώ, την Φράνκα Ράμε, και είμαστε ακόμη μαζί, με

ένα παιδί και κάμποσα εγγόνια. H μεγαλύτερη εγγονή μου είναι 17 ετών και είναι

έγκυος. Στην οικογένειά μας δεν χάνουμε τον καιρό μας». Και να μην ξεχνάμε και

το βραβείο Νόμπελ. «Στην Ιταλία, το βραβείο που πήρα είχε προκαλέσει πολλές

αντιδράσεις», λέει ο Ντάριο Φο. «Όμως εγώ το έζησα κι αυτό σαν μια γιορτή».

Ζητείται θεραπεία. Άραγε τι θα είχε να ευχηθεί στη χώρα που αγαπάει

τόσο πολύ; «Πρώτον, να φύγει ο Μπερλουσκόνι και να πάει στις Μπαχάμες. Και να

μείνει εκεί. Δεύτερον, να μπορέσει ο λαός να θεραπευτεί από τον

μπερλουσκονισμό που έχει μέσα του. Όπως και τον φασισμό, είναι δύσκολο να τον

ξεφορτωθεί κανείς. Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα,

να προτείνουμε έναν νέο ουμανισμό. Πιο πολύ από τους πολιτικούς, υπολογίζω

κυρίως στους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους». Από όλους τους Ιταλούς

πολιτικούς, ποιον θα θεωρούσε ο Ντάριο Φο αντάξιο να λέγεται πολιτικός; «Τον

Μπερλινγκουέρ. Είχε ένα ηθικό και πολιτιστικό ανάστημα που σήμερα δεν θα

μπορούσαμε ούτε να τα φανταστούμε». Και το Μιλάνο του, όπου θα είναι υποψήφιος

στις δημοτικές εκλογές του Απριλίου; «Το Μιλάνο ήταν κάποτε το χωνευτήρι της

χώρας. Σήμερα δεν είναι παρά ένας βόθρος, ο πιο μολυσμένος τόπος της Ευρώπης».