H Vodafone δημοσιοποιεί τη λίστα της ντροπής με τα θύματα των υποκλοπών. H

Ericsson δίνει μία άλλη και η πολιτική φερεγγυότητα του Πρωθυπουργού K.

Καραμανλή διαβρώνεται κάθε μέρα, αφού η Ελλάδα εμφανίζει τη θλιβερή εικόνα που

περιγράφει καταπληκτικά ο Νιλ Στίβενσον στο μυθιστόρημά του Snowcrash,

δηλαδή την εικόνα μιας χώρας που έχει αλωθεί από αλλοδαπές εταιρείες.

Επιπλέον, μετά την έρευνα που έκανε η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των

Επικοινωνιών γνωρίζουμε πια θετικά, ότι το σκάνδαλο τούτο δεν αφορούσε βασικά

το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, αλλά τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών,

αφού ο παράνομος μηχανισμός των παρακολουθήσεων είχε τεράστια «κατασκοπευτική»

εμβέλεια, η οποία δεν άγγιζε μόνο την Αθήνα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα καταρρίπτεται περαιτέρω και το παραπλανητικό

επιχείρημα της «προφύλαξης των διεθνών σχέσεων» που επικαλούνται ορισμένοι για

να δικαιολογήσουν επιπόλαια την κυβέρνηση, η οποία επί ένδεκα μήνες δεν

ενημέρωνε κανένα για αυτή τη βδελυρή υπόθεση.

Με άλλα λόγια: Είναι δυνατόν να κλίνει η ζυγαριά της στάθμισης υπέρ της

διαφύλαξης των σχέσεών μας με την Αμερική – αν υποθέσουμε ότι τις

παρακολουθήσεις τις έκανε η CIA – και όχι υπέρ της προστασίας των αναρίθμητων

πολιτών (ή των πολιτικών) των οποίων τα ατομικά δικαιώματα καταπατούνταν

βάναυσα;

H συνεπής προέκταση αυτής της επιχειρηματολογίας θα υποδήλωνε με λίγα λόγια

ότι θα ήταν ανεκτή ακόμη και η κατάλυση της δημοκρατίας μας για να

προστατευθεί το διεθνές status της Ελλάδας!

Εν τω μεταξύ ο διευθύνων σύμβουλος της Vodafone δηλώνει απροκάλυπτα στη Βουλή

ότι η κυβέρνηση τού συνέστησε να μην ενημερώσει την ΑΔΑΕ και η δημοσιογραφική

έρευνα αποκαλύπτει ότι ανάμεσα στους παρακολουθούμενους ήταν και 15χρονες

μαθήτριες («TA NEA», 16/3/2005)!

Και τι κάνει ο Πρωθυπουργός απέναντι σε όλα αυτά; Μένει απομονωμένος στον

πρωθυπουργικό του θώκο και δεν ομολογεί δημόσια, ότι σε αυτήν την περίσταση

υιοθέτησε την ίδια ολέθρια επιλογή που είχε ακολουθήσει και ο Αμερικανός

πρόεδρος Bush, όταν αποφάσισε το 2001 – χωρίς την εξουσιοδότηση του Κογκρέσου

– την αυθαίρετη υποκλοπή όλων των συνομιλιών των απλών Αμερικανών για να τους

«προστατεύσει» από την τρομοκρατία (The Trust Gap, «New York

Times», 12/2/2006).

Το ίδιο, περίπου, έκανε και ο K. Καραμανλής: βύθισε στη συσκότιση αυτόν τον

τόπο και έκρινε απολυταρχικά και αδιαφανώς ότι προέχει η διαφύλαξη της

διεθνούς ασφάλειας της χώρας έναντι της προστασίας της «ιδιωτικότητας» των

πολιτών.

Όλα αυτά ισχύουν, βέβαια, αν απορρίψουμε εντελώς την επώδυνη εκδοχή του

«κουκουλώματος» των ευθυνών από την κυβέρνηση (αν και κατά τη γνώμη μου όλοι

πιστεύουν σε αυτόν τον τόπο ότι κάτι τέτοιο συνέβη).

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, με την προκείμενη μεθοδολογία κυοφορήθηκε ένα

επικίνδυνο σύστημα πρωθυπουργικού απολυταρχισμού, αφού δεν ενημερώθηκαν

στοιχειωδώς για τις υποκλοπές ούτε οι θεσμικοί παράγοντες του πολιτεύματος.

Όμως, έτσι, ο K. Καραμανλής χρεώθηκε με μια τεράστια ιστορική ευθύνη, αφού με

αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να λειτουργεί ο Πρωθυπουργός ενός σύγχρονου

κράτους, που θέλει να διαμορφώνει την ταυτότητά του μέσα από τους ανοικτούς

διαλόγους της διαβουλευόμενης κοινωνίας των πολιτών (R. Rorty,

«H αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ού αιώνα»).

Βεβαίως σε αυτό το επίπεδο δοκιμάσθηκε έντονα και το κράτος δικαίου, αφού

υπάρχουν μεγάλα ερωτηματικά για την ηγεσία του Αρείου Πάγου, στον βαθμό που

επί 11 μήνες γινόταν μια «ατελέσφορη» προκαταρκτική εξέταση (και μάλιστα κατά

παραβίαση του ν. 3160/2003, ο οποίος ορίζει ότι η διάρκεια τούτη δεν μπορεί να

υπερβαίνει τους οκτώ μήνες)!

Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Στο σκάνδαλο των υποκλοπών ο

Πρωθυπουργός λειτούργησε απολυταρχικά και αδιαφανώς. Όμως ο τόπος μας έχει

ανάγκη από μια καινούργια «ηθική στη διακυβέρνηση», η οποία θα καθιερώνει

σαφείς κανόνες διαφάνειας και λογοδοσίας του Πρωθυπουργού και των άλλων

κυβερνητικών αξιωματούχων.

Αλλιώς θα καλλιεργείται «ένας αυξανόμενος κυνισμός, που θα ωθεί πολλούς

ανθρώπους να σταματήσουν να μετέχουν στην πολιτική ζωή» (Thompson).

O Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ