[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ να κατανοήσουν τις λεπτομερείς τεχνολογικές

περιγραφές λογισμικών, κέντρων και παράκεντρων, για εκείνους που θεωρούν

δεδομένη πλέον την παρουσία του «Μεγάλου Αδελφού» σε κάθε δραστηριότητα της

ζωής τους και τον πολεμούν γράφοντάς τον στα παλιά τους τα παπούτσια και,

τέλος, για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας που δεν υποκινούνται από

οποιαδήποτε ιδιοτέλεια ώστε να έχουν λόγο στήριξης μικρών ή μεγάλων

συμφερόντων, ένα είναι το συμπέρασμα: η τεραστίων διαστάσεων υπόθεση των

υποκλοπών επέφερε ένα μεγάλο πλήγμα στη Δικαιοσύνη. Ό,τι δεν είχαν καταφέρει

οι αργοί ρυθμοί της, που έμοιαζαν με αρνησιδικία, ή η ύπαρξη παραδικαστικών

κυκλωμάτων, που ασφαλώς κλόνισαν την εμπιστοσύνη του κοινού προς τα όργανά

της, επετεύχθη με τον χειρισμό αυτής της υπόθεσης. Οι ικανότητές της, η

ευελιξία της και κυρίως η ανεξαρτησία της, ετέθησαν υπό αμφισβήτηση. Και μόνο

η απορία που διατυπώνεται διαρκώς τις τελευταίες ημέρες και αφορά τον λίγο

χρόνο που χρειάστηκε η ΑΔΑΕ για να καταλήξει σε πόρισμα, ενώ η Δικαιοσύνη επί

δώδεκα μήνες τρέχει (που λέει ο λόγος) και δεν φτάνει, αρκεί για να

επιβεβαιώσει των φόβων μας τη βασιμότητα. Στη συνείδηση της κοινής γνώμης

είναι δυστυχώς εδραιωμένη η πεποίθηση ότι η εισαγγελική έρευνα δεν βρήκε

τίποτε, γιατί απλώς δεν έψαξε. Με γενικές και αόριστες ερωτήσεις προς τους

μάρτυρες τεχνικούς ή ακόμη και στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, υπήρχε περίπτωση να

εντοπιστούν οι δράστες των συγκεκριμένων υποκλοπών; Τι χρειάζονταν λοιπόν οι

αλλεπάλληλες χρονικές παρατάσεις, εφ’ όσον το ζητούμενο δεν ήταν αυτό;

Ερωτήματα χιλιοειπωμένα θα πείτε. Που δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση, ακόμη και

αν κάποτε – σε βάθος χρόνου – απαγγελθούν πραγματικές κατηγορίες, στους

πραγματικούς υπαιτίους. H υπόθεση των υποκλοπών έχει αναμφισβήτητα αμιγώς

πολιτικές διαστάσεις. Και συνέπειες. Όπως όλα τα εύφλεκτα… παιχνίδια. Από

εγκαύματα έως ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. Ή επιτίθεσαι στις φλόγες με ό,τι

διαθέτεις ή μένεις απαθής θεατής και καίγεσαι. Με όλη σου την εξάρτυση. Την

εξουσία, την ανεξαρτησία, τη φιλοδοξία. Αν κρατάς στο χέρι και το Σύνταγμα,

γίνεται κι αυτό στάχτη.