H δροσερή νήσος μάς έδωσε το ωραίο ταξίδι, χαλάλι. Χαλάλι τα εκατόευρα (plus)

που έφευγαν σαν νεράκι για μια ντουζιέρα που στάζει ρυθμικά, για παράθυρα

ορθάνοιχτα στο φως χωρίς κουρτίνα και με θέα ανεμπόδιστη προς το πέλαγος και

προς τους αρουραίους που ξεκαλοκαίριαζαν σιμά στην ολάνθιστη βουκαμβίλια του

αλσυλλίου (sic). Τελευταία ημέρα των διακοπών, αποφάσισα· του χρόνου, να δώσει

ο Θεός και ο κύριος Αβραμόπουλος να μην ξαναχρυσοπληρώσω τέτοιο… προνομιακό

ενδιαίτημα! Ψάχνοντας για κάτι λιγότερο αλαζονικό ως προς την τιμή και τις…

facilities, μου έπεσαν κυριολεκτικά τα μούτρα. Όπου, ένα ζευγάρι αλλοδαπών με

δύο τσακισμένα από το ταξίδι πιτσιρίκια προσπαθούσαν, ώρα μεσάνυχτα, να

πείσουν την ιδιοκτήτρια μιας συστάδας ενοικιαζομένων ότι όντως είχαν κάνει την

κράτησή τους από το Ίντερνετ και άρα έπρεπε να τους δώσει τα καταλύματα για τα

οποία είχαν προπληρώσει, ιδού και το παραστατικό της τράπεζας…

Ανένδοτη η γραία, ανένδοτη όμως κι εγώ που μπήκα – όλως παραδόξως – στον καβγά

για το πάπλωμα, δηλαδή για το χαμένο γόητρο του ελληνικού τουρισμού. H

ανειδίκευτη εκπρόσωπος του ελληνικού τουρισμού (bis) δεν λογάριαζε ούτε

Ίντερνετ ούτε παραστατικά ούτε τίποτα, αφού άλλωστε είχε ήδη διπλονοικιάσει τα

δωμάτια σε άλλους…

Επιστρατεύοντας τα γαλλικά μου, παρηγορούσα από τη μία τους θαλασσοδαρμένους

Ελβετούς ενώ από την άλλη, αξιοποιώντας τα πιο απειλητικά ελληνικά μου

εξηγούσα στην πυργοδέσποινα ότι όταν διατηρούμε διαφημιστικό site στο

Ίντερνετ, δεν μας παίρνει να… κλέβουμε στο ζύγι! Δεν ξέρω τι απεκόμισαν από

αυτήν τη «φιλοξενία» οι Ελβετοί. Εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι όταν

μεγαλοπιάνεσαι ανοίγοντας site, δεν σε παίρνει να φέρεσαι σαν καραγκιόζης.

Γκέγκε;

Τελευταία Νέα