Διαστάσεις Tο Παρίσι έχει τους δικούς του φτωχούς

H οικονομική και ιδεολογική κρίση που χαρακτηρίζει το πολιτικό και κοινωνικό

κλίμα στην Ευρώπη του 2005 δεν θα ήταν δυνατόν να μην επηρεάσει την κατανομή

των χώρων ζωής, προσωπικών και δημοσίων, σε συμβολικό και πρακτικό επίπεδο.

Στο Παρίσι του 2005, όπου η πλειοψηφία του λαού αρνήθηκε, με αφηρημένο μεν

αλλά και τόσο αυθόρμητο ταυτόχρονα τρόπο, να αναγνωρίσει την απόλυτη ανάγκη

για την παγίωση της πολιτικής και πολιτιστικής ταυτότητας των πολιτών μέσω του

Ευρωσυντάγματος, υπάρχουν αυτή τη στιγμή 8.000 άνθρωποι που ζουν σε άθλια

ξενοδοχεία, τρώγοντας μόνο σάντουιτς διότι δεν τους επιτρέπεται να μαγειρέψουν

στα δωμάτιά τους και φυσικά, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν

ή να αγοράσουν ένα σπίτι ή διαμέρισμα.

Όπως για παράδειγμα η 37χρονη άνεργη και έγκυος Μαροκινή Φατιμά Λουάρν, η

οποία ζει με τον ασθενή σύζυγό της και τον μικρό τους γιο σε 15 τετραγωνικά

μέτρα. Και δεν είναι όμως μόνο η Φατιμά που αντιμετωπίζει πρόβλημα με την

εύρεση κατάλληλης στέγης. Πάνω από 100.000 φτωχές οικογένειες προσπαθούν επί

μια δεκαετία περίπου να στεγαστούν σε ανθρώπινες συνθήκες. Το 2004, η γαλλική

Πολιτεία κατάφερε να δώσει μόνο 12.000 σπίτια, όσο δε αφορά τους χιλιάδες

φτωχούς μετανάστες, στην πλειονότητά τους ζουν υπό ελεεινές συνθήκες, σε

τρώγλες, βρώμικα ξενοδοχεία και στα πιο υποβαθμισμένα διαμερίσματα που

υπάρχουν στο Παρίσι.

Το πρόβλημα έφερε στο φως ακόμα πιο έντονα μια πυρκαγιά σε ένα από αυτά τα

ξενοδοχεία τον Απρίλιο του 2004, στοιχίζοντας τη ζωή σε 24 ανθρώπους, οι μισοί

εκ των οποίων ήταν παιδιά. Ο δήμος του Παρισιού καταβάλλει συνεχώς προσπάθειες

να μετατρέψει πολλά από αυτά τα ξενοδοχεία σε αξιοπρεπή διαμερίσματα, σύμφωνα

με δηλώσεις του αντιδημάρχου Ζαν Ιβ Μανό. Ο κ. Μανό τονίζει ότι το πλέον

σημαντικό για τους μετανάστες είναι να βρουν δουλειά και να βάλουν μια στέγη

πάνω από το κεφάλι τους, παρ’ ότι τα δεδομένα δεν το επιτρέπουν. H ανεργία, η

συνεχόμενη ακρίβεια και η ραγδαία αύξηση των ενοικίων, αλλά και η γενικότερη

κοινωνική ανασφάλεια που όλα αυτά δημιουργούν, δίνουν βάση στην κατά τα άλλα

αδικαιολόγητη αύξηση της τάξεως του 15% στα παρισινά ενοίκια. H γαλλική

κυβέρνηση πρόσφατα άλλαξε τον νόμο περί στέγασης των οικονομικά αδυνάτων,

μειώνοντας ακόμα περισσότερο το ελάχιστο αποδεκτό εμβαδόν των 9 τετραγωνικών

μέτρων για κάθε νομίμως ενοικιαζόμενο δωμάτιο στα, απαράδεκτα για

οποιονδήποτε, 7 τετραγωνικά.

Ο Γάλλος υπουργός Κοινωνικής Μέριμνας Ζαν Λουί Μπορλού τόνισε πρόσφατα ότι

500.000 νέες κατοικίες θα χτιστούν μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, παρ’ ότι

δέχεται αυστηρές κριτικές για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, τα οποία αναμένεται

να μην υλοποιηθούν σε ποσοστό άνω του 60% επί των αρχικών εκτιμήσεών του.

H ανεργία και η δυσάρεστη πορεία της οικονομίας πρέπει να θεωρηθούν ως το

πλέον σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα όχι μόνο στο Παρίσι, αλλά και σε ολόκληρη

την Ευρώπη – ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από το ηχηρό «όχι» των Γάλλων στο

πρόσφατο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα.

LINK:

http://diastaseis.blogspot.com