«Περιμέναμε να πεθάνουμε. Ήμασταν παγιδευμένοι μέσα στο Μετρό σαν σαρδέλες και

περιμέναμε. Ειλικρινά πίστευα ότι επρόκειτο να πεθάνω», έλεγε χθες ένας από

τους επιζώντες των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Λονδίνο.

«Πρέπει να μεταφέρουμε αυτή τη μάχη στον εχθρό, να διαλύσουμε τα σχέδιά του

και να αντιμετωπίσουμε τις χειρότερες απειλές πριν εμφανιστούν. Στον κόσμο που

μπαίνουμε, ο μόνος δρόμος για την ασφάλεια είναι ο δρόμος της δράσης», κήρυττε

τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ο Τζορτζ Μπους λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Όμως, η χθεσινή τραγωδία ξεπέρασε και τη δράση και τη φαντασία. Ξεπέρασε τα

μέτρα ασφαλείας για τη Σύνοδο των οκτώ ισχυρών του πλανήτη στη Σκωτία, ακόμη

και τους ειρηνικούς διαδηλωτές που έφθασαν μέχρι εκεί για να φωνάξουν κατά της

φτώχειας, φορώντας το λευκό βραχιόλι. Κι εκεί που έστω για λίγες ημέρες

πρωταγωνιστές θα ήταν το πολύχρωμο πλήθος των διαδηλωτών μαζί με τα αστέρια

του Live 8, οι πολιτικοί με την κοντόφθαλμη σκέψη τους πέρασαν και πάλι σε

πρώτο πλάνο, για να διακηρύξουν σε τόνο δραματικό ότι ο πόλεμος κατά της

τρομοκρατίας πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί.

Ένας πόλεμος χωρίς τέλος, γιατί δεν υπάρχει αντίπαλος. Ένας μάταιος αγώνας που

εκτρέφει τον φόβο, εχθρό πιο επικίνδυνο και πιο τρομακτικό από τον Οσάμα Μπιν

Λάντεν και τις ισλαμοφασιστικές κορόνες του. Που σε κάνει να τρέμεις κάθε φορά

που παίρνεις το Μετρό για να πας στη δουλειά σου ή θέλεις να ταξιδέψεις σε μια

ξένη πόλη. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως στο τέλος της ημέρας οι

περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη προτιμούν να ζουν μια καλή ζωή, παρά να

ορκίζονται πίστη σε φαύλα κηρύγματα: είτε αυτά μιλούν για τον πόλεμο της Δύσης

κατά της τρομοκρατίας είτε για Τζιχάντ… Κι αν αυτό θέλουν, υπάρχει κάποιος

να τους ακούσει;

Τελευταία Νέα