ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ εγκαταστάσεις αυτή την εποχή είναι η κότα με τα χρυσά

αυγά για την κυβέρνηση. Είναι η «χρυσή» ίσως και η μοναδική της ευκαιρία να

βάλει χρήματα στο ταμείο, να προσελκύσει επενδυτές στην Αττική και να αποφύγει

να επωμιστεί με τα κονδύλια συντήρησης και λειτουργίας τους. Τα ολυμπιακά έργα

που τόσο συκοφαντήθηκαν (τα περισσότερα αδίκως) από τη Νέα Δημοκρατία την

περίοδο κατασκευής τους, σήμερα είναι όαση μέσα στο άνυδρο οικονομικό τοπίο,

τις απειλές για περικοπές κονδυλίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γενικότερη

ύφεση. Μέχρι να κατατεθεί ο νόμος ώστε να αξιολογηθούν οι αλλαγές που φέρνει

στις χρήσεις γης και τους όρους δόμησης, λίγα μπορεί να πει κανείς επί της

ουσίας. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις της αρμόδιας υπουργού κ. Φάνης Πετραλιά

φαίνεται ωστόσο ότι δύο είναι οι βασικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης. Καταρχήν

να δείξει στους επενδυτές ότι χειρίζεται με σοβαρότητα το θέμα, ώστε να

ανταποκριθούν αργότερα στις προσκλήσεις ενδιαφέροντος και τους διαγωνισμούς.

Και ταυτόχρονα να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη του αθλητισμού και μέσω αυτού

κυρίως «να βελτιώσει την ποιότητα ζωής».

Για να πετύχει το πρώτο δημιουργεί τις προϋποθέσεις – μέσω του νόμου – ώστε να

γίνουν ελκυστικές για επενδύσεις οι εγκαταστάσεις. Δίνει εμπορικές χρήσεις,

χρήσεις για γκολφ, θεματικά πάρκα, τουριστική μαρίνα, παγοδρόμια, συνεδριακούς

χώρους, κλειστά κι ανοιχτά στάδια πολλαπλών δυνατοτήτων, μέχρι και πολυτελή

μπανγκαλόου και ξενοδοχεία. Για το δεύτερο, δίνει τη δυνατότητα σε αθλητικούς

συλλόγους και σωματεία (πάσης φύσεως) να αποκτήσουν γραφεία, να

χρησιμοποιήσουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις – ακόμα και να κατασκευάσουν νέα

γήπεδα.

H σημερινή κυβέρνηση φαίνεται έτοιμη να κάνει το ίδιο λάθος με την

προηγούμενη. Από τη φιλοσοφία της απουσιάζει εντελώς η ανάπτυξη του πρασίνου.

Όπως η προηγούμενη κυβέρνηση, μέσω των ερασιτεχνισμών και της αδιαφορίας των

πρώτων χρόνων της ολυμπιακής προετοιμασίας, έβλεπε μόνο ανισόπεδους κόμβους,

γήπεδα και γενικά πράγματα που «κτίζονται» (εξαίρεση το Κωπηλατοδρόμιο που

σώθηκε λόγω της ένταξης στο Natura), έτσι και η σημερινή βλέπει τους χώρους με

τις εγκαταστάσεις ως ευκαιρία να κτίσει περισσότερα.

Πρόκειται για διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Μια λογική απληστίας

που κατέφαγε τους ελεύθερους χώρους και στέρησε από το Λεκανοπέδιο τις

δυνατότητες ν’ αποκτήσει μητροπολιτικά και μικρότερα αστικά πάρκα.