Αναζήτηση
H ΖΩΗ ήταν και παραμένει το κατ’ εξοχήν τεστ κοπώσεως. Γιατί, ζω
σημαίνει πως εκτίθεμαι στη φθορά. Στη φθορά του ίδιου του ζην, αλλά ταυτόχρονα
και στην ανανέωση του ζην. Το να δέχεσαι να εκτεθείς στη φθορά είναι σαν να
δέχεσαι να ζήσεις. H κούραση της δράσης είναι η κούραση που ανανεώνει μιαν
αναίτια χαρά για το ίδιο το γεγονός της ζωής. Είναι ο κλήρος κάθε ανθρώπου ο
οποίος, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα της επιβίωσης, συνδέεται με τη βεβαιότητα
πως θα βγει σ’ ένα ξέφωτο. Γι’ αυτό πρέπει να περπατάει, να εργάζεται, να
σκέφτεται, να κουράζεται, να ξεκουράζεται. Δεν είναι λίγοι αυτοί που
μαραζώνουν επειδή ζουν νωθρά.
Τον τελευταίο καιρό, όμως, είναι διάχυτο ένα είδος κακής κούρασης, η οποία
προστιθέμενη στην κούραση της επιβίωσης προκαλεί ψυχική εξουθένωση.
Βρισκόμαστε σε μια φάση που η κοινωνία κοιλοπονάει. H σκανδαλιστική
επικαιρότητα της εκκλησιαστικής εκτροπής, της δικαστικής διάρρηξης της
δικαιοσύνης, της δυσοίωνης πολιτικής αμηχανίας, της τηλεοπτικής αμετροέπειας,
της οικονομικής κρίσης δημιουργεί αυτή τη μορφή κακής κούρασης, μιας
εξάντλησης άνευ κοπώσεως.
Στο «πακέτο» συμποσούνται και οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις, οι οποίες συνήθως
ταλαιπωρούν και ελέγχουν, με βασανιστικό τρόπο, τους διαψευσθέντες. Γιατί, για
να διαψευσθούν, θα έπρεπε πρώτα να δεχθούν να πιστέψουν. Επομένως, είχε
δημιουργηθεί ένα κενό σε ό,τι αφορά τη συνομιλία με τον εαυτό τους. Αλλά οι
διατυπωμένες εξαπατήσεις υπερβαίνουν τον καθημερινό άνθρωπο, ο οποίος
αμήχανος, αποπροσανατολισμένος, χωρίς διανοητικά εργαλεία, χωρίς μια καθαρή
ανάγνωση της στιγμής, παγιδεύεται στους περισπασμούς πάσης φύσεως εξαπατήσεων.
Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Μπαλζάκ αναρωτιόταν πώς η ψυχή μπορεί να
παραμείνει αγνή, να μη τραυματιστεί, όταν είναι υποχρεωμένη επί καθημερινής
βάσεως να συναναστρέφεται την αδηλότητα των δημοσίων πραγμάτων; Και να σκεφτεί
κανείς ότι ο Γάλλος συγγραφέας και διανοητής έθεσε αυτό τον προβληματισμό
χωρίς να έχει υπόψη του την εξοντωτική εθνική μας επικαιρότητα…
Μπορεί η ψυχή να μην κουραστεί όταν υφίσταται τέτοιου είδους φθορές;
