Παλιά, όσο περισσότερα χρήματα έβγαζε κανείς τόσο πιο εύκολα μπορούσε να το

παίζει «μάγκας» και «ζόρικος» στους άλλους. Τόσο ευκολότερα μπορούσε να

πουλήσει «αντρίλα», εάν ήταν άνδρας, ή να το παίξει «queen bitch», εάν ήταν

γυναίκα. Εδώ και καιρό όμως, έχουν αλλάξει τα πράγματα στην Αμερική και έχουν

αρχίσει να αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς και στην Ευρώπη.

Τώρα πια, όσο περισσότερα χρήματα βγάζεις τόσο αυξάνεται το δικαίωμά σου στην

παιδικότητα – για να μην πούμε στον παλιμπαιδισμό. Εάν βγάζεις πολλά χρήματα,

έχεις την άνεση να παραπέμπεις τις λεγόμενες «δουλειές των μεγάλων» – ό,τι

έχει να κάνει με λογιστικά, δημόσιες υπηρεσίες, ασφάλειες, λογαριασμούς, κ.λπ.

– σε ανθρώπους που πληρώνεις για να ασχολούνται με σένα. Τα οικιακά, τα

αναθέτεις σε μετανάστες – στην Ελλάδα, ειδικότητα στα οικιακά έχουν αποκτήσει

οι Φιλιππινέζες -, το ίδιο και τη φροντίδα των υπερήλικων γονέων, των παιδιών

και των σκυλιών ράτσας, που σίγουρα θα είναι ένδειξη status, εφόσον έχεις

βγάλει χρήματα. Πληρώνεις – αδρά, ομολογουμένως – για να έχεις κάποιους

ανθρώπους να «ζουν» τη ζωή σου.

Κι εσύ, τι κάνεις; Καταρχάς, δουλεύεις. Επιτελείς το συγκεκριμένο έργο που

είσαι επιφορτισμένος να φέρνεις εις πέρας, ώστε να κερδίζεις – ολοένα και

περισσότερα – χρήματα. Αυτό. Και μετά γίνεσαι παιδί. Εάν είσαι μεσήλιξ άνδρας,

φοράς φούτερ, ξεβαμμένο τζιν ή φαρδύ παντελόνι – φόρμα και φαντεζί αθλητικά

παπούτσια, πιάνεις στο χέρι ένα βιντεογκέιμ για ενηλίκους και το παίζεις τρελό

νιάτο – η έμφαση στο «τρελό». Εάν είσαι μεσήλιξ γυναίκα ντύνεσαι σαν να

πηγαίνεις Δημοτικό και χασκογελάς και λες πράγματα που μόνο στο Νηπιαγωγείο θα

ευσταθούσαν.

Κάθε τόσο κάνεις και μία σύσκεψη με το επιτελείο του μικρού στρατού που έχεις

συγκεντρώσει γύρω σου, για να μαθαίνεις πώς προχωράει η ζωή σου, χωρίς εσένα.

Και το κλαψουροτράγουδο «Έμαθα να ζω χωρίς εσένα» αποκτά μία έννοια

διαφορετική, ολοδική σου. Μόνο που εσύ, ούτε αυτό μπορείς να το χαρείς – έστω

και γλυκόπικρα. Λείπεις.