Αναζήτηση
H ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ μέσα στη γενική κατακραυγή αναγκάστηκε να συρθεί σε
πολιτική λύση για τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ (με πέντε εξαμηνιαίες δόσεις από τον
Ιούνιο του 2006), χωρίς φυσικά να ικανοποιήσει και τους 900.000 συνταξιούχους
– δικαιούχους που διεκδικούν συνολικά πάνω από 800 εκατ. ευρώ. Έτσι, όσο
περνάει ο καιρός, όλο και λιγότεροι δικαιούχοι θα λάβουν τελικά όλο και
λιγότερα χρήματα. Και φυσικά δεν είναι μόνον αυτός ο εμπαιγμός των απομάχων
της δουλειάς. Δεν είναι μόνον αυτή η εντυπωσιακή παρατεταμένη οικονομική και
αναπτυξιακή απραξία. Είναι και αυτή η απογοήτευση, αυτή η πίκρα των μισθωτών
και των συνταξιούχων που δεν βλέπουν άσπρη μέρα. Που πιστεύουν ότι όσο περνάει
ο καιρός θα διογκώνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας. Με την ακρίβεια,
τον δανεισμό από τις τράπεζες, τις αυξήσεις-ψίχουλα σε μισθούς και συντάξεις,
την ανεργία, την ανασφάλεια στην εργασία. Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι οι
αυξήσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τις συντάξεις το 2005 – για το σύνολο
σχεδόν των συνταξιούχων – είναι από 0,40 έως 1 ευρώ την ημέρα, ενώ το 70% του
συνόλου (περίπου 800.000 άνθρωποι) που παίρνουν σύνταξη από 300 έως 500 ευρώ
θα λάβουν αύξηση 0,40-0,70 λεπτά την ημέρα! Κι όλα αυτά όταν:
– Κατά 25,8% αυξήθηκε ο μέσος συνολικός φόρος εισοδήματος στην Ελλάδα την
περίοδο 2001-2004, ενώ η φετινή αύξηση της παρακράτησης φόρου οδηγεί σε
πραγματική μείωση των εισοδημάτων.
– H ακρίβεια έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και «ροκανίζει» τα εισοδήματα.
Τα επίσημα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος δείχνουν ότι μέσα σε ένα έτος 73
προϊόντα ευρείας κατανάλωσης αυξήθηκαν με ρυθμό υψηλότερο του πληθωρισμού,
δηλαδή άνω του 3,1%. Στην πρώτη δεκάδα με τα προϊόντα που εμφάνισαν τις
υψηλότερες ανατιμήσεις περιλαμβάνονται αγαθά τα οποία βρίσκονται καθημερινά
στο τραπέζι των καταναλωτών (ελαιόλαδο, ψωμί, αυγά κ.ά.).
– Σημειώνεται έκρηξη της ανεργίας.
Και μέσα στο ζοφερό αυτό τοπίο καταγράφεται μια σοβαρή κρίση θεσμών και αξιών
μαζί με μια ισοπεδωτική κομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης με την επέλαση
των «γαλάζιων παιδιών», που καταπατούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και ισονομίας.
Κι όλα αυτά ονομάστηκαν «πολιτική ήπιας προσαρμογής». Από μια κυβέρνηση που
ένα έτος μετά την ανάληψη της εξουσίας δεν έχει (ακόμη) προσαρμοστεί στη
σκληρή πραγματικότητα…
