Kόντρες για την αραβική «άνοιξη»

Δημοκρατία και ελπίδα έχουν αρχίσει να μεταλαμπαδεύονται στη Μέση Ανατολή,

επέμεινε χθες ο Αμερικανός πρόεδρος. «Μήπως, τελικά, είχε δίκιο ο Μπους;»,

αναρωτήθηκε στο πρωτοσέλιδό της η βρετανική «Ιντιπέντεντ». Οι εκατοντάδες

χιλιάδες Λιβανέζοι που ανταποκρίθηκαν στο φιλοσυριακό κάλεσμα της Χεζμπολάχ

αποδεικνύουν πως απάντηση απλή δεν υπάρχει.

«Καθώς η Συρία αποσύρεται από τον Λίβανο και οι άνεμοι της αλλαγής πνέουν απ’

άκρη σ’ άκρη της Μέσης Ανατολής, οι αντίπαλοι του πολέμου στο Ιράκ έρχονται

αναγκαστικά αντιμέτωποι με ένα δύσκολο ερώτημα: Μήπως, τελικά, είχε δίκιο ο

Μπους;». Είναι για την «Ιντιπέντεντ» ένα ερώτημα που τίθεται και μια συζήτηση

που γίνεται, εντός και εκτός Αμερικής. Την επιβάλλουν τα κύματα της

μεταρρύθμισης που, έστω δειλά, βρέχουν τον αραβικό κόσμο: το μεταπολεμικό Ιράκ

πραγματοποίησε τις πρώτες του εκλογές· στις δικές τους εκλογές, οι

Παλαιστίνιοι επέλεξαν έναν μετριοπαθή ηγέτη· έπειτα από 24 χρόνια

απολυταρχικής διακυβέρνησης ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ εξήγγειλε

ελεύθερες προεδρικές εκλογές· ακόμα και η Σαουδική Αραβία διεξήγαγε πρόσφατα

τις πρώτες δημοτικές εκλογές της· όσο για τον Λίβανο, οι λαϊκές διαδηλώσεις

διαμαρτυρίας είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της φιλοσυριακής κυβέρνησης και

υποχρέωσαν τη Συρία να αρχίσει τη διαδικασία αποχώρησης. Έχουν περάσει μόλις

έξι εβδομάδες από τη δεύτερη «εναρκτήρια» ομιλία του Μπους, από τότε που έθεσε

στόχο να «βάλει τέρμα στην τυραννία στον κόσμο μας», πυροδοτώντας στην

καλύτερη περίπτωση ειρωνικά μειδιάματα και στη χειρότερη ρίγη φόβου. «Μήπως,

τελικά, είχε δίκιο;».

Επανάσταση των Κέδρων

Κατ’ αρχήν, σημειώνει ο Ρούπερτ Κόρνγουελ, το κατά πόσον οφείλεται στον Μπους

αυτή η επονομαζόμενη «αραβική άνοιξη» χωρά μεγάλη συζήτηση. Την «Επανάσταση

των Κέδρων» την πυροδότησε στον Λίβανο η δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού,

Ραφίκ Χαρίρι· εκείνος που επέμενε να διεξαχθούν εκλογές στο Ιράκ ήταν ο

Αγιατολάχ Αλί αλ-Σιστάνι, ο ηγέτης της πλειοψηφούσας σιιτικής κοινότητας· όσο

για τις εκλογές που μπορεί να άρουν επιτέλους το ισραηλινο-παλαιστινιακό

αδιέξοδο, αυτές ήταν άμεσο αποτέλεσμα του θανάτου του Αραφάτ. Θα ήταν,

επισημαίνει ο Μαξ Μπουτ στους «Λος Άντζελες Τάιμς», «το αποκορύφωμα της

ύβρεως» να πιστώσει κανείς τη σημερινή κινητικότητα στις αμερικανικές

ενέργειες: η πίεση μέσα στη χύτρα αυξανόταν εδώ και καιρό. Για τον Μπουτ, οι

εκλογές στο Ιράκ ήταν αυτό που «τίναξε το καπάκι στον αέρα». Το Παρίσι, από

την άλλη πλευρά, επισημαίνει η Κλερ Τρεάν στη «Μοντ», αρνείται κατηγορηματικά

να «δει» τον πόλεμο στο Ιράκ ως το πρώτο πούλι ενός ντόμινο.

Όπως και να έχει, βέβαιο είναι πως τα παλαιά αξιώματα στη Μέση Ανατολή είναι

σήμερα λιγότερο αδιαμφισβήτητα και οι παλαιές πολιτικές εξισώσεις υποχρεωτικά

επανυπολογίζονται. Όλα αυτά, όμως, συνιστούν μόνο μια αρχή. Τα πράγματα θα

μπορούσαν να πάνε στραβά. Κάποιοι «βλέπουν» ήδη τον εμφύλιο να απειλεί εκ νέου

τον Λίβανο – αυτήν τη φορά, προβλέπουν, μπορεί να συμπαρασυρθεί στο χάος και η

Συρία. H επιτυχία στο Ιράκ είναι κάτι λιγότερο από βέβαιη· οι εξελίξεις στη Σ.

Αραβία και την Αίγυπτο μπορεί απλώς να αποδειχθούν μια ελεγχόμενη απελευθέρωση

ατμού – προτού βιδωθεί ξανά στη θέση του το καπάκι. Και έπειτα, υπάρχει ο

«νόμος των ακούσιων επιπτώσεων». Πώς μπορεί κανείς να είναι βέβαιος πως η

«σιιτική» κυβέρνηση που θα αναδειχθεί στο Ιράκ θα είναι κοσμική και όχι

θεοκρατική; Και στο τέλος-τέλος, ποιες εγγυήσεις υπάρχουν πως η δημοκρατία θα

θέσει τέλος στην τρομοκρατία; Το κακό με τη δημοκρατία είναι πως χάνεις τον

έλεγχο. Γι’ αυτό και είναι πρόωρα τα ερωτήματα τύπου «είχε άραγε δίκαιο…;»

ΛΙΒΑΝΟΣ

«Θάλασσα» διαδηλωτών υπέρ της Συρίας

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ χιλιάδες Λιβανέζοι συμμετείχαν χθες στη Βηρυτό στο

συλλαλητήριο που συγκάλεσε η Χεζμπολάχ – η μόνη λιβανική οργάνωση που

παραμένει οπλισμένη. Ήταν η πρώτη φιλοσυριακή διαδήλωση στη Βηρυτό από τη

δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, στις 14 Φεβρουαρίου. Πραγματοποιήθηκε στην πλατεία

Ριάντ αλ-Σολ, μόλις 300 μέτρα από την Πλατεία των Μαρτύρων, όπου διαδηλώνουν

σχεδόν καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι με το σύνθημα «Έξω η Συρία!» και

αποδεικνύει τον διχασμό της λιβανικής κοινωνίας, όσον αφορά τον ρόλο της

Δαμασκού στη χώρα. Στο χθεσινό συλλαλητήριο συμμετείχαν κυρίως σιίτες. Στις

αντισυριακές διαδηλώσεις συμμετέχουν κυρίως χριστιανοί Μαρωνίτες. Ο επικεφαλής

της Χεζμπολάχ, σεΐχης Χασάν Νασράλα, κάλεσε τη λιβανική αντιπολίτευση να

συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και απέρριψε την απόφαση 1559

του ΟΗΕ, που αξιώνει τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ και την άμεση, πλήρη

αποχώρηση των συριακών δυνάμεων. Λιβανέζοι αξιωματούχοι δήλωσαν πως η

αναδίπλωση των Σύρων στρατιωτών στον Ανατολικό Λίβανο συνεχίζεται κανονικά.

Την ίδια ώρα, Σύρος αξιωματούχος υποστήριζε πως μαζί με τους στρατιώτες θα

αποχωρήσουν και οι Σύροι πράκτορες.

«Επιθανάτιος ρόγχος…»

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ σε «ελπιδοφόρες ενδείξεις» από όλη την περιοχή της

ευρύτερης Μέσης Ανατολής, από τον Λίβανο έως το Αφγανιστάν, ο Αμερικανός

πρόεδρος Τζορτζ Μπους τόνισε χθες σε ομιλία του ότι η δημοκρατία έχει αρχίσει

να εξαπλώνεται στη Μέση Ανατολή και πως η απολυταρχική διακυβέρνηση είναι «ο

επιθανάτιος ρόγχος ενός απαξιωμένου παρελθόντος».

Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ζήτησε από τη Συρία και το Ιράν να

σταματήσουν να υποστηρίζουν τους τρομοκράτες, ενώ απαίτησε και πάλι από τη

Συρία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τον Λίβανο πριν από τις βουλευτικές

εκλογές του Λιβάνου, που είναι προγραμματισμένο να γίνουν τον Μάιο, και να

υποχωρήσει μπροστά στο δημοκρατικό κίνημα που γεμίζει ελπίδα την ευρύτερη Μέση

Ανατολή.

«Ο λιβανέζικος λαός έχει το δικαίωμα να καθορίσει μόνος του το μέλλον του,

χωρίς να καταδυναστεύεται από μία ξένη δύναμη. Ο λιβανέζικος λαός έχει το

δικαίωμα να εκλέξει το Κοινοβούλιό του αυτήν την άνοιξη, μακριά από κάθε

εξαναγκασμό», τόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος στην ομιλία του χθες, στο

Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας.

Μακρά ιστορία

Ο Μπους κατηγόρησε για τη βομβιστική επίθεση της 25ης Φεβρουαρίου στο Τελ

Αβίβ, από την οποία έχασαν τη ζωή τους τέσσερις Ισραηλινοί, μια τρομοκρατική

οργάνωση που εδρεύει στη Δαμασκό και σημείωσε ότι η Συρία και το Ιράν έχουν

μακρά ιστορία υποστήριξης προς την τρομοκρατία.