Έξι γυναίκες αποφάσισαν να τα βάλουν με τον ΙRΑ!

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ εναντίον του IRA πραγματοποίησαν πριν από λίγες ημέρες

εκατοντάδες Ιρλανδοί. H διαμαρτυρία που είχε οργανωθεί από τις γυναίκες μιας

οικογένειας, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του πανίσχυρου IRA όταν ο αδελφός

τους δολοφονήθηκε από μέλη του, δεν είναι κάτι μεμονωμένο. Αντίθετα, συνεχίζει

μία μακραίωνη παράδοση σε μια χώρα όπου οι γυναίκες ήταν συχνά πολύ πιο

γενναίες από τους άνδρες…

H οικογένεια του Ρόμπερτ ΜακΚάρτνεϊ, ενός άνδρα που δολοφονήθηκε από τον

Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό κατά τη διάρκεια ενός καβγά σε μπαρ όπου όλοι οι

θαμώνες ήταν μεθυσμένοι, διεξάγει δημόσια εκστρατεία για να αναγκάσει τον IRA

και το πολιτικό του παρακλάδι, το κόμμα Σιν Φέιν, να παραδώσουν τους

δολοφόνους. Καλώντας τον κόσμο σε μαζικές διαδηλώσεις και αφηγούμενες την

τραγική ιστορία της οικογένειάς τους στα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, οι πέντε

αδελφές της οικογένειας ΜακΚάρτνεϊ και η Μπριντγκίν Χάγκενς, μνηστή του

αδικοχαμένου άνδρα και μητέρα των δύο γιων του, ζητούν ο IRA να σταματήσει να

ελέγχει και να καταδυναστεύει την περιοχή όπου κατοικούν και να αρχίσει να

συνεργάζεται με την Αστυνομία για να αποδοθεί δικαιοσύνη στους φονιάδες του

33χρονου Ρόμπερτ.

H απόφαση των έξι γυναικών να τα βάλουν με ολόκληρο τον IRA δεν είναι πάντως

κάτι καινούργιο. H ιστορία του γυναικείου θάρρους στην Ιρλανδία ξεκίνησε ήδη

από τον 16ο αιώνα, με την Γκρέις Ο’Μάλι. H Γκρέις ήταν μία Ιρλανδή βασίλισσα

των πειρατών, της οποίας οι άκρως εντυπωσιακές περιπέτειες έχουν δώσει τροφή

σε ουκ ολίγους θρύλους και έχουν κάνει πολλούς να την αντιμετωπίζουν ως το

πρώτο «φεμινιστικό ίνδαλμα». H βασίλισσα συχνά συνεργαζόταν με τους Άγγλους,

ενώ άλλοτε τους πολεμούσε, κουρσεύοντας τα εμπορικά τους πλοία και αρπάζοντας

τα φορτία τους. Απέκτησε τεράστια έκταση εδαφών στη Δυτική Ιρλανδία,

διοικώντας πληθώρα κάστρων και αναπτύσσοντας στην περιοχή της το εμπόριο, την

αλιεία και την πειρατεία, συχνά ερχόμενη αντιμέτωπη με Βρετανούς, Τούρκους,

Ισπανούς και άλλων εθνικοτήτων πειρατές.

Την παράδοση της Ο’Μάλι συνέχισε η Μαίρη Αν ΜακΚράκεν, κόρη Διαμαρτυρόμενων

του Μπέλφαστ, η οποία γεννήθηκε το 1770. H ΜακΚράκεν έγινε γνωστή για τις

ριζοσπαστικές απόψεις της – ήταν φανατικά υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της

Ιρλανδίας από τη Βρετανία, υπέρ της ισότητας και των δικαιωμάτων των εργατών

και κατά της δουλείας – και για το θάρρος με το οποίο τις υποστήριζε.

Μία άλλη Ιρλανδή «μεγάλη κυρία» ήταν η Μοντ Γκον, η οποία έζησε στις αρχές του

20ού αιώνα και θεωρείται πως ήταν η μούσα του ποιητή Γιτς. Παθιασμένη

σουφραζέτα, η Γκον αγωνίστηκε με κίνδυνο της ζωής της για την ανεξαρτησία της

Ιρλανδίας. Άλλη μία τέτοια γυναίκα, πλήρωσε με την ίδια τη ζωή της το θάρρος

της. Πρόκειται για την Τζιν ΜακΚόνβιλ, η οποία έχει μείνει στην Ιστορία ως η

χήρα και μητέρα δέκα παιδιών, που απήχθη από το σπίτι της το 1972 και έκτοτε

χάθηκαν τα ίχνη της. Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, η κόρη της Χέλεν ΜακΚέντρι

έσπασε τη σιωπή δεκαετιών για να μιλήσει στον κόσμο για «τους εξαφανισμένους»,

δηλαδή τα ξεχασμένα θύματα του IRA, στα οποία περιλαμβανόταν και η μητέρα της.

Πρότυπο θάρρους και ανεξαρτησίας αποτελεί και η Μαίρη Ρόμπινσον, η πρώτη

γυναίκα πρόεδρος της Ιρλανδίας. Πρόεδρος από το 1990 έως το 1997, η Ρόμπινσον

πρωτοστάτησε στον γρήγορο εκσυγχρονισμό της ιρλανδικής κοινωνίας και έγινε

ίνδαλμα όλων των Ιρλανδών. Αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα για δεύτερη

προεδρική θητεία, προτιμώντας να γίνει επίτροπος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.