Όλοι μιλάνε, αλλά δεν… έχουν τίποτα να πουν, ήταν ο τίτλος του άρθρου που

τράβηξε την προσοχή μου στον βρετανικό «Ομπσέρβερ». Σύμφωνα με έρευνα μεταξύ

δύο χιλιάδων ενηλίκων, σχεδόν τα δύο τρίτα παραδέχτηκαν πως προτιμούν τις

ανάλαφρες κουβεντούλες από μια πραγματική συζήτηση. H έρευνα μάλιστα έδειξε

ότι το παραδοσιακά αγαπημένο θέμα των Βρετανών για «κουβεντούλα» που ήταν ο

καιρός, έχει αντικατασταθεί. Σήμερα προτιμούν να μιλάνε γι’ αυτά που έδειξε η

τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ, να ανταλλάσσουν κουτσομπολιά του γραφείου και

να σχολιάζουν την κίνηση στους δρόμους.

Φοβάμαι ότι το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τους Βρετανούς… Στις παρέες

επιλέγουμε «ασφαλείς» επιλογές, όπως τι κάνουν οι πρωταγωνιστές του Fame

Story, αν χθες το βράδυ πλακώθηκε ο τάδε με τον δείνα στα παράθυρα, κι αν η

δίαιτα του αβοκάντο είναι καλύτερη από του ανανά. Με τους συναδέλφους στο

γραφείο ο ένας συναγωνίζεται τον άλλο σε «θετικά διακριτική στάση» και σε

φιλικές συγκεντρώσεις οι λέξεις είναι διαλεγμένες μία μία (ξέρετε τώρα, η

ισορροπία του τρόμου μεταξύ τού, όπως το εννοεί ο καθένας, politically correct

και της προσπάθειας αποφυγής πλήρους βαρεμάρας).

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Ο Τζόναθαν Μίλερ λέει ότι τον ενδιαφέρει

περισσότερο ο τρόπος που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όταν συζητούν και πώς

αντιδρούν απέναντι στα θέματα, παρά ποια είναι τα θέματα.

Νομίζω ότι έπειτα απ’ όλη αυτή τη συζήτηση θα το ρίξω στον… βουδισμό. Το

λέει κι ο Λεν Σίσεϊ. Το να μιλάς σήμερα για την κίνηση, είναι το δυτικό μάντρα

του Βουδισμού. Ο μοναδικός δηλαδή τρόπος να βρούμε εσωτερική γαλήνη στη

σημερινή κοινωνία!

Τελευταία Νέα