[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

H MAKPA ΠΟΡΕΙΑ της έγκρισης – ή απόρριψης – του ευρωπαϊκού Συντάγματος

ανά τις 25 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ήδη αρχίσει, όμως εν Ελλάδι η

όποια συζήτηση έχει επικεντρωθεί – ως είθισται – σε μία… παρωνυχίδα της όλης

υπόθεσης: εάν πρέπει να γίνει δημοψήφισμα ή όχι.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα η διαδικασία του ευρωπαϊκού Συντάγματος μας

ενδιαφέρει για πολύ πιο ουσιαστικούς και ζωτικούς λόγους. Διότι, παρ’ εκτός κι

αν γκρεμισθεί κανένας φούρνος, θα υπάρξουν χώρες – με πρώτη τη Βρετανία – που

θα το απορρίψουν. Και τότε θα τεθεί πολύ πιο σοβαρά και άμεσα το θέμα τού εάν

θα προχωρήσει προς την ενοποίηση κάποιος περιορισμένος κύκλος χωρών – ένας

στενός πυρήνας – αφήνοντας τους άλλους (απρόθυμους ή ανίκανους ή και τα δύο)

πίσω.

Κάπου εδώ, τώρα, ερχόμαστε στα δύσκολα. H Ελλάδα θέλει να ανήκει στον στενό

κύκλο – το ερώτημα είναι εάν μπορεί και εάν τη θέλουν. Εν ολίγοις, το γεγονός

ότι είναι η πρώτη χώρα που τέθηκε σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης αποτελεί

καλή συστατική επιστολή; Το ότι αποφεύγει να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε

κρίσιμο ζήτημα της Ένωσης – είτε πρόκειται για την κοινή εξωτερική πολιτική

είτε για την τροποποίηση της στρατηγικής της Λισαβώνας – κατά πόσο ενισχύει τα

διαπιστευτήριά της; Το ότι κατασπαταλά τα κοινοτικά κονδύλια, δυσκολεύεται να

τα απορροφήσει και παραβιάζει το κοινοτικό Δίκαιο πόσο… συμπαθητική κάνει τη

χώρα και την κυβέρνηση; H διαρκής ταύτιση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο – που μόλις

έκανε τη χώρα του μέλος της Ένωσης φροντίζει να σπάει τα νεύρα κάθε Ευρωπαίου

υπουργού, με τα διαρκή μπλόκα στα κονδύλια για τους Τουρκοκυπρίους – πόσο

βοηθά τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη;

Είναι φανερό πως η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί, για άλλη μία φορά, στο

περιθώριο των εξελίξεων. Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη

είναι να γίνει συνείδηση – στην κυβέρνηση και τους πολίτες – πως όποιος δεν

έχει σοβαρή οικονομική και εξωτερική πολιτική και, κυρίως, όποιος δεν βλέπει

λίγο πέρα από τη μύτη του, δεν έχει καμιά τύχη στο νέο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.