«Γιατί να σταματήσουν οι επιχορηγήσεις του θεάτρου; Όταν τα πράγματα «πήζουν»

πολύ, όπως αποδείχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τις τελετές έναρξης και

λήξης, οι άνθρωποι που είναι στην εξουσία ξέρουν πολύ καλά ποιοι αξίζουν να

παράγουν καλλιτεχνικό έργο και ποιοι αξίζουν να διαχειρίζονται χρήμα. Και στο

παρά πέντε, ξέρουν πού να δίνουν τις ευκαιρίες. E, ας το κάνουν κι εδώ», λέει

η Μάνια Παπαδημητρίου

Οι εκπλήξεις είναι το στοιχείο της. Κάθε τόσο, αφότου ξεκίνησε τον δρόμο της

από το «Θέατρο Τέχνης», εκπλήξεις μας επιφυλάσσει η Μάνια Παπαδημητρίου.

Έκπληξη δεν ήταν όταν τριτοετής μαθήτρια ακόμα της δραματικής σχολής του

«Θεάτρου Τέχνης» πρωτόκανε εκείνο το σαν κλαράκι Χνούδι, που σιγόσβηνε στην

αγκαλιά του Γιώργου Λαζάνη, στο «Πανηγύρι» του Κεχαΐδη;

Έκπληξη δεν ήταν όταν αυτό το κοριτσάκι μια σταλιά, που «υπέροχο ήταν, αλλά τι

θα μπορούσε να παίξει στο μέλλον εκτός από κοριτσάκια – κι έως πότε;»,

«άνοιξε», «άνθισε», φούντωσε και έλαμψε εκτυφλωτικά πάνω στο σανίδι σε μια

άλλη αγκαλιά – του Βασίλη Παπαβασιλείου – Ζουβέ – στο «Ζουβέ – Ελβίρα»;

Έκπληξη δεν ήταν όταν η ενζενί με τη φωνή-τσέλο – και ίσως χάρη στη φωνή

αυτή… – άρχισε να «σηκώνει» στους λεπτούς της ώμους ρόλους ντάμας, ρόλους

δυνατά δραματικούς, ρόλους «ρολίστικους» και να ταυτίζεται με την Μόλι Σουίνι

του Μπράιαν Φρίελ διά χειρός Αντώνη Αντύπα ή με τον Ορλάντο της Βιρτζίνια

Γουλφ διά χειρός Ρούλας Πατεράκη;

H φετινή έκπληξη που μας επεφύλασσε η Μάνια Παπαδημητρίου είναι «Το χαμόγελο

της γιαγιάς» – ένα συναρπαστικό θέαμα με πρόζες και τραγούδια, έξυπνο και

πολιτικά τολμηρό. Δεν είναι όμως η μόνη της φετινή δραστηριότητα. Είναι η

Νατάσα στις τσεχωφικές «Τρεις αδελφές» πρωταγωνιστών που οργάνωσε στο θέατρό

της η Κάτια Δανδουλάκη με σκηνοθέτη τον Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς. Ανέβασε στο

«Μεταξουργείο» της Άννας Βαγενά τη σάτιρα με τραγούδια «Ό άλλος θάνατος της

Ιωάννας της Λωραίνης» του Βούλγαρου Στέφαν Τσάνεφ, ένα πρωτότυπο κείμενο με

την Γιασεμί Κηλαηδόνη στον επώνυμο ρόλο. Και ετοιμάζεται να παρουσιάσει, σε

σκηνοθεσία Νέλλης Καρρά, άλλη μία «ιδιαίτερη» παράσταση με τον τίτλο «Βερολίνο

– Τελ Αβίβ: πτήση 1933-2005»: η «Εβραία» του Μπρεχτ που είχε ερμηνεύσει στο

πρόγραμμα Μονολόγων 2003 της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, συνδυασμένη με ένα

ντοκιμαντέρ της Κυριακής Μάλαμα και με μία συναυλία με τραγούδια νέων συνθετών

σε στίχους ανάλογου προβληματισμού της Αγαθής Δημητρούκα «δεμένα» με κείμενα –

«η «Εβραία» ιδωμένη μέσα από το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή σήμερα».

Ηθοποιοί τα αδέλφια της μάνας της, η Μάνια «μπολιάστηκε» από μικρή με την

έννοια «θέατρο». «Μου άρεσε όταν πρωτοείδα τον θείο μου, τον Κώστα, στη σκηνή.

Να είναι ο θείος μου, αλλά και κάποιος άλλος. Και μου σφηνώθηκε ότι θέλω να

κάνω το ίδιο. H φιλοδοξία μου ήταν σκηνοθέτις να γίνω. Ίσως γιατί φοβόμουνα

ότι δεν κάνω για ηθοποιός». Δραματική σχολή «Θεάτρου Τέχνης» και αποφοιτά το

1983.

Δεύτερο «σχολείο» της, η «Εποχή» του Βασίλη Παπαβασιλείου. Θα περάσει από την

«Μικρή Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου, από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με την Μάγια

Λυμπεροπούλου αλλά και αργότερα, από το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, το «Αμόρε», το ΚΘΒΕ,

από τον θίασο του Μιχάλη Κακογιάννη…

Σκηνοθεσία, τραγούδι… Δεν σας αρκεί, δεν σας γεμίζει να είστε ηθοποιός;

«Δεν είναι ότι δεν μου αρκεί. Στο θέατρο υπηρετείς τα οράματα κάποιων

ανθρώπων. Πολλές φορές, όμως, έχεις και δικά σου. H σκηνοθεσία, όπως σας είπα,

ήταν κάτι που το σκεφτόμουν από μικρή. Μου δόθηκε η ευκαιρία να διερευνήσω

αυτήν την πλευρά στη σχολή» – διδάσκει στη δραματική σχολή «Αρχή» της Νέλλης

Καρρά – «με τα παιδιά. Μου αρέσει πολύ. Αλλά η «σκηνοθεσία» είναι κάτι

περισσότερο. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι μπαίνω στον δρόμο αυτό για να δω

κατ’ αρχάς αν έχω κάτι να πω».

Πώς βλέπετε το ελληνικό θεατρικό «τοπίο»; Συντηρητικό;

«Εσείς πώς το βλέπετε; Δεν είναι; Αν «συντηρητικό» σημαίνει «πάω στα σίγουρα»,

τότε το βλέπω να συντηρητικοποιείται όλο και περισσότερο. Και τα «σίγουρα»,

δυστυχώς, δεν είναι αμιγώς θεατρικά. Βλέπω οι όροι του μάρκετινγκ να

επιβάλλονται όλο και πιο «δυναμικά» στον χώρο του θεάτρου. Με όρους διαφήμισης

πια. Και αυτό το βλέπω να γίνεται ολοένα και χειρότερο. Μέχρι να πάρουμε τις

αποφάσεις μας οι άνθρωποι του θεάτρου. Ίσως όταν βρεθούμε όλοι στο περιθώριο;

Και αναγκαστούμε να κάνουμε άλλα πράγματα; Από την άλλη, όμως, βλέπω και μικρά

εναλλακτικά θεάματα να τα κυνηγάει ο κόσμος περισσότερο από ποτέ. Αλλά πόσος

είναι ο κόσμος αυτός;».

«Μου αρέσει να προκαλώ τα πράγματα»

Στο κείμενο του «Χαμόγελου…» όταν μιλάτε για τρομοκρατία γίνεστε πολύ

τολμηρή…

«Λίγο φοβάμαι» – χαμογελάει σαν παιδάκι που έκανε αταξία. «Αλλά με γοητεύει να

φοβάμαι λίγο… Δεν ξέρω τι έχω να φοβάμαι… Γιατί στην Ελλάδα ζούμε,

μπορούμε να λέμε τα πάντα. Μπορούμε όμως πραγματικά; Και για πόσο ακόμα; Δεν

ξέρω… Είναι από τα ερωτήματα που με απασχολούν. Και μου αρέσει να προκαλώ

λιγάκι τα πράγματα. Από μικρή μου άρεσε».

Τι εννοείτε «προκαλώ»;

«Να λέω αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει. Κι αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει είναι

πως η Ελλάδα δεν είναι μια ανεξάρτητη χώρα που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Όπως και καμιά ευρωπαϊκή χώρα».

INFO

«Το χαμόγελο της γιαγιάς» στο «Πορεία» (Τρικόρφων 3-5 – 3ης Σεπτεμβρίου, τηλ.

210-82.10.991) έως και απόψε.

«Τρεις αδελφές» στο «Δανδουλάκη» (Αγίου Μελετίου – Πατησίων, τηλ.

210-86.40.414, 210-86.40.452).

«Ο άλλος θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης» στο «Μεταξουργείο» (Ακαδήμου 14,

τηλ. 210-52.34.382, 210-52.38.526).

«Βερολίνο – Τελ Αβίβ: πτήση 1933-2005» στο «Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν»

(Φρυνίχου 14, τηλ. 210-32.22.464) από 7 Μαρτίου.

Τελευταία Νέα