Το πολύ σε μία εβδομάδα από σήμερα θα έχω γίνει σαν τα κορίτσια του Πάλμολιβ.

Ούτε στάχτες στα ρούχα μου ούτε αποτσίγαρα στο γραφείο μου ούτε αναπτηράκια

χωμένα σε όλες τις τσέπες μου. Τέρμα και τα αλισβερίσια με τους περιπτεράδες.

Οι δημόσιες σχέσεις μου θα αναβαπτισθούν. Θα μπορώ επιτέλους να συμφύρομαι με

κάτι τυπάκια που μέχρι προχθές, εξαιτίας του καπνού, με έβλεπαν σαν

«παλιοβαλκάνια» κι ας κράταγε η σκούφια τους από τα περίχωρα της Γαστούνης. Θα

τα βρω και με τους διπλανούς μου στο γραφείο που μου άνοιγαν χειμώνα καιρό το

παράθυρο πισώπλατα. Αρκεί να αντέξω τα ζόρια των πρώτων ημερών.

Δεν ξέρω τι γνώμη έχουν οι αρχαιολόγοι, εμείς πάντως οι καπνιστές το ξέρουμε

καλά ότι αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Για ποιο λόγο νομίζετε ότι ο Ερμής

του Πραξιτέλους και η Αφροδίτη της Μήλου ροκάνισαν μέχρι τον ώμο τα χεράκια

τους; Σ’ εμάς που δαγκώνουμε τα νύχια μας και τρώμε το καταπέτασμα στην ίδια

επάνω προσπάθεια, αφιερώνω αυτές τις αράδες.

Και για να τελειώνουμε με τις παρεξηγήσεις, ούτε οι απαγορεύσεις ούτε τα

τρομοκρατικά μηνύματα πάνω στα πακέτα ούτε η αύξηση της τιμής μάς έκοψαν την

όρεξη. Απεναντίας. Τα λογής κωλύματα πρόσθεταν έναν παραπάνω λόγο για να

εκτιμήσουμε την όποια αγχολυτική δράση του καπνού. Προκειμένου να αρπάξουμε

κανέναν από τα πέτα, ευθύς το ξαναφουντώνουμε εις βάρος του εαυτού μας, αλλά

προς όφελος πάντως της κοινωνικής γαλήνης… E, λοιπόν, αυτά που ξέρατε να τα

ξεχάσετε. H παθητικότητα και ο αλτρουισμός του καπνιστή έλαβε τέλος. Αυτό το

τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο…

Τελευταία Νέα