Tο τέλος μιας σχέσης

Μοιάζει με ένα από εκείνα τα αμέτρητα φθηνά μυθιστορήματα: τα ετερώνυμα

έλκονται. Δύο διαφορετικά άτομα αρχίζουν ένα παθιασμένο ειδύλλιο. Όλοι οι

φίλοι τούς προειδοποιούν ότι δεν θα κρατήσει. Οι εραστές τούς αγνοούν και

μένουν απίστευτα μόνοι εναντίον ενός απορημένου πλήθους. Ύστερα, ένα σημάδι

από ξένο κραγιόν στον γιακά. Κάποιες αόριστες εξηγήσεις… Όμως οι υποψίες

έχουν εδραιωθεί. Αμφιβολίες. Ημικρανίες. Ποτέ ξανά ευτυχισμένα πρωινά μαζί.

H απίθανη σύμπραξη του Τζορτζ Μπους και του Τόνι Μπλερ, που γεννήθηκε όταν οι

δυο τους μοιράστηκαν την ίδια οδοντόκρεμα κατά την πρώτη τους συνάντηση στο

Καμπ Ντέιβιντ και σφραγίστηκε με αίμα και νίκη στο Ιράκ, βρίσκεται μπροστά σε

αυτά ακριβώς τα προβλήματα.

Ακόμη και όταν ο Μπλερ δεχόταν τις λοιδορίες ότι ήταν το «κανίς» του Μπους, ο

υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ επισήμαινε με ωμή ειλικρίνεια ότι η Αμερική

θα μπορούσε να τα καταφέρει στο Ιράκ ανεξάρτητα από τον βρετανικό στρατό, που

εστάλη στον πόλεμο χωρίς μπότες ερήμου και δεύτερη στολή καμουφλάζ.

Οι ψίθυροι. Γκρίνιες, ακόμη και τώρα που ο πολιτικός δεσμός με τον

Μπους γίνεται αφόρητο πολιτικό βάρος για τον Μπλερ. Αν και υπάρχει ακόμη

θαυμασμός στις ΗΠΑ για το πολιτικό θάρρος του Μπλερ, οι Αμερικανοί πιστεύουν

ότι απέτυχε να τα βγάλει πέρα. Ο ρυθμός με τον οποίο ψυχραίνεται η σχέση

παραλληλίζεται με την ιλιγγιώδη πτώση των δύο στις δημοσκοπήσεις. «Ο Μπλερ

έγινε βάρος», ψιθύριζε ένας βετεράνος της κυβέρνησης Ρίγκαν την ώρα που

κάποιος ειδικός σε θέματα άμυνας ρωτούσε αν ακούσαμε για το τελευταίο

ξεπούλημα του ΝΑΤΟ από τον Μπλερ στη διάσκεψη του Βερολίνου. Οι περίεργοι

συγκεντρώθηκαν διψασμένοι για να ακούσουν τον ισχυρισμό των Γερμανών, πως ο

Μπλερ αναγνώρισε τελικά την ανάγκη να έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση τον δικό της

αμυντικό μηχανισμό, ανεξάρτητα από το ΝΑΤΟ – μια ανοιχτή πληγή για εκείνους

τους Αμερικανούς που παρακολουθούν αυτά τα ζωτικής σημασίας στρατηγικά θέματα.

Ακολούθησαν τα παράπονα για τη συναίνεση του Μπλερ στην προδοσία της

Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά το σχέδιο «Γαλιλαίος». H κυβέρνηση Μπους είναι

εδώ και μήνες θυμωμένη από την εμμονή της Ένωσης να προχωρήσει στο δικό της

σύστημα δορυφορικής πλοήγησης, χτυπώντας το πολυετές μονοπώλιο του δικτύου GPS

του αμερικανικού Πενταγώνου.

Ευτυχισμένες ημέρες. Εκείνες τις ευτυχισμένες ημέρες του Απριλίου, όταν

τα βρετανικά στρατεύματα κυρίευαν τη Βασόρα και Αμερικανοί και Ιρακινοί

γκρέμιζαν το άγαλμα του Σαντάμ στη Βαγδάτη, οι αμφιβολίες των περισσότερων

Αμερικανών πάγωναν. Υπήρχε όμως πάντα μια πτέρυγα στο κόμμα του Μπους που

έβλεπε με μισό μάτι τον Μπλερ. Το φιλοϊσραηλινό λόμπι των νεοσυντηρητικών

προειδοποιούσε συνέχεια ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, μεταξύ των οποίων και ο Μπλερ,

ακολουθούν διαφορετική γραμμή στο Μεσανατολικό. Το Ισραήλ και οι Αμερικανοί

υποστηρικτές τους έβλεπαν στον Γιάσερ Αραφάτ την καρδιά του προβλήματος. Οι

Ευρωπαίοι τον έβλεπαν ως απαραίτητο μέρος οποιασδήποτε λύσης.

Ίσως, στην προσεχή επίσκεψη του Μπους στη Βρετανία, τον Νοέμβριο, ο Αμερικανός

πρόεδρος να ξαναθυμηθεί τα λόγια που τόσο είχαν αγγίξει τον Μπλερ στην πρώτη

τους συνάντηση στο Καμπ Ντέιβιντ: «Ο πατέρας μου δεν μου έδωσε πολλές

συμβουλές, μου είπε όμως ότι όποτε έρχονταν φουρτούνες, μπορούσες πάντα να

στηρίζεσαι στους Βρετανούς». Ωστόσο, όπως πολλοί προκάτοχοι του Μπλερ

διαπίστωσαν στο παρελθόν – στην κρίση του Σουέζ, στη σύνοδο κορυφής του

Ρέικιαβικ που ράγισε την καρδιά της Θάτσερ και στην επανένωση των δύο

Γερμανιών – το ερώτημα είναι άλλο: Μπορούν οι Βρετανοί να στηρίζονται πάντα

στους Αμερικανούς;

Το άρθρο του Βρετανού δημοσιογράφου Μάρτιν Γουόκερ δημοσιεύτηκε στο

περιοδικό «Σπεκτέιτορ».