Ο αποχαιρετισμός. H μητέρα του Βενσάν Ιμπέρ, Μαρί (στη φωτό μαζί με τον άλλο

της γιο), δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της

Είχε σχεδιάσει τα πάντα: όχι μόνο τον θάνατό του, αλλά και την κηδεία

του. Ήθελε να ακουστεί κατά την τελετή το αγαπημένο του τραγούδι, το «Λευκός

Παράδεισος» του Μισέλ Μπερζέρ. Να μιλήσουν όλοι οι φίλοι του, αλλά χωρίς να

κλάψουν, ούτε να θλίβονται για τον χαμό του. Και έπειτα, να αποτεφρωθεί. Όλα

έγιναν χθες στο Μπερκ-σιρ-Μερ της Γαλλίας, όπως ακριβώς επιθυμούσε. Ο 22χρονος

Βενσάν Ιμπέρ, ο οποίος έπειτα από αυτοκινητικό ατύχημα το 2000 είχε μείνει

παράλυτος, τυφλός και μουγγός πέθανε την περασμένη Παρασκευή, δύο ημέρες

αφότου η μητέρα του τού χορήγησε κατόπιν δικής του επιμονής μια βαρβιτουρική

ουσία, αφήνοντας πίσω του να εξελίσσεται, στη Γαλλία, μια μεγάλη δημόσια

συζήτηση όσον αφορά την ευθανασία.

Ο γιατρός

Αίσθηση προκάλεσε η χθεσινή παραδοχή του θεράποντος ιατρού του, του Φρεντερίκ

Σοσουά, πως αποσύνδεσε προσωπικά και εν πλήρει γνώσει των πράξεών του τον

Βενσάν από το μηχάνημα τεχνητής αναπνοής που τον κρατούσε (θεωρητικά μόνο) στη

ζωή, έπειτα από την προσπάθεια της μητέρας του να τον βοηθήσει να πεθάνει.

«Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς να λέμε ψέματα», δήλωσε ο Σοσουά στο γαλλικό

ραδιόφωνο. «Σε αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, ήταν καλύτερο να πούμε την

αλήθεια». Όταν ερωτήθηκε εάν οι γιατροί στη Γαλλία συνηθίζουν να αποσυνδέουν

από τα μηχανήματα ασθενείς που δεν έχουν καμία ελπίδα ανάνηψης, ο Σοσουά

απάντησε: «Το πιθανότερο είναι πως ναι».

H υπόθεση Ιμπέρ έχει συγκινήσει τη γαλλική κοινή γνώμη και έχει αναζωπυρώσει

τη συζήτηση για το κατά πόσον πρέπει να επιτραπεί υπό προϋποθέσεις – όπως ήδη

έχει γίνει στην Ολλανδία και στο Βέλγιο – η ευθανασία. Ο πρόεδρος της

Εθνοσυνέλευσης, Ζαν-Λουί Ντεμπρέ, δήλωσε πως το Κοινοβούλιο θα εξετάσει το

θέμα. Παρών στην επιμνημόσυνο τελετή ήταν χθες και ένας στενός συνεργάτης του

Ζακ Σιράκ – ο Γάλλος πρόεδρος, άλλωστε, είχε κρατήσει επαφή με τον Βενσάν από

τότε, πριν από έναν χρόνο, που εκείνος τον είχε παρακαλέσει με επιστολή του να

του αναγνωρίσει το δικαίωμα να πεθάνει.