«Αν δεν έχεις έναν δικό σου άνθρωπο για το βράδυ, το προσωπικό δεν φτάνει.
Αρκετές φορές τέλειωνε ο ορός μου και κανένας δεν ήταν εκεί για να τον
αλλάξει. Τη νύχτα υπήρχαν δύο νοσηλεύτριες για 36 αρρώστους».
|
«Οι μεταμοσχεύσεις προχωρούν, αλλά η υποδομή μένει στάσιμη», λέει ο κ. Γ. Λεοντόπουλος, ο οποίος υπεβλήθη σε μεταμόσχευση νεφρού πριν από μερικούς μήνες
|
Ο κ. Γρηγόρης Λεοντόπουλος υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού πριν από περίπου
οκτώ μήνες στο Λαϊκό Νοσοκομείο – όπου λειτουργεί ένα από τα τέσσερα κέντρα
μεταμόσχευσης νεφρού της χώρας μας.
Όπως ο ίδιος λέει στα «NEA», «οι γιατροί και το υπόλοιπο προσωπικό που
στελεχώνουν τη μονάδα μεταμοσχεύσεων κάνουν εξαιρετική δουλειά. Όμως οι
νοσηλεύτριες δεν είναι αρκετές για τη φροντίδα των ασθενών ενώ η έλλειψη
υποδομής τούς δένει τα χέρια».
H έλλειψη προσωπικού είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που εμποδίζει σήμερα την
καλύτερη λειτουργία των υπηρεσιών που παρέχονται στους νεφροπαθείς (κρατικές
μονάδες τεχνητού νεφρού όπου οι ασθενείς υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και
μεταμοσχευτικά κέντρα). Κοντά σε αυτή, η ανεπάρκεια των θέσεων στις μονάδες
τεχνητού νεφρού που αναγκάζει πολλούς νεφροπαθείς να διανύουν μεγάλες
αποστάσεις για να βρουν μηχάνημα αλλά και η παλαιότητα ορισμένων μηχανημάτων
αιμοκάθαρσης συνθέτουν την οδύσσεια των νεφροπαθών.
Όπως αναφέρει ο κ. Αντώνης Λαγγουράνης, παθολόγος – νεφρολόγος, διευθυντής της
Μονάδας Τεχνητού Νεφρού στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», «θα μπορούσα να αξιοποιήσω
τον εξοπλισμό που διαθέτει η Μονάδα στο διπλάσιο, αλλά ο αριθμός των
νοσηλευτριών δεν μου το επιτρέπει. Σήμερα η μονάδα λειτουργεί με 7
νοσηλεύτριες και η απογευματινή βάρδια έχει καταργηθεί για τρεις μέρες την
εβδομάδα. Με 5 ακόμη νοσηλεύτριες θα μπορούσαμε να λειτουργούμε και σε 3
βάρδιες ημερησίως».
Και στα μεταμοσχευτικά κέντρα
|
|
«Οι θάλαμοι για τους μεταμοσχευμένους ήταν 4κλινοι και κάποιες φορές
νοσηλεύονταν εκεί και άρρωστοι με άλλες παθήσεις. Την τουαλέτα μας τη
χρησιμοποιούσαν και επισκέπτες, αφού ο συγκεκριμένος χώρος δεν είχε τουαλέτα
για το κοινό», περιγράφει ο κ. Λεοντόπουλος. Και προσθέτει: «Τις πρώτες μέρες
μετά τη μεταμόσχευση χρειάστηκα αιμοκάθαρση, μέχρι να λειτουργήσει το
μόσχευμα. Όμως στη μονάδα δεν υπήρχε μηχάνημα. Με έβαζαν στο φορείο και με
περνούσαν από χώρους του νοσοκομείου που δεν ήταν βέβαια αποστειρωμένοι για να
με πάνε στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού»…
Από τη Λευκάδα στο Αγρίνιο κάθε 2 μέρες
«Κάθε δεύτερη μέρα ασθενείς κάνουν από 40 ως και 120 χιλιόμετρα για να
έρθουν στο Αγρίνιο για αιμοκάθαρση». Ο κ. Δημήτρης Κολοβός, γραμματέας του
Συλλόγου Νεφροπαθών στο Αγρίνιο, περιγράφει την ταλαιπωρία νεφροπαθών οι
οποίοι μέρα παρά μέρα αναγκάζονται να διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να
φτάσουν στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού.
Όπως λέει ο κ. Κολοβός, «αυτοί που έρχονται από τη Λευκάδα, οδηγούν δηλαδή 120
χιλιόμετρα. Και μάλιστα όχι με τις καλύτερες συνθήκες, αφού μετά την
αιμοκάθαρση μπορεί να νιώθεις αδύναμος, να σου πέσει η πίεση κ.λπ.». Σύμφωνα
με τον κ. Λαγγουράνη, στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις το πρόβλημα δεν
είναι η μετακίνηση σε μεγάλες αποστάσεις αλλά από νοσοκομείο σε νοσοκομείο.
«Οι άποροι νεφροπαθείς πηγαίνουν κάθε φορά σε διαφορετικό νοσοκομείο – όποιο
εφημερεύει – καθώς δεν μπορούν πάντα να βρουν μόνιμη θέση για αιμοκάθαρση».
