Έτσι ακριβώς, όπως το ‘λεγε ο συγχωρεμένος ο Γιώργος, ο θυμόσοφος, που τον

φωνάζαμε «μπακαλιάρο»: «Βρε σεις, όσοι ξεκινάνε έργα λίγο πριν από τις

εκλογές, τους πάει… τρεις και μία».

Τον «μπακαλιάρο» τον φέρνω στο μυαλό πολλές φορές για τα καλαμπούρια του και

τον εύστοχο σαρκασμό του. «Σωτήρη», έλεγε στον οδηγό του τοπικού λεωφορείου,

«κάνε μια στάση στου Καραμηνά και μία… επανάσταση στου Γεωργίου να κατέβω».

Τον θυμάμαι και τούτο τον καιρό, που ξαφνικά, λίγους – μόλις τέσσερις – μήνες

πριν από τις δημοτικές εκλογές, εκεί που όλα έμοιαζαν ακίνητα, βυθισμένα στην

απραξία, κινούνται… πλίνθοι και κέραμοι. Αρχίζουν σε δήμους – τώρα! – έργα

που είχαν προ τετραετίας εξαγγελθεί, αλλά δεν είχε βρεθεί χρόνος ν’

αρχίσουν… Στο άψε-σβήσε ξηλώνονται δρόμοι για να στρωθούν όπως-όπως, και

φυτεύονται δένδρα που ύστερα από λίγο καιρό θα ξεραθούν. «Στην τούρλα του

Σαββάτου», που λέει ο λαός.

Η εικόνα της αιφνίδιας κινητικότητας εν όψει εκλογών δεν αφορά βέβαια όλους

τους δήμους. Γιατί ασφαλώς υπήρξαν δημοτικοί άρχοντες που εξαρχής έθεσαν σε

εφαρμογή το πρόγραμμά τους και έδειξαν αποφασισμένοι να τηρήσουν τις

υποσχέσεις τους. Υπάρχουν πράγματι εκείνοι που στον χρόνο της θητείας τους

κατάφεραν να ομορφύνουν τον τόπο τους και να τον βάλουν σε τροχιά ανάπτυξης.

Αλίμονο, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που τρέχουν την ύστατη στιγμή να δείξουν

πως κάνουν έργο. Ποιον ξεγελούν; Σχεδόν κανέναν. Ιδίως στους μικρούς δήμους

που όλοι ξέρουν πως το ξαφνικό ενδιαφέρον εκδηλώνεται γιατί ετοιμάζεται η

κάλπη. Α, ρε «μπακαλιάρο», πόσα μας μάθαινες τότε που ήμασταν «η μαρίδα»…