ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Επιχειρήσεις ρουτίνας

«To ιδανικό θα ήταν η πρώτη κρίση της κυβέρνησης Μπους να έχει σχέση με το

Ιράκ», έλεγε τον περασμένο μήνα ο Κένεθ Άντελμαν, ένα γεράκι της ομάδας Τσέινι

– Ράμσφελντ. Κοίτα κάτι συμπτώσεις…

Ο ισχυρισμός του Πενταγώνου ότι τα αντιαεροπορικά πυρά του Ιράκ εναντίον των

δυτικών αεροσκαφών που περιπολούν στις ζώνες απαγόρευσης των πτήσεων είχαν

ενταθεί τις έξι τελευταίες εβδομάδες, μπορεί να μην απέχει πολύ από την

πραγματικότητα. Ο Σαντάμ Χουσεΐν ίσως να ήθελε να προκαλέσει τον νέο Αμερικανό

πρόεδρο, να του υπενθυμίσει ότι εκείνος μένει στη θέση του ενώ οι ηγέτες των

Ηνωμένων Πολιτειών αλλάζουν, να δοκιμάσει τόσο την αποφασιστικότητα του

αντιπάλου του όσο και τη συνοχή της κυβέρνησής του. Το κλίμα στη Μέση Ανατολή

δεν είναι το ίδιο με του 1991 και ο δικτάτορας της Βαγδάτης ελπίζει ότι θα

μπορέσει να ηγηθεί μιας ευρείας αραβικής συμμαχίας εναντίον τόσο των Ηνωμένων

Πολιτειών όσο και του Ισραήλ.

Ακόμη κι αν είναι αλήθεια όμως ότι η πρόκληση υπήρξε, ο Μπους δεν ήταν

υποχρεωμένος να απαντήσει αμέσως. Μπορούσε να απευθύνει αυστηρή προειδοποίηση,

να θέσει χρονοδιαγράμματα, να απειλήσει. Αν ενέκρινε την επίθεση του Σαββάτου

­ μια «επιχείρηση ρουτίνας», όπως προκλητικά τη χαρακτήρισε από το Μεξικό ­ οι

λόγοι έχουν να κάνουν περισσότερο με την ψυχανάλυση παρά με την πολιτική. Ο

Μπέιμπι Μπους προστατεύει την κληρονομιά τού πατέρα του και ταυτόχρονα

διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση ότι το διάλειμμα τελείωσε, εμείς, οι Terminator

Bush, είμαστε και πάλι στα πράγματα, κι όποιος νομίζει ότι οι συνεχείς

καταμετρήσεις στη Φλόριντα μάς αποδυνάμωσαν είναι γελασμένος. Ο Τόνυ Μπλαιρ,

από την άλλη πλευρά, έχει την ευκαιρία λίγους μήνες πριν από τις εκλογές να

υποδυθεί τον ρόλο του στιβαρού ηγέτη που υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο. Και

βέβαια, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ενδιαφέρονται για το προφανές: ότι η πολιτική

των βομβαρδισμών και των κυρώσεων δεν τιμωρεί παρά τον ιρακινό λαό.

Αυτός είναι ο μεγάλος χαμένος ­ μαζί με τη διπλωματία, τη σοβαρότητα και τη

λογική. Η Μέση Ανατολή παίρνει και πάλι φωτιά, και κανείς δεν φαίνεται

διατεθειμένος να προτείνει μια συμβιβαστική λύση. Αντίθετα, εκείνοι που

κερδίζουν έδαφος είναι οι εξτρεμιστές. «Ένας Ισραηλινός ρεαλιστής διαπιστώνει

σήμερα δύο πράγματα», γράφει ένας από τους εγκεφάλους του Λικούντ, ο Εμανουέλ

Ναβόν, στο νέο γαλλικό περιοδικό Outre-Terre. «Πρώτον, ότι οι Άραβες

δεν θα πάψουν ποτέ να επιδιώκουν την καταστροφή του Ισραήλ, και δεύτερον, ότι

η ένταξη των δύο εκατομμυρίων Αράβων που ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια θα

ισοδυναμούσε με δημογραφική αυτοκτονία. Η μόνη λύση, λοιπόν, είναι να

προσαρτήσει το Ισραήλ τη μισή Δυτική Όχθη και να αφήσει στους Παλαιστινίους

την άλλη μισή, με τη μορφή δύο κλειστών ζωνών χωρίς πρόσβαση στον Ιορδάνη.

Αφού ολοκληρωθεί το σχέδιο αυτό, το Ισραήλ θα βομβαρδίζει τακτικά τη

στρατιωτική υποδομή που θα διαχειρίζεται η ΟΑΠ στα εδάφη που διοικεί».

Επιχειρήσεις ρουτίνας, δηλαδή.