«Της κορμάρας σου ο μύθος μού χαλάρωσε το ήθος…»! Και «έλα στον παππού…

κάνε μου τέτοια, να σε διαλέξω, ιν… άουτ, μέσα… έξω»! Λοιπόν, «μείνε μαζί

μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος»!

Διαβάστε και αυτό: «Να σου κάνω μπουμ-μπουμ και να θέλεις μπουμ-μπουμ…» ή

κάπως έτσι. Δεν έχει άλλωστε σημασία, γιατί και να αλλάζουν τα ρήματα, το

νόημα δεν αλλάζει, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει νόημα.

Αυτή η σύγχρονη υψηλή ποίηση των λαϊκών ασμάτων, των σουξέ του λαού μας και δη

της νεολαίας μας, με έχει λοιπόν ­ ειλικρινά ­ καθηλώσει. Τι βαθυστόχαστοι

στίχοι, τι γνώση της ελληνικής γλώσσας, τι προβληματισμοί! Οποία φαντασία,

οποία αισθητική, οποία έμπνευση!

Η κομψότητα των εκφράσεων ­ όπως τις άδουν καθημερινά οι νεαροί συνάδελφοι του

γραφείου ­ με έχει συγκλονίσει: «Εκεί που καίγομαι πολύ, θέλω να μου δώσεις το

φιλί, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά!». Αλλά και «καρδιοπάθειες από τις

πολλές συμπάθειες και εμφράγματα από τα πολλά σου σφάλματα…». «Θέλω να με

έχεις και γκόμενο και γιο, σύμπλεγμα οιδιπόδειο…». Και «Θέλω να σε δω στα

τέσσερα συγγνώμη να ζητάς, όχι για μένα, αλλά για… σένα»!

Η χυδαιότητα της «νέας» μουσικής παραγωγής ­ κατά το «νέας τάξης πραγμάτων»

και «νέας οικονομίας» ­ εισάγει τα βλαστάρια μας στη «νέα» (υπο)κουλτούρα. Οι

«τραγουδιάρες της Ιεράς Οδούς»(!) ­ όπως αυτοαποκαλούνται ­ φροντίζουν

φιλότιμα για την πολιτιστική διαπαιδαγώγηση της Ελλάδας της ΟΝΕ και του ευρώ:

«Αλλάξανε τα πλάνα μου, κοιμήθηκα στη μάνα μου»! Είπατε τίποτα για Ρίτσο,

Ελύτη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Καβάφη, Σικελιανό;

Τελευταία Νέα