ΠΡΟΣΩΠΑ Από τον Κλίντον στον «Ντάμπλια»

Μετά τον Κλίντον και τον Μπλαιρ, ο «Ντάμπλια»: ο «κοινοτισμός» του Αμιτάι

Ετσιόνι δεν γνωρίζει όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά ούτε κομματικά σύνορα.

«Είναι ένας σχεδόν τέλειος κοινοτιστής: στις πρώτες ομιλίες του, στον

σχηματισμό της πολυφυλετικής κυβέρνησής του, στα ανοίγματα προς την

αντιπολίτευση και στις πρωτοβουλίες με τις οποίες ξεκίνησε την προεδρία του»,

αποφαίνεται ο Αμιτάι Ετσιόνι για τον πιο πρόσφατο μαθητή του, τον Τζωρτζ

«Ντάμπλια» Μπους. Μήπως όμως είναι λίγο βιαστικός; Καλά η «ηθική ανόρθωση της

χώρας» μετά τα σκάνδαλα του Κλίντον, την οποία επαγγέλλεται ο Μπους ­ ο

«κοινοτισμός» επικρίνει επίσης την «ηθική κατάπτωση των τελευταίων δεκαετιών»

­, αλλά ο διορισμός του υπερσυντηρητικού Άσκροφτ στο υπουργείο Δικαιοσύνης; Η

ουσιαστική ανάθεση της κοινωνικής πρόνοιας στις θρησκευτικές οργανώσεις και η

χρηματοδότησή τους από κρατικά κονδύλια; Οι μειώσεις των φόρων που σημαίνουν

και μείωση της αναδιανομής του εισοδήματος;

Ο Μπους προσπαθεί πράγματι να βρει το δικό του «τρίτο δρόμο» ανάμεσα σε

παραχωρήσεις στους Ρεπουμπλικάνους «ιέρακες» και σε λαϊκιστικά ανοίγματα.

Δίνει το υπουργείο Δικαιοσύνης στον Άσκροφτ που κατηγορείται για ρατσισμό και

παράλληλα ανακοινώνει προγράμματα υπέρ των αναλφάβητων παιδιών (στη

συντριπτική τους πλειοψηφία, μαύρα). Κόβει κεφάλαια από οργανώσεις που

υποστηρίζουν το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, αλλά στηρίζει το συνέδριο

των ενώσεων ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ανακοινώνει μεγάλες μειώσεις φόρων και

παράλληλα διαθέτει κονδύλια για την υποστήριξη των παιδιών των φυλακισμένων.

Χαράζει ένα νεοσυντηρητικό ιδεολογικό μονοπάτι, που ξεπερνά τα παραδοσιακά

όρια ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, και βάζει τους Ρεπουμπλικάνους να

ασχοληθούν με τον κοινωνικό τομέα. Και ο «κοινοτισμός» του Ετσιόνι, ο οποίος

επικρίνει τον ατομικισμό και υποστηρίζει πως το συμφέρον του ατόμου πρέπει να

σταθμίζεται με το συμφέρον της κοινωνίας στο σύνολό της και ότι ο εθελοντισμός

είναι η ορθή μέση οδός ανάμεσα στο εγωιστικό άτομο και το παντοδύναμο κράτος,

προσφέρεται για τους σκοπούς του.

Ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζωρτζ Ουάσιγκτον και

θεωρητικός του communitarism («Το πνεύμα της κοινότητας», 1993) προσπαθεί στην

ιταλική «Λα Στάμπα» να δικαιολογήσει τις επιλογές του νέου προέδρου: «Διόρισε

τον Άσκροφτ για να ξεπληρώσει τη δεξιά… όπως ο Κλίντον έπαιρνε πρωτοβουλίες

για τις αμβλώσεις για να ανταμείψει την αριστερά»· «αν χρηματοδοτήσει την

κοινωνική προσφορά των θρησκευτικών οργανώσεων και όχι τον προσηλυτισμό, τότε

είναι εντάξει»· «αν προσανατολίσει τις φορολογικές μειώσεις υπέρ των

οικογενειών και των ενώσεων, τότε θα είναι στο πλαίσιο του κοινοτισμού». Μα,

κύριε καθηγητά, ως πέρυσι περνάγατε για γκουρού του Μπλαιρ, του Κλίντον και

του Γκορ. Δεν είναι παράξενο που σήμερα σάς συνδέουν με τον Μπους; «Ο

κοινοτισμός είναι ακομμάτιστος. Ενδιαφέρει η πραγματοποίηση των ιδεών μας από

οποιονδήποτε τίς εκτιμά»…