300 Ελληνοαμερικανοί ψάχνουν τις ρίζες τους στον «Άγιο Στυλιανό»

Περισσότεροι από 300 Ελληνοαμερικανοί, οι οποίοι είχαν υιοθετηθεί μετά τον

Εμφύλιο, αναζητούν τις ρίζες τους στον «Άγιο Στυλιανό» αλλά και σε άλλα

ιδρύματα της χώρας. Πρόκειται για παιδιά τα οποία στα αρχεία των ιδρυμάτων

εμφανίζονταν ως έκθετα. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις δηλώνονταν νεκρά. Με τον

τρόπο αυτό δόθηκαν για υιοθεσία σε οικογένειες Αμερικανών και

Ελληνοαμερικανών, με τις οποίες έζησαν και συνεχίζουν να ζουν. Από το 1995 που

ξέσπασε το σκάνδαλο με τις παράνομες υιοθεσίες άρχισαν να αναζητούν τους

φυσικούς τους γονείς. Πολλοί δικαιώθηκαν, εκατοντάδες όμως είναι αυτοί που

ψάχνουν τους δικούς τους σε όλη τη χώρα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

42 χρόνια μετά ζει τη ζωή που έχασε

΄Ηταν χειμώνας του 1951. Ένας νεαρός πυροτεχνουργός βρίσκει τραγικό θάνατο

στην προσπάθειά του να καθαρίσει ναρκοπέδιο, φρικτό κατάλοιπο του Εμφυλίου. Η

Όλγα, ένα νεαρό κορίτσι από την Πυλαία Θεσσαλονίκης, το κορίτσι του, έκλαψε

διπλά.

Για τον νεαρό αλλά και για το παιδί του που έφερνε στα σπλάχνα της, για το

αύριο που ερχόταν μαύρο γιατί ήταν «αστεφάνωτη». Λίγο αργότερα γέννησε ένα

υγιέστατο αγόρι. Έπρεπε να βρει δουλειά, να ζήσει αυτή και το παιδί της.

Έφτασε έως τον «Άγιο Στυλιανό», το ίδρυμα που υποτίθεται ότι προστάτευε τα

ορφανά.

Οι τότε υπεύθυνοι του ιδρύματος προσφέρθηκαν για βοήθεια. Άφησε το παιδί και

έφυγε. Όταν γύρισε έπειτα από λίγες μέρες, της είπαν ότι το παιδί πέθανε.

Μάζεψε τα συντρίμμια της και έφυγε. Τότε της είχαν πει ότι το έθαψαν. Έτσι

έλεγαν σε χιλιάδες ανθρώπους.

Τον απέρριπταν

Στα βιβλία του βρεφοκομείου το νεογέννητο εμφανίζεται ως έκθετο. Από τότε ο

μικρός Ανδρέας Δακόπουλος μεγαλώνει με τις νηπιαγωγούς και τις νοσοκόμες.

Κάθε λίγο μία «αδελφή», με την επιβλητική στολή, τον παίρνει στην αγκαλιά της

και τον πάει στο γραφείο του διευθυντή όπου κάποιοι κύριοι περιμένουν. Τον

βλέπουν, τον εξετάζουν, διαβάζουν τον φάκελό του. Τον απορρίπτουν. Δεκάδες τον

απέρριψαν.

Και έπειτα από χρόνια, όταν το αγόρι έγινε επτά χρόνων, μια οικογένεια

Ελληνοαμερικανών («αλήθεια τι εφταιγαν και αυτοί») τον υιοθέτησε.«Εγώ έκλαιγα

στα σκαλιά. Δεν ήθελα να φύγω απο το ίδρυμα. Δεν ήξερα πού θα πήγαινα, αλλά

δεν ήθελα να φύγω». Έφυγε και γύρισε 42 χρόνια μετά στις ρίζες του. Στη μητέρα

του, η οποία ποτέ δεν είχε δεχτεί ότι το παιδί της πέθανε.

Μάλιστα στη δίκη των υπευθύνων του ιδρύματος για παράνομες υιοθεσίες, που

έγινε το 1964, της επιτέθηκαν μέσα στο δικαστήριο. Κατρακύλησε στις σκάλες.

Έσπασε τη λεκάνη της. Σαράντα δύο χρόνια μετά βρήκε («ευτυχώς καλά»), το παιδί

της. Τώρα ζει τη ζωή που έχασε.

Κουράστηκε να ζητά εκδίκηση. «Να ‘ναι καλά ο Χρήστος Παντελίδης και η

Ιφιγένεια Καλφοπούλου που έφεραν στην επιφάνεια το σκάνδαλο του »Αγίου

Στυλιανού». Μακάρι όλοι να έχουν αποτελέσματα».

«Η φύτρα μας»

Και από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, το 1995, εκατοντάδες ήταν αυτοί που

βρήκαν τις ρίζες τους ­ τη φύτρα μας βρήκαμε, τη φύτρα, φωνάζει ο κ. Χρ.

Παντελίδης ­, χιλιάδες που υιοθετήθηκαν παράνομα σε Αμερική, Ολλανδία,

Αυστραλία. Χιλιάδες τα παιδιά που κάποιοι είχαν ράψει επάνω στα φτωχικά

μισοτριμμένα ρούχα τους αριθμούς (8368, 8499…).

Και έτσι, με τους αριθμούς στο «στήθος» έφυγαν με καράβια για τα ξένα.

Το 1962 οι εφημερίδες (μεταξύ αυτών και ο «Ελληνικός Βορράς») γράφουν για τις

παράνομες υιοθεσίες: «Υγιέστατα Ελληνόπουλα εξάγονται κυρίως εις τας Ηνωμένας

Πολιτείας και χάνονται οριστικώς διά την Ελληνικήν φυλήν», γράφει η εφημερίδα.

Και δεν είναι μόνο αυτή.

Και βεβαίως τα όσα γράφονται δεν αφορούν μόνο την Αμερική. Δεκάδες παιδιά

«έφυγαν» για Ολλανδία και αλλού «τα οποία σήμερα ψάχνουν να βρουν τη φύτρα

τους».

Μέσω Ίντερνετ

Από το 1995 που άνοιξε ο φάκελος «Άγιος Στυλιανός», χιλιάδες υιοθετημένοι από

όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως από την Αμερική, μέσω του Ίντερνετ επικοινωνούν με

την Ελλάδα και ζητούν πληροφορίες. Πολλοί οι τυχεροί, όμως οι περισσότεροι

ακόμη αναζητούν τους δικούς τους.

Με χίλιες δυο δυσκολίες καθώς ακόμη τα στοιχεία που κρατούνται στα ιδρύματα

δεν τους έχουν γίνει γνωστά παρά τις εισαγγελικές εντολές για παροχή κάθε

δυνατής βοήθειας.

Μάνα και κόρη χώρισαν το ’58 – συναντήθηκαν τα Χριστούγεννα του 2000

Την 1η Μαρτίου του 1958 η Μάλαμα Μαραμενίδου, σύζυγος αστυνομικού από τη

Χαλκιδική, γεννάει ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Είναι το δεύτερο παιδί της

οικογένειας, μετά τη Μαρία, τριών ετών. Οι τρεις πρώτοι μήνες κύλησαν ήρεμα. Ο

πατέρας δουλεύει για να ζήσει την οικογένειά του και η μητέρα στο σπίτι με τα

παιδιά.

Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ο πατέρας αρρωσταίνει βαριά και δεν μπορεί να εργαστεί.

Η μητέρα αναγκάζεται να ψάξει για δουλειά για να μπορέσει να μεγαλώσει τις δύο

κόρες της, ένα αβάπτιστο μωρό και ένα 3χρονο κοριτσάκι. Καταλήγει στη

Θεσσαλονίκη.

Όμως, πού θα αφήσει τα δύο παιδιά; Δεν έχει κανέναν. Ένα πρωί αποφασίζει να

χτυπήσει την πόρτα του «Αγίου Στυλιανού». Αφήνει τη μικρή Μαρία στο «Άσυλο του

παιδιού» και απευθύνεται στον τότε διευθυντή του ιδρύματος για να γράψει το

μωρό στο βρεφοκομείο. «Εντάξει», της είπε ο τότε διευθυντής Δ. Παπαδόπουλος,

«άφησε το παιδί να κάνεις τη δουλειά σου και όταν φέρεις τα πιστοποιητικά θα

το γράψουμε».

Το έχασε σε ένα απόγευμα!

Ανυποψίαστη η νεαρή μητέρα αφήνει το μωρό και φεύγει να ψάξει για δουλειά.

Στις 5 το απόγευμα επιστρέφει στο ίδρυμα του «Αγίου Στυλιανού». Έχει μαζί της

όλα τα χαρτιά για να γράψει το παιδί στο βρεφοκομείο. Όμως εμβρόντητη ακούει

ότι το μέχρι πριν από λίγες ώρες υγιέστατο κοριτσάκι της πέθανε!

Ποτέ της δεν το πίστεψε. Όμως δεν είχε τη δύναμη και κανέναν να τη στηρίξει

για να ξαναβρεί το παιδί της. Έμεινε μόνη με τη μεγαλύτερη κόρη της, αφού

ύστερα από λίγο καιρό ο σύζυγός της πέθανε. Έκλαιγε και αναρωτιόταν γιατί να

της συμβεί αυτό. Μετά τη δίκη του 1964 για τα διπλά μητρώα και τους εικονικούς

θανάτους παιδιών που φιλοξενούνταν στον «Άγιο Στυλιανό», η οικογένεια ζητεί

άδεια από τον εισαγγελέα και ανατρέχει στα αρχεία του ιδρύματος. Το μητρώο του

παιδιού βρέθηκε με συμπληρωμένο μόνο το επώνυμο Δήμα. Ήταν εγγεγραμμένο σαν

παιδί «αγνώστων γονέων». «Είναι υιοθετημένο και ζει στο Σικάγο», ήταν το μόνο

που είχαν να τους πουν.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά όλες οι προσπάθειες μητέρας και κόρης να βρουν

την άκρη απέβησαν άκαρπες. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει

εφόσον το παιδί βρισκόταν στο εξωτερικό. Ούτε οι λίγοι γνωστοί που είχαν στην

Αμερική μπόρεσαν να κάνουν τίποτα.

Έμοιαζε πολύ

Χρόνια αργότερα, με τη βοήθεια του Συλλόγου Επανασύνδεσης Ελλήνων

Υιοθετημένων, φτάνουν στην Νταρλήν Φρουδάκη. Ένα παιδί που γεννήθηκε τον

Μάρτιο του 1958 και υιοθετήθηκε από το ίδρυμα του «Αγίου Στυλιανού» σε ένα

ζευγάρι μεταναστών. Το 1980 ήρθε στην Ελλάδα ζητώντας πληροφορίες για τους

φυσικούς της γονείς. Φτάνει στη Θεσσαλονίκη και ψάχνει τους υπεύθυνους του

ιδρύματος. Την οδηγούν σε ένα απομακρυσμένο και ερειπωμένο κτίριο το οποίο

υποτίθεται πως ήταν το ορφανοτροφείο απ’ όπου υιοθετήθηκε. Της λένε όμως πως

τα αρχεία έχουν καεί.

Τα περασμένα Χριστούγεννα οι δύο ιστορίες ενώνονται σε μία. Οι παιδικές

φωτογραφίες της Νταρλήν δείχνουν καθαρά την ομοιότητα με την Μάλαμα

Μαραμενίδου και την κόρη της Μαρία. Και όλα τα στοιχεία και οι ημερομηνίες

συμπίπτουν. Μάνα και κόρη συναντιούνται μετά 42 ολόκληρα χρόνια και προσπαθούν

να ξανακτίσουν τη σχέση που κάποιοι αναίσθητα γκρέμισαν.

Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι εδώ και δεκαετίες αναζητούν

την άκρη του νήματος στην υπόθεση των παιδιών ή άλλων συγγενών τους που κάποτε

«πέθαναν» με περίεργο τρόπο, όχι μόνο στον «Άγιο Στυλιανό» αλλά και σε πολλά

άλλα ιδρύματα και νοσοκομεία της χώρας.

Ακόμα ψάχνουν

Ο Αναστάσιος Χατζηιωαννίδης γεννήθηκε το 1944. Ζούσε με την οικογένειά του

στην Κρανέα Πέλλας. Στα 6 του χρόνια αρρώστησε με υγρά πλευρίτιδα και η μητέρα

του τον μετέφερε στο Θεαγένειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Επειδή εργαζόταν,

οι νοσοκόμες προσφέρθηκαν να φροντίζουν το παιδί της. «Σε λίγες ημέρες που θα

έχει γίνει καλά, ελάτε να το πάρετε», της είπαν. Όταν όμως γύρισε να το πάρει

η απάντηση που πήρε ήταν πως ο μικρός Τάσος είχε πεθάνει. Δεν παρέλαβε ποτέ το

νεκρό σώμα του γιου της. Της είπαν ότι είχε ήδη ταφεί στο κοιμητήριο της

Μαλακοπής.

Χρόνια αργότερα, ακούγοντας τη διήγηση αυτή από τη μητέρα του, ο κ. Γιώργος

Χατζηιωαννίδης, αδελφός του «νεκρού» Αναστάσιου, άρχισε να αναζητά την

αλήθεια. Με εισαγγελική εντολή έψαξε στα αρχεία του νοσοκομείου όπου το παιδί

εμφανιζόταν νεκρό.

Όμως στο κοιμητήριο της Μαλακοπής όπου πήγε δεν υπήρχε κανένας τάφος με το

όνομα του αδελφού του. Από το σημείο αυτό ξεκινά η προσπάθεια της οικογένειας

να βρει τα ίχνη του χαμένου παιδιού. Όπως λέει σήμερα ο ανιψιός τού Αναστάσιου

Χατζηιωαννίδη, «προσπαθούμε να βρούμε όποια πληροφορία μπορούμε. Έχουμε

απευθυνθεί και στον Ερυθρό Σταυρό, όμως ακόμα δεν έχουμε καμιά απάντηση».

Η Αγάπη Σ. γέννησε ένα κοριτσάκι στις 20 Ιουλίου του 1974, σε μαιευτική

κλινική της Θεσσαλονίκης. Την πρώτη ημέρα όλα πήγαν καλά. Την επομένη, όταν

ήρθε η ώρα του θηλασμού, οι νοσοκόμες είπαν στη μητέρα ότι το μωρό μεταφέρθηκε

επειγόντως στο νοσοκομείο «Αγία Σοφία» επειδή τα ξημερώματα παρουσίασε

πρόβλημα στην καρδιά. «Δυστυχώς πέθανε», της είπαν μια μέρα μετά.

Μία εβδομάδα αργότερα, ο πατέρας του παιδιού, Ελευθέριος Σ., φτάνει στο

νοσοκομείο για να αναζητήσει το νεκρό σώμα. Η απάντηση που πήρε τον άφησε

άφωνο: «Ο πατέρας του παιδιού υπέγραψε για να καεί το σώμα του στο λέβητα του

νοσοκομείου»! Του έδειξαν και το… σχετικό έγγραφο που δεν έφερε τη δική του

υπογραφή. Η οικογένεια του χαμένου κοριτσιού ψάχνει την… άκρη της υπόθεσης

μέχρι σήμερα.