Η γαστρονομική άποψη των Αμερικανών προέδρων δεν φημίζεται για τη φινέτσα της.

Από τους τελευταίους προέδρους, μόνον ο Νίξον έδειχνε ίχνη «πολιτισμού» σε

θέματα γαστρονομίας. Μάλιστα λέγεται ότι καθώς βομβάρδιζε την Καμπότζη είχε

κλειστεί στο προεδρική καταφύγιο, στο Κάμπ Ντέιβιντ, όπου πανηγύριζε τρώγοντας

γαλλική κουζίνα και πίνοντας σπάνια γαλλικά κρασιά. Οι ορέξεις του Ρήγκαν ήταν

σίγουρα πιο πρωτόγονες, μια που καταβρόχθιζε με μανία τις μικρές, ημιμαλακές

καραμέλες «jelly beans», τις οποίες έβρισκε σε γυάλινα βάζα παντού στον Λευκό

Οίκο. Δεν ξέρουμε τι λιχουδιές ικανοποιούσαν τον πατέρα Μπους όταν έβλεπε τους

ουρανοκατέβατους πυραύλους να πέφτουν στα χωράφια του Σαντάμ, αλλά σίγουρα τον

θυμόμαστε, μεταξύ άλλων, για την αδυναμία που είχε προς τις λωρίδες από

τηγανητή χοιρινή πέτσα, μια λιχουδιά του Νότου, και βέβαια για το αξέχαστο

περιστατικό όταν λιποθύμησε κατά τη διάρκεια ενός επίσημου δείπνου στην

Ιαπωνία. Ο Κλίντον δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένος σε θέματα γαστρονομικά. Ήταν

ένας αχόρταγος φαγάς, που έτρωγε αδιακρίτως. Μάλιστα τη μοιραία εκείνη νύχτα

όταν η Μόνικα του έδειχνε τα… καλά της, έτρωγε πίτσα. Άλλες φορές απολάμβανε

διάφορα μικρογεύματα, όπως μπανάνες τις οποίες άλειφε με φιστικοβούτυρο.

Αν είμαστε πράγματι αυτό που τρώμε, οι Αμερικανοί πρόεδροι δείχνουν ­ αν μη τι

άλλο ­ μία απελπιστική μικρότητα και μία στάση κάθε άλλο παρά κοσμοπολίτικη.

Τι γευστικούς θρύλους θα μας αφήσει άραγε ο γιος Μπους;

Κατ’ αρχάς, δεν πίνει καθόλου. (Οι φήμες λένε ότι κάποτε το ποτό ήταν το

πρόβλημά του). Όχι μόνο δεν βάζει κρασί στο στόμα του, αλλά δεν δέχεται ούτε

να το γευθεί σε σάλτσες (όπου, φυσικά, το αλκοόλ εξατμίζεται!). Στο επίσημο

γεύμα την ημέρα της ορκωμοσίας του, μια ολόκληρη ομάδα δοκίμαζε τα φαγητά όχι

μόνο για να επιβεβαιώσει ότι δεν περιείχαν δηλητήριο, αλλά για να σιγουρέψει

επίσης ότι τα μανιτάρια γαρνιτούρα που συνόδευαν το κρέας, για παράδειγμα, δεν

είχαν μαγειρευτεί με κρασί.

Σίγουρα δεν είναι πια λάτρης του γνωστού cowboy cocktail ­ σκέτο ουίσκι,

δηλαδή ­, αλλά λατρεύει κάθε τι άλλο φαγώσιμο από την Πολιτεία του Τέξας.

Μάλιστα, το Σαββατοκύριακο της ορκωμοσίας του είχε προσκαλέσει τον αγαπημένο

του μάγειρα από το Τέξας να ετοιμάσει (προς $65 το άτομο) ένα δείπνο για το

κόμμα στο ιστορικό ρεπουμπλικανικό στέκι-ξενοδοχείο «Watergate». Ο σεφ

μαγείρεψε όλα τα αγαπημένα πιάτα του νέου προέδρου. Το μενού περιείχε: τραγανά

τηγανητά στρείδια σερβιρισμένα πάνω σε τσιπς από Taro, μια αμυλώδη ρίζα, με

συνοδεία μια σάλτσα σαν σκορδαλιά καρυκευμένη με πολλές καυτερές πιπεριές. Το

επόμενο πιάτο ήταν ένα παρασκεύασμα από ψιλοκομμένη γαλοπούλα και ακολουθούσε

μια μερίδα από το περίφημο βοδινό κρέας της Πολιτείας του, σερβιρισμένο με

καυτερή, αλμυρή πουτίγκα από καλαμπόκι. Ο νέος πρόεδρος αγαπάει ιδιαίτερα τα

γλυκά και έτσι το γεύμα θα τελείωνε με ένα πλούσιο επιδόρπιο ονόματι «Έκλυτη

Σοκολάτα», ένα πυκνό μπράουνι, δηλαδή, τυλιγμένο με μους σοκολάτας και

ξανατυλιγμένο με μια κρέμα (ganache) επίσης από σοκολάτα.

Η κουζίνα του Τέξας

Κάποτε μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο στρατηγός Σέρμαν (του Βορρά)

είπε ότι αν είχε στην ιδιοκτησία του την Κόλαση και το Τέξας, θα έβρισκε

ενοικιαστή για την Πολιτεία και θα έμενε στην Κόλαση. Είναι ίσως η Πολιτεία

που εμπνέει ακραίους οπαδούς (όπως ο σημερινός πρόεδρος), αλλά και εξίσου

ακραίους εχθρούς. Πάντως, από γαστρονομικής πλευράς υπάρχουν σίγουρα λιγότερα

ενδιαφέροντα μέρη στις Ηνωμένες Πολιτείες απ’ όσο είναι το Τέξας.

Η κουζίνα, όπως και η ιστορία, της Πολιτείας είναι όντως μοναδική. Από τον 17ο

μέχρι τον 19ο αιώνα το Τέξας (Τέχας, τότε) ανήκε, όπως και το γειτονικό

Μεξικό, στην Ισπανική Αυτοκρατορία. «Απελευθερώθηκε» μαζί με το Μεξικό το 1821

και σχεδόν επί δέκα χρόνια μετά ανήκε στο Μεξικό. Μάλιστα η Μεξικανοί

κυβερνήτες ήταν αυτοί που κάλεσαν τους πρώτους Αγγλοσάξονες, 300 οικογένειες

συνολικά, να εγκατασταθούν στο τότε σχεδόν έρημο Τέξας. Οι Αγγλοσάξονες πήραν

τα πάνω τους, τόσο που για 10 χρόνια από το 1836 μέχρι το 1846 έκαναν τον τόπο

τους ανεξάρτητη δημοκρατία. Έγινε η 28η Πολιτεία της Αμερικής μόλις το 1846.

Η κουζίνα της είναι ένα μείγμα ισπανο-μεξικάνικων επιρροών (Tex-Mex κουζίνα,

πικάντικη, γεμάτη καυτερές πιπεριές, παρασκευάσματα με καλαμπόκι, κ.λπ.)

ανακατεμένη με τις παραδόσεις των Αγγλοσαξόνων και διαμορφωμένο από τα αγαθά

που βρήκαν στην απέραντη αυτή έκταση γης. (Το Τέξας είναι πιο μεγάλο από τη

Γαλλία και γεωγραφικά περιέχει τα πάντα, από έρημο μέχρι δάση, βουνά,

κοιλάδες, πεδιάδες και μια πλούσια, ημιτροπική παραθαλάσσια ακτή). Στη Νότια

Ακτή, στον Κόλπο του Μεξικού δηλαδή, τα ψάρια και τα όστρακα υπάρχουν σε

αφθονία. Τα στρείδια ήταν ανέκαθεν από την πιο εκλεκτή τροφή.

Το κρέας όμως (κυρίως το μπάρμπεκιου) είναι η τροφή που έχει γίνει σήμα

κατατεθέν της Πολιτείας. Πριν από 100 χρόνια, αλκές, άγρια άλογα, βουβάλια και

άγρια μοσχάρια έτρεχαν στις πεδιάδες του Τέξας, τρέφοντας έτσι όχι μόνο τους

αποίκους αλλά και τους θρύλους περί καουμπόηδων κ.λπ. Μέχρι σήμερα υπάρχει ένα

είδος ντόπιας αγελάδας, ονόματι Longhorn (με μακριά κέρατα δηλαδή), απόγονος

των άγριων βοδιών. Ενώ τρώνε κάθε είδους κρέας και κυνηγιού, το βοδινό

συνεχίζει να είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη γαστρονομική παράδοση της

Πολιτείας, τόσο που ακόμα και οι καταδικασμένοι σε θάνατο φυλακισμένοι (το

Τέξας επιβάλλει τη θανατική ποινή περισσότερο απ’ όλες τις άλλες Πολιτείες)

ζητούν ως επί το πλείστον κόκκινο κρέας για το τελευταίο τους γεύμα. Βάσει

στατιστικών από τα αρχεία των φυλακών, το Τ-bone, το φιλέτο, το Τέξας τσίλι

(πικάντικος κιμάς) και τα χάμπουργκερ είναι οι κοινές επιθυμίες των

καταδικασμένων.

Τέλος πάντων, ας μην τελειώσουμε τη σύντομη αυτή ξενάγηση στην κουζίνα του

Τέξας με μια τόση μακάβρια νότα. Οι μαγειρικές παραδόσεις της Πολιτείας αυτής

περιέχουν έντονα, δυνατά και όχι πάντα αρμονικά στοιχεία. Σε σχέση με την

Ευρώπη, η κουζίνα της φαίνεται ναι μεν ενδιαφέρουσα αλλά με την τόσο μεγάλη

έμφαση στο κόκκινο κρέας κάπως εκτός εποχής. Ίσως αυτό λέει κάτι γενικότερα,

ίσως όχι. Ένα είναι σίγουρο. Τα μαγειρέματα του πλέον πρόσφατου Τεξανού

προέδρου θα ξεκινήσουν σε… ταχυβραστήρα.

Τσίλι στο Στυλ του Τέξας

Για 6-8 άτομα

250 γραμμ. μπέικον

3 μέτρια κρεμμύδια, ψιλοκομμένα

8 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένα

1/3 της κούπας πιπεριά τσίλι (σκόνη)

1 κτσ κύμινο

2 κιλά βοδινό κρέας (ο Θεός βοηθός του), κομμένο σε μεγάλους κύβους

5 κούπες νερό

2 κτγ ρίγανη

2 κτγ αλάτι

1 κτσ καλαμποκάλευρο

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα, τσιγαρίζουμε το μπέικον μέχρι να γίνει τραγανό.

Προσθέτουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο και ανακατεύουμε μέχρι να μαλακώσουν,

10-15 λεπτά σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτουμε τη σκόνη τσίλι και το κύμινο και

ανακατεύουμε. Κατόπιν ρίχνουμε το κρέας, το νερό, τη ρίγανη και το αλάτι και

σιγοβράζουμε το μείγμα 2-2 ½ ώρες ή μέχρι να μαλακώσει το κρέας. Προσθέτουμε

το καλαμποκάλευρο προς το τέλος για να πήξει λίγο η σάλτσα.


Λαχανοσαλάτα από το Τέξας

Για 8 άτομα

½ κούπα ζάχαρη

½ κούπα ξίδι από λευκό κρασί

8 κούπες τριμμένο λάχανο

1 κούπα γλυκές κόκκινες πιπεριές, κομμένες σε λεπτές λωρίδες

1 κούπα λεπτοκομμένες πράσινες πιπεριές

1 μέτριο κρεμμύδι, κομμένο σε λεπτές φέτες

1 καρότο, τριμμένο

Με το σύρμα ανακατεύουμε τη ζάχαρη, το ξίδι και το λάδι σε ένα μεγάλο μπολ.

Προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά, ανακατεύουμε καλά και καρυκεύουμε με το ανάλογο

αλατοπίπερο. Σκεπάζουμε τη σαλάτα με πλαστικό και την τοποθετούμε στο ψυγείο

τουλάχιστον 4 ώρες πριν τη σερβίρουμε, έτσι ώστε να ενσωματωθούν όλες οι

γεύσεις.