Δεν χρειάζονται οι δημοσκοπήσεις για να μας δείξουν ότι το συνδικαλιστικό

κίνημα στη χώρα μας εξακολουθεί να διέρχεται μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση.

Όταν οι 7 στους 10 εργαζoμένους δεν είναι οργανωμένοι σε συνδικαλιστικές

οργανώσεις ούτε σε κάποιο επαγγελματικό σωματείο, όταν η πλειοψηφία των

μισθωτών έχει αρνητική άποψη για τον συνδικαλισμό, τότε τα φαινόμενα πρέπει

επιτέλους να προβληματίσουν. Το συνδικαλιστικό κίνημα εξακολουθεί να είναι

εγκλωβισμένο σε μικροπολιτικές και συντεχνιακές αντιλήψεις. Οι περισσότεροι

συνδικαλιστές (υπάρχουν φυσικά και οι φωτεινές εξαιρέσεις) αυτοκτονούν με τις

πρακτικές του εργατοπατερισμού και του κομματικού συνδικαλισμού. Βλέπουν τον

συνδικαλισμό ως προθάλαμο για την πολιτική τους καριέρα. Και δικαίως οι

εργαζόμενοι τούς περιφρονούν και έχουν προ καιρού εγκαταλείψει τα εργατικά

συνδικάτα.

Σε λίγο καιρό (Μάρτιος 2001) η ΓΣΕΕ θα οργανώσει το 30ό εκλογικό της συνέδριο.

Σε αυτή την κορυφαία διαδικασία κάποιος θα μπορούσε να περιμένει να γίνει η

επανάσταση, δηλαδή οι συνδικαλιστές να εξετάσουν με τόλμη τα νέα δεδομένα στην

αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό και το νέο τοπίο με την ένταξή μας στην ΟΝΕ.

Να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και να προωθήσουν μέτρα και

προοπτικές οι οποίες θα ενισχύουν και θα μαζικοποιήσουν τις συνδικαλιστικές

οργανώσεις. Πιστεύω όμως ότι η ευκαιρία έχει χαθεί. Η εμπιστοσύνη των

εργαζομένων προς τα συνδικάτα έχει κλονιστεί. Η λέξη συνδικαλιστής ακούγεται

ως παράταιρη. Συνδυάζεται με προσωπικές φιλοδοξίες και κομματικά συμφέροντα.

Δυστυχώς.

Και μια πρόβλεψη για το επικείμενο συνέδριο: θα ακουστούν (και σ’ αυτό το

συνέδριο) τα μεγάλα λόγια, στόχοι που δεν εκπληρώνονται και θα γίνει το γνωστό

κυνήγι των κουκιών, δηλαδή πόσες έδρες θα πάρει η καθεμία παράταξη και πόσους

σταυρούς ο κάθε συνδικαλιστής. Η κομματική και παραταξιακή αντιπαράθεση θα

πάρει τη θέση του ώριμου διάλογου (σ.σ. ας μην ξεχνάμε ότι στο τελευταίο

συνέδριο της ΓΣΕΕ, στην Καβάλα, το 1998 διακόπηκαν οι εργασίες του ελλείψει

συνέδρων!). Κρίμα. Κρίμα γιατί τα προβλήματα των εργαζομένων οξύνονται και τα

συνδικάτα δεν έχουν πια τη δύναμη να πιέσουν…