Αναζήτηση
Διακόσιοι εξήντα νεκροί από την αρχή του Ραμαζανίου. Ογδόντα νεκροί από τις
16 Δεκεμβρίου. Και μια κυνική διαπίστωση: «Υποχρεούμαστε να πεθαίνουμε μες στη
σιωπή, μήπως και δεν εκπληρωθεί η προφητεία της λαϊκής ομοψυχίας».
|
|
Διακόσιοι εξήντα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην Αλγερία από τις 27
Νοεμβρίου, οπότε και ξεκίνησε ο ιερός μήνας του Ραμαζανίου. Ογδόντα άνθρωποι
έχασαν τη ζωή τους στην Αλγερία σε τέσσερις μόλις ημέρες, από τις 16 έως τις
19 Δεκεμβρίου. Ο ανεξάρτητος αλγερινός Τύπος εκθέτει τη φρίκη και διαδηλώνει
την οργή του. Η εφημερίδα Le Soir d’ Algerie εκθέτει το θλιβερό θέαμα
«δεκαέξι παιδιών τα οποία έπεσαν νεκρά από τις σφαίρες βαρβάρων των βαρβάρων
που το κράτος καλεί να επανενταχθούν στην κοινωνία, προσφέροντάς τους
εγγυήσεις ατιμωρησίας». Στις 16 Δεκεμβρίου οι τρομοκράτες δολοφονούν στο
Τεχνικό Λύκειο της Μεντέα 16 μαθητές και έναν επιστάτη. Οι αρχές σιωπούν.
Μία ημέρα αργότερα, δεκαεννέα επιβάτες ενός μικρού λεωφορείου δολοφονούνται
κοντά στο Τενές. «Ήταν μία πραγματική ενέδρα, με δράστες δεκαπέντε πάνοπλους
τρομοκράτες, μέλη της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας (GIA)», δηλώνει η εφημερίδα
Le Matin. Το ίδιο απόγευμα, μία ολόκληρη οικογένεια ξεκληρίζεται κοντά
στο Κεμίς Μιλιάνα. «Ο αρχηγός της οικογένειας Αμπντελκαντέρ και ο 18χρονος
γιος του, Αχμέντ, προσπαθούν γενναία να αποκρούσουν τους τρομοκράτες. Η μάχη
είναι άνιση: οι δύο άνδρες είναι άοπλοι, οι άλλοι κρατούν όπλα και μαχαίρια».
Ο τελικός απολογισμός είναι τραγικός: Ο Αμπντελκαντέρ, η σύζυγός του Αούντα
και τα έξι παιδιά τους πέφτουν όλοι νεκροί.
Δύο ημέρες ακόμα και 22 άνθρωποι συναντούν την ίδια μοίρα κοντά στο Τενές…
Οι αρχές σιωπούν. Η απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης εκ μέρους τους σκανδαλίζει
τους Αλγερινούς. «Τα θύματα χάνονται στην απόλυτη σιωπή, λες και είναι
κάτοικοι άλλου πλανήτη», διαπιστώνει η εφημερίδα El Khabar. «Οι
Αλγερινοί δολοφονούνται και οι κυβερνώντες αδιαφορούν», καταγγέλλει η El
Watan. Η μετάβαση δύο υπουργών στη Μεντέα, την περασμένη Κυριακή, δεν
κρίνεται αρκετή· κανένα μέλος της κυβέρνησης δεν έχει σχολιάσει δημοσίως τις
σφαγές που βύθισαν στο πένθος το Ραμαζάνι. «Η επίσημη θέση εξακολουθεί να
μιλάει για συγχώρεση και λησμονιά με μια επιμονή που αγγίζει τα όρια της
απρέπειας», δηλώνει η Liberte.
Links:
Αμφισβητούν τη «λαϊκή ομοψυχία»
Η αναζωπύρωση της βίας θέτει σε αμφισβήτηση την πολιτική «λαϊκής ομοψυχίας»
που υιοθέτησε ο πρόεδρος της Αλγερίας Αμπντελαζίζ Μπουτεφλικά τον Ιούλιο του
1999. Οι αρχές είχαν θελήσει να προσφέρουν στους ισλαμιστές αντάρτες μια
διέξοδο υπό τη μορφή αμνηστίας, που γίνεται σήμερα αιτία εντονότατων
αντιδράσεων. Η τρομοκρατία συνεχίζεται, σημειώνει η «Le Matin», και «οι
σφαγείς μικρών παιδιών παίρνουν άφεση αμαρτιών για τα εγκλήματά τους και
απολαμβάνουν, εδώ και έναν χρόνο, την απόλυτη ελευθερία τους».
«Οι χήρες και τα ορφανά των τρομοκρατών που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια
συγκρούσεων με τις δυνάμεις ασφαλείας λαμβάνουν από το κράτος τις ίδιες
αποζημιώσεις με τις οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατίας», καταγγέλλει η
εφημερίδα.
«Όποιος ανοίγει το κελί ενός ισλαμιστή, όποιος του δίνει ένα φιλικό χτύπημα
στον ώμο και τον επανεντάσσει στην κοινωνία, τροφοδοτεί την τρομοκρατία».
Η κυβερνητική εφημερίδα «El Moudjahid» επιχειρεί να αποπολιτικοποιήσει
τις τρομοκρατικές επιθέσεις αποδίδοντας το «άσκοπο και ελεεινό έγκλημα» της
Μεντέα σε μία ομάδα «επικίνδυνων ψυχοπαθών». Από την άλλη πλευρά, η μη
κυβερνητική «Le Jeune Independant» στηλιτεύει την αδυναμία της
κυβέρνησης να εμποδίσει τις σφαγές, παρ’ όλο που διαθέτει «έναν ισχυρό στρατό,
μια δυνατή αστυνομία και μια πανταχού παρούσα χωροφυλακή». Και παρατηρεί ότι
«η βία αναζωπυρώνεται τη στιγμή ακριβώς που τίθεται το θέμα της απελευθέρωσης
του Αλί Μπενχάντ (πρώην ηγέτη του Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας), της διάλυσης
των Ομάδων Νόμιμης Άμυνας (GLD) και της δημιουργίας ενός επαγγελματικού
στρατού, που θα σημάνει την απόσυρσή του από την πολιτική σκηνή».
Όσο καλόπιστος κι αν είναι κανείς, η στάση των αλγερινών αρχών εγείρει
υποψίες.
«Οι αρχές δεν έχουν λάβει κανένα συγκεκριμένο μέτρο προκειμένου να ρίξουν φως
στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται εδώ και οκτώμισι
χρόνια στη χώρα, ούτε για να εντοπίσουν και να τιμωρήσουν τους ενόχους»
(Διεθνής Αμνηστία, Νοέμβριος 2000).
