ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Αιχμάλωτοι των ψυχών

Τριακόσιοι νεκροί τα δέκα τελευταία χρόνια, από τους οποίους πενήντα μόνο

την τελευταία διετία. Δύο στους τρεις είναι ηλικίας 12 ως 24 ετών. Οι

Γκουαρανί Καϊόου αυτοκτονούν όταν είναι ακόμη νέοι.

Η Σιβόνε, 14 ετών, και η Ζουλμάρα, 21 ετών, ήπιαν ένα κοκτέιλ πορτοκαλάδας και

Tordon, ενός δηλητηρίου που χρησιμοποιείται στη γεωργία. Η επίσημη εξήγηση

ήταν ότι η Σιβόνε αυτοκτόνησε επειδή ήταν ερωτευμένη με τον Ζινέλντο, αλλά οι

γονείς του δεν τους επέτρεπαν να παντρευτούν. Ήταν η τέταρτη απόπειρά της. Η

Ζουλμάρα αυτοκτόνησε επειδή τσακώθηκε με τη μικρότερη αδελφή της, τη Λιτσιάνε,

που όταν την είδε να πεθαίνει ήπιε το υπόλοιπο δηλητήριο που υπήρχε στο

μπουκάλι. Για τον Τζοναίρ, που έφυγε στα δώδεκα, δεν ξέρουμε λεπτομέρειες.

Ούτε για τη Σόνια, που κατάπιε βαρβιτουρικά στα δεκαέξι της και πήγε να

συναντήσει στον ουρανό τον Αγκμάρ, ο οποίος κρεμάστηκε από ένα δέντρο στα

δεκαεννιά του.

Πριν από έναν αιώνα, οι Καϊόου κατείχαν το 25% του κρατιδίου της νότιας

Βραζιλίας που είναι σήμερα γνωστό ως Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ. Προέρχονταν από τη

μεγάλη οικογένεια των Ινδιάνων Γκουαρανί, που ζούσαν στην Παραγουάη πριν από

την άφιξη των Ισπανών κατακτητών και γλίτωσαν από τον αφανισμό καταφεύγοντας

στα δάση της Βραζιλίας. Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1940 ώς το 1970,

καταστράφηκαν πάνω από εκατό χωριά ιθαγενών για να δώσουν τη θέση τους σε

φυτείες ζαχαροκάλαμου και σόγιας. Ήταν τα χρόνια της μεγάλης πορείας προς

δυσμάς, στο πλαίσιο της εκστρατείας του δικτάτορα Ζετούλιο Βάργκας με σύνθημα

«τριακόσια στρέμματα γης για κάθε έποικο». Από τα 9 εκατομμύρια τετραγωνικά

χιλιόμετρα γης που είχαν οι Καϊόου, τους έμειναν λιγότερα από ενενήντα

χιλιάδες.

Οι αυτοκτονίες άρχισαν έτσι από κατάθλιψη. Η εξήγηση της αλυσίδας όμως, λένε

οι ίδιοι οι Καϊόου, βρίσκεται στην ψυχή. Η ψυχή του αυτόχειρα δεν βρίσκει τον

δρόμο για τον ουρανό και μένει στα μισά του δρόμου παρακινώντας τους ζωντανούς

να αφαιρέσουν κι εκείνοι τη ζωή τους ώστε οι ψυχές που ψάχνουν τον δρόμο να

είναι περισσότερες. Γι’ αυτό, έπειτα από κάθε αυτοκτονία οι Ινδιάνοι πρέπει να

καίνε την καλύβα του νεκρού και να μετακινούνται πιο πέρα. Πού να πάνε όμως,

όταν είναι περικυκλωμένοι από τους εποίκους;

Οι Καϊόου είναι έτσι διπλά αιχμάλωτοι. Των λευκών, που άρπαξαν τη γη τους, και

των περιπλανώμενων ψυχών, των δικών τους ψυχών, από τις οποίες δεν μπορούν να

ξεφύγουν. Σαν να μην έφταναν όλα τους τα δεινά, πλάκωσαν και οι ευαγγελιστές,

που ανακατεύτηκαν μαζί τους με πρόσχημα να τους βοηθήσουν. Διπλό το κακό: οι

Καϊόου ανακάλυψαν την έννοια της αμαρτίας και έχασαν τη θρησκεία τους. Σκλάβοι

των γαιοκτημόνων, με πληγωμένη υπερηφάνεια και χωρίς σημεία αναφοράς,

αυτοκτονούν μαζικά. Μα δεν έχουν μείνει παρά είκοσι πέντε χιλιάδες, γρήγορα θα

εκλείψουν. Και θα απαλλάξουν τη συνείδησή μας από τυχόν τύψεις.